Вольга Іпатава: Раніца

Адуванчык вялізны — сонца
Вырастае з прыціхлай ракі.
Зараз дзьмухне вецер спрасонку —
Пырснуць промні ва ўсе бакі.

Туманы, як мядзведзі калматыя,
Дапаўзаюць да лесу крадком,
За нямытай, заспанаю хатай
Аб даёнку цурчыць малако.

А зямля так даверліва, проста
У сваім харастве паўстае,
Што здымаю з ног «шпількі» вострыя:
Незнарок не ўкалоць бы яе...

Глядзім мы рэдка ў сэрца глыбіню,
Гаворым мала мы аб самым блізкім.
Радзіма! Стаў табой упершыню
Дзіцячы дом — майго жыцця калыска.

Да скону дзён забыць я не магу —
Руінаў дым, натоўп за хлебам ноччу
I крык: «Дзетдому ў першую чаргу!» —
Хоць у людзей гарэлі смуткам вочы...

Ад сонца засланіўшыся Далоняй,
Хмурынай-хусткай атуліўшы плечы,
Стаіць здаўна над Нёманам Каложа,
Нібы мяжу пераступіла ў вечнасць.

Нібы калісьці дзеўчынай за горад
Насустрач бегла верасам калючым,
А потым, скамянелая ад гора,
Ўрасла навекі ў нёманскія кручы.

Над ёю — цёплых ліўняў агарожа,
За ёй — вякі, падзеі, далячыні.
Стаіць здаўна над Нёманам Каложа
Сівою беларускаю жанчынай.

О Аэліта, ты мая саперніца.
Калісьці, абагнаўшы часу бег,
Каханы мой дадому з Марса вернецца,
Адчайна засумуе па табе.

Сцюдзёна вусны мае апаліць студзень,
Загарам шчокі жнівень абпячэ,
А ён у сне гадамі бачыць будзе,
Нібыта казку, сінь тваіх вачэй.

А я ў расстанні смутак свой стрымаю,
Тугой касою рукі абаўю.
Пакіне дом наш песня незямная,
Што марсіянкі па начах пяюць.

І ўсё ж аднойчы з далечы вялікай,
Мне сэрца працінаючы наскрозь,
Раздасца раптам голас Аэліты,
I, пабялелы, страпянецца Лось...

Гасне ў цёмных зрэнках вокнаў вечар,
Адпускаю я тваю руку,
I імгненне падае у вечнасць,
Быццам кропля падае ў раку.

Закалыша шэраг дзён звычайных,
Шэрых, быццам сакавіцкі снег,
I аднойчы успамін адчайна
Зноўку мне душу ускалыхне.

Па цяпло, па ласку чалавечую
Я, на ўсё забыўшыся, ўцяку,
Каб адчуць: імгненне ўпала ў вечнасць
Дажджавою кропляю ў раку.

Не ўсё нам у свеце вядома,
Мы ж дзеці гісторыі, творцы.
Сябры і сяброўкі з дзетдому!
Гэта пра нас гаворыцца!

Вы помніце? У інтэрнаце
У цёплыя сны дзіцячыя
Прыходзілі нашы маці,
Якіх мы ніколі не бачылі?

Замучаныя — з канцлагераў,
3 магіл уставалі брацкіх,
У сне нас пяшчотна лашчылі
I ў нябыт вярталіся раніцай.

Саміх нас бацькамі сёння
Завуць хлапчукі чубатыя,
А мы усё бачым, сонныя,
Тых, нежывых, нябачаных.

Крычаць нам з-за межаў адчайна:
«Жыцця вы не знаеце сэнсу».
А мы ж яго вывучалі
Спачатку не розумам — сэрцам...

У космас — вось мара мая запаветная.
Ды зямля не захоча пускаць мяне, ведаю.

Стане, як за дачку, баяцпа да ліхаманкі,
Звязваць па руках і нагах маланкамі,

Шэрымі туманамі мяне ахутваючы...
Праз усё прарвуся я, смелая, хуткая!

Самых гарачых набяру я зорак,
На зямлю вярнуся рана, золкам,

I зоркі свае да апошняй
Падарую кожнаму — кожнаму.

А каханы няхай не злуецца дарма:
Для яго я зоркай стану сама...

Не маці ў інстытут праводзіла мяне,
Зрабіўшыся ад шчасця маладой.
Узрушана ў той вечар зазвінеў
Каля вагона ўвесь дзіцячы дом.

Равеснікі... Скрозь восеньскае шкло,
Як праз сады, гляджу на іх з акна:
Не верыцца, што матчына цяпло
З дзяцінства адабрала ў нас вайна.

Не знаем мы, каля якіх бяроз
У горкім дыме гінулі бацькі.
Але навек адзін звязаў нас лёс,
Як ніткаю грыбной баравікі.

Не маці ў інстытут праводзіла мяне...

Ёсць у горада душа. Ды мы
Забываем гэта ў дзённым гудзе.
Ноччу задуменныя дамы
Пачынаюць гаварыць, як людзі.