Вольга Гапеева: Няголены ранак

+

Іхнія целы я вуснамі вывучала
забывалася на ўсіх астатніх што ў мяне былі
на тое што трэба дыхаць і есьці
што я не яны
і іншым пачуцьцям належу
І толькі калі імёны іх блытацца пачыналі
я адчыняла
краны з вадою
вокны наросхрыст
слоўнікі
файлы з докаўскім пашырэньнем

нават званіла ў амбасады
каб толькі пачуць што ўсё па-ранейшаму і ўсё на сваіх
месцах

У нашых стасунках не было разуменьня пра вочы
толькі слых толькі форма
дотык і постаць вага рытм і рухі
націскаў жорсткія пацалункі тонаў абдымкі
ды інтанацыі танцы на самотнай пляцоўцы
вакзалаў
з якіх яны ад’язджалі
на шчацэ маёй пакідаючы
памадныя петлі

доўга будзе за рот мой трымацца ўсьмешка
напэўна так адчувае сябе блазан калі гледачы разышліся

часам няпроста паверыць што вецер -
усяго толькі розніца ціскаў
часам словазлучэньне больш
чым проста зучэньне двух словаў

+

я застаюся
я застаюся павінна табе адну маленькую рэч
пакуль
пакуль высьпявае яна ў мангравым лесе
неба
не ба
яцца ня трэба
пазыкі вяртаць я ўмею
проста пакуль яшчэ рана
рана не зацягнулася добра
і не зацягнула мяне ў ложак
фея паверхам вышэй
я абавязкова вярну табе гэту маленькую рэч

вецер гайдае бамбук
такі зялёны і горкі як мой
паца...
па цалафанавым моры я паплыву
каб даплыць і вярнуць адну маленькую рэч
пекін
31 траўня
год невядомы

+

Пакуль ты забываесься на маё імя
удзень па літары
як ніякае іншае цела
я буду ляжаць
пад нацягнутымі правадамі
на ўскрайку
усёдаравальнай электрастанцыі
і як ніякая іншая птушка
схаплюся рукамі
аголеных дротаў
каб скараціцца
пад вокам левым тваім
цягліцай
і зьведаць
чым ёсьць
Імгненьне

+

я сыду калі ніхто не сыходзіць
я прыйду калі не прыйдзе ніхто
вераснёвая поўня мне грудзі
абмывае штоноч малаком
ты не сьпіш, ты па вуліцах ловіш
чорных цэрбэраў на сваю душу
павяртайся дадому, родны
не табе і ня я скажу
у маіх валасох вецер
калыхае сваіх ветранят
ты раўнуеш
і на сотай дзяўчыне
ставіш ейнай цнатлівасьці мат
шах!

+

так і буду стаяць
ля пад’езду не твайго дому
і званіць а дванаццатай ночы чужым людзям
мне ніхто не адчыніць
і ніхто мяне не прагоніць
мокры куст лужыны
падарунак
што застаўся ляжаць ля дзьвярэй зьбеглага сьвята
ды абыякавасьць
якая рагоча зь мяне такой недарэчнай
гэта з ёй пасябрую
і магчыма мы пачнём жыць разам
а пасьля ў нас нават з’явяцца дзеці
якім мы ў свой гонар
не дадзім аніякіх імёнаў
і каханьне для нас застанецца
ніякага роду

+

на новым трамваі
я ад’язджаю
ад цябе
ад нясказаных словаў
нехта з нас
быў не гатовы
нехта з нас
напалову
галоўнае
ня плакаць і
не прывязвацца
да цёплых словаў
з тваёй інтанацыяй
знайду сабе пугу
каб па позірках хвастаць
што мкнуць да цябе ў палон здацца
- месца!
нават ня думаць пра гэта!
прымушаць сябе есьці
бараніць ад абсэнту
- я з радасьцю з’еду
- ну, а я мушу...

мінус мадальнасьць
такі вось вечар

+

п а ч ы р в а н е е
хворае сэрца
што сядае ў хмары
на дзень наступны
абяцаючы тузін сьнегу
ледзь адарваўшы ад замерзлых парэнчаў пяткі
стану на тры сантымэтры бліжэй да
стомы
якую ты разам з хлебам
кідаеш качкам
хруснула нешта
і час цяпер я адлічваю
па тваім пульсе
па птушках што заваркай асядуць на небе
я прадкажу адрэсу ананімнага пацалунка
па ўзмаху сьцяжка
правадніцы з прычапнога вагону
як шкадлівае сонца
цяпло абяцаючы

+

у вагоне нумар 898
чыканьне пасьпявае заплесьці коску
да левай скроні прыціскаецца моцна
пытаньне
- Вы сыходзіце на наступным?
не,
я чырвоную кнопку сэрца
націскаю
для экстранай сувязі з машыністам
каб падпісацца пад целам тваім
самым жорсткім сваім кампрамісам

і калі вочы стануць чыстымі ад аблокаў
і калі голас лісьце назад да дрэваў
уздыме
я ўпаду
як тэмпература за вокнамі
ніжэй спадара Цэльсія
бо той хто носіць са студні вёдры
не абавязкова поўніць вадой іх