Сяргей Грахоўскі - Тры вымярэнні [Выбраная лірыка]

Адны ніжэй, другія — аж пад хмарай
Спакойна п'юць «Марціні» i віно,
На стол кідаюць франкі i далары,
Нібы тасуюць карты ў казіно.

A дзеўчынка з арабскага раёна
Пазычыла тры франкі на пад'ём...
«Бывай, бывай, Вандомская калона,
Булонскі лес i мой бляшаны дом!»

Яна ніколі ўжо не верне доўгу,
Сябрам ніколі не працягне рук, —
Апошні крок, апошні крык, i доўга
Яна ляціць i падае на брук.

Буфетчык кажа. : «Усякае бывае»,
А у мяне цямнее уваччу:
«Не, самагубцаў хтосьці забівае», —
Я сытаму буфетчыку крычу.

Натоўп расходзіцца. Паехала машына.
Струменямі іскрыстае вады
Маўклівы абыякавы мужчына
Змывае з бруку ліпкія сляды.

1966 г.

ГРЭШНЫ ГОРАД

Дажджынкі за акном закапалі,
Прымялі мокрую траву,
А я — усё яшчэ ў Неапалі
I ў Рыме сонечным жыву.

Стаю пад парасонам пініі
Ля ватыканскае сцяны
I жмуруся на неба сіняе,
A ў небе бомкаюць званы.

Усе чатырыста касцёлаў
Склікаюць грэшных на імшу
I гулкім звонам, невясёлым,
Трывожаць сонную душу.

Ідуць манахіні ў сутанах
I тоўсты ксёндз з капелюшом,
А побач, між іконак танных —
Паштоўкі грэшніц целяшом.

Усё, што трэба, прадаецца
Турыстам, юным i старым.
Гудуць званы, а мне здаецца,
Што найвялікшы грэшнік — Рым.

Граміла з крыжыкам на шыі
Зноў спавядальніка кране
Прызнаннем: «Сёння саграшыў я
I то не па сваёй віне».

Крычыць, гандлюе i гаруе
Набожны Рым i б'е ў званы,
Грахі нягоднікам даруе,
Каб паўтараліся яны.
Дзе больш грахоў, там больш касцёлаў,
Скалечаных i кволых душ...
Шуміць вятрак, i круціць кола
Журботны рымскі Мулен Руж.

1966 г.

СПАКУСА

Прыйшла паціху, без дазволу,
Аловак выбіла з рукі
I, як няўмольная назола,
Мяне штурхае пад бакі.

Параскідала ўсе паперы,
Пазамыкала стэлажы,
Завалай зачыніла дзверы
I кажа: «Трохі паляжы».

Страфа замерла на паўслове,
Ляжыць недачытаны ліст,
Што мне на беларускай мове
Прыслаў балгарскі журналіст.

Пасля, як хлопчыка, раздзела,
Накрыла коўдрай з галавой,
Аблытала душу i цела,
Наводзячы парадак свой.

Чаго прыйшла, адкуль i хто ты
Ну, што ты маеш да мяне?
Ты бачыш, колькі тут работы
I тэрміновых спраў, ці не?

Герой не скончанай паэмы
Прыспешвае: «Хутчэй пішы!»
У сэрца стукаюцца тэмы,
А ты мне шэпчаш: «Паляжы».

Не, я не ўлежу. Вокны насцеж,
Ад гулу хай дрыжыць пакой.
Мне трэба людзі, трэба шчасце
I не патрэбен твой спакой.

Паэт — заўсёды на рабоце,
Аж дух займае кожны раз.
Ён не капаецца ў блакноце,
Што накрыж перакрэсліў час!

Ён сам усё пабачыць хоча, —
Паспець усюды за траіх.
Паэт працуе дні i ночы
Без адпускоў i выхадных.

1956 г.

ХВАЛЯВАННЕ

Урачу Я. У. Шейфаху

Мяне хвалюе квецень мая
I радуе дзявочы смех,
Хоць я заўжды адпачываю,
Калі іду на свой паверх.

Мне раіць доктар не стамляцца,
Пасаду лёгкую знайсці,
Забараняе хвалявацца
I працаваць пасля шасці.

Я п'ю мікстуру, ем таблеткі
I па усходцах не бягу,
Але ні восенню, ні ўлетку
Не хвалявацца не магу.

Хвалюе гул пракатных станаў,
Хвалюе ў полі сіні лён,
Хвалююць лічбы новых планаў,
Што сталі явай нашых дзён.

Мяне хвалюе новы скверык,
Што зашумеў на пустыры,
Хвалююць негры дзвюх Амерык
I пакістанскія сябры.

Мяне турбуе, што ў суседа
Яшчэ ўсяго адзін пакой,
Што хтосьці грошы на «Пабеду»
Сабраў нячыстаю рукой.

Мяне хвалюе — дзесьці ў багне
Загразлі ноччу цягачы.
Мяне туды заўсёды цягне,
Дзе я магу дапамагчы,

Дзе трэба адшукаць дарогу,
Пракласці новую шашу...
Лепш быць сляпым або бязногім,
Чым мець халодную душу.

Мой добры ўрач, адну папраўку
Я ўношу ў ісціну тваю,
Хоць сэрца просіцца ў адстаўку,
А я адстаўкі не даю.

I не прашу ў цябе спагады, —
Хоць кожны дзень мяне калі,
Але пакінь за мной пасаду —
Быць Чалавекам на зямлі.

1959 г.