Сяргей Грахоўскі: Недапісаная кніга

Недапісаная кніга

У кожным слове — боль маёй душы,
Трывогі, радасці i слёзы.
Ix, як лісток асенні, засушы,
Каб не пабілі раннія марозы.

Спытаеце: «А дзе твой аптымізм,
Дзе вера, дзе любоў з надзеяй?
Як толькі ўспамінаю кожны «ізм»,
Дрыжыць душа i сэрца халадзее,

Бо я ўсё зведаў па чужой віне
I гора паспытаў па поўнай меры...
Цяпер не ашукаюць больш мяне,
Не пахіснуць маёй адзінай веры

У дабрату, у праўду, у сумленне
I не паставяць болей на калені.
У Бога я адтэрміноўку папрашу
I, можа, людскае хоць нешта напішу.

20/VI—92

З далёкай даўніны

С.К.

Не ведаю, вы спіце,ці не спіце,
Ці бачыце за снамі сны,
Вы толькі у душы краніце
Струну далёкай даўніны.

Дзе хвоі з хвоямі гамоняць,
Сумёты сцежкі замялі,
Мяне туга i смутак гоняць
Туды, дзе вы гняздо звілі.

У светлы, як пароша, чысты,
Спакойны i салодкі сон
Мне б даляцець i ўпасці лістам,
Як у пару далёкіх дзён.

Таемным шэптам, поўным згоды,
I поглядам душу сагрэць,
Каб стаць шчаслівым назаўсёды
Ці да світання дагарэць.

6/ІІІ—94

Каля вогнішча

Ігару Лучанку

Давай распалім вогнішча на ўзлессі,
Па зорах паварожым давідна,
Бо ты — i Вераніка, i Алеся,
Ты, як i сэрца, у мяне адна.

Заранкамі твае іскрацца вочы,
Хоць усміхніся, хоць загавары.
Мінаюць хутка чэрвеньскія ночы,
Нас кліча перапёлка на зары.

Няўжо твае сляды туман укрые?
А я знайду прымятую расу
I па слядах, дзе ясені старыя,
Цябе, нібы пушынку, данясу.

Пасядзем каля светлае крыніцы
У ціхую світальную пару,
I я табе з расінак завушніцы
I сонечны пярсцёнак падару.

Увечары сустрэнемся на ўзлессі,
Не будзем паўтараць забытых слоў...
Мая ты — Вераніка,і Алеся,
І Вера, i Надзея, i Любоў.

6/III—94

Чужая роль

Мы часта хлусім i іграем
Вясёлую чужую роль,
Каб выглядала пекла раем
I асалодай здаўся боль.

Калі сціскаюць горла слёзы,
Глядзім з ухмылкай на распад
I не зважаем на пагрозы
Вярнуць пакуты зноў назад.

Хлусню з усмешкай непрыкметна
Адчаю засцілае муць,
Хоць i стаім над апраметнай,
Якой ніяк не абмінуць.

Калі нарэшце без апаскі
Іграць чужую кінем роль,
Трагедыяю стануць казкі,
Слязамі — слёзы, болем — боль.

22/III—94

* * *

На шыбах — белыя лілеі
З крышталю выразаў мароз.
Ад захаплення я нямею
I захапляюся да слёз.

Мне мроіцца далёкі бераг:
Дрыжаць лілеі на вадзе.
Блукаю я ў туманах шэрых,
А любая ўсё не ідзе.

Як ні гукаў — не дагукаўся.
Здалася прывідам яна.
Гляджу туды, дзе ашукаўся,
Праз шыбы цёмнага акна.

22-2З/41—94

Сцюдзёная ноч

Туманны вечар.
I карункі снегу
На вербах i на чырвані рабін
Мне нагадалі даўнюю кунегу
I шчасце першых радасных хвілін.

Як на марозе палымнелі губы,
Твая дрыжала у маёй рука,
I мне здалося —
нехта шэпча «любы»
На беразе застылага стаўка.

Такая цішыня на белым свеце,
Іскрацца срэбрам чыстыя снягі,
На вербах долу пазвісала вецце
Ад шэрані i ціхае тугі.

Пасля твае таемныя іскрынкі
У цёплым змроку мне былі відны,
Гадзіны праляталі, як хвілінкі,
I без твае,
i без мае віны.

A досвітак прарочыў развітанне,
Снег зараўняў вячэрнія сляды,
Мы не маглі паверыць, што расстанне
Разлучыць нас са шчасцем назаўжды.