Вольга Гапеева - Няголены ранак

вусны звяжу на вузел
на самай мяжы твараў
каб той хто мяне чакае
шанец меў
не дачакацца

мужнасьць - гэта тварам
да пасажыраў
сесьці
у поўным тралейбусе
у 22.30
і не забыцца
што невызначальным
можа быць
ня толькі артыкль

+

Там, дзе пранізьліва грукае вецер у грудзі
І прымушае забыцца на цёплыя дотыкі жыта
Пакідаючы на рукох адзінае выйсьце -
Абдымаюць бясконцасьць за плечы
І
Вызваляюць словы ад інтанацыі
І
Дафніс больш не шукае Хлоі
Бо
Пенялопа даўно ўжо выйшла замуж
І
не істотна што на сьняданак выбраць
ты памятаеш толькі смак хлеба
якім
заядалі масьліны бяз костак
(хоць з косткамі мне падабаліся болей)
ты праглынаеш сьліну - нешта заклала вушы
гэта спачатку вусьціш
а потым яе так мала
і вуснамі сказ за сказам
па вуснах
ты счытваеш прагна
нішто не дарма

+

вычытаць гэты сьнег
да канца
каб ніводнай памылкі не засталося
калі будзе ён паміраць
наталяючы смагу эмансыпацыйнай зімы
вынесьці на палі птушак чырвоных
каб дзяўблі яны глебу што камянём застрае ў горле
і глытай не глытай
сінія вусны да жыцьця не вярнуць мне
або ня вернуць,
я - нескладовая перад націскам
а дакладней - назоўнік жаночага роду з асновай
на " г ”
і таму калі мяне праскланяць...
-дык Вы будзеце што-небудзь браць?
-..цукеркі...
множны лік мае свае перавагі
аднак ёсьць словы якія нельга пісаць разам
таму ў скрайніх выпадках я пішу сябе праз злучок
трымаючы пад паліто
букеты ружовых і жоўтых
мяккіх знакаў
каб паслабіць тваю цьвёрдасьць
але
ты не выключэньне
а я ня правіла

+

Не, мне ня цяжка
уявіць
цябе і статыстыку
цябе і тваіх суседзяў: жанчыну ў міні-спадніцы і
ейнага мужа - кіроўцу фуры
цябе і напаўсляпога сабаку
цябе і дзяўчыну што займаецца ёгай
цябе і мой ровар
цябе і басэйн
які ты так ня любіш
бо зусім ня ўмееш плаваць
а я ўмею
і таму крочу па мосьце

я баюся што ніякія вусны ня змогуць вярнуць мне
жаданьня
прачынацца з раніцы ў ложку ад таго
што анямела рука
бо яе пераціснула цяжарам іншага цела
а ты кажаш, безадказны мінэт.

паспрабуй мяне ўявіць
з мужчынам што крочыць па мосьце
у яго вочы майго дзядулі
мяне і цёплы абсэнт
мяне і зімовае мора
мяне і мае пакусаныя пальцы
мяне без цябе

+

ўся ў панядзелкавых абдымках
званю аўторку
ён моўчкі слухае і плача
яшчэ ня ведаю, што неба
хварэе на боткіна
і нам зь ім у палатах розных
ляжаць
і позіркам блукаць па столі
ня спаць
ў знак салідарнасьці
на волі
той чыё дыханьне казытала левае плячо
гуляе у маджонг да трэцяй ночы
паштовы голуб быў падстрэлены яшчэ ўвосень
на паляваньні дзікім дзікім ім
яна ж, якой ніколі не было, праіснавала амаль з
паўгода
на здымках, зробленых адчаем і маной,
там хтосьці ў доўгім паліто
мне дзьверы адамкнуў і разьвітаўся
“прабач” было не дастаткова
як і кахаць
патрэбны былі словы або сказы якіх я не пасьпела
нарадзіць
цяпер не нараджу ўжо ніколі
бо я
у больніцы
а ты
на волі

+

Дзяўчына
давайце рыхтавацца да выхаду
Навошта нам
наступныя станцыі
Нашыя грахі
пачынаюцца з гэтай
Чытайце Біблію
радок дванаццаты
Як, Вы Афелія, што чакае Гамлета?
Дайце зірнуць
у Вашыя вочы
У мяне таксама жыцьця рэзервацыя
З якой так
вырвацца хочацца

з такім каханьнем
каму яна трэба?
нейкаму Богу?
каб гадоў праз семдзесят
атрымаць павышэньне і анёлам лётаць
над горадам
душаў і целаў
грэшных?
у гэтай гульні козырам крыўда
толькі ў мяне
іншыя карты
хто на раздачы?
п’яны мача
тады
нясіце паболей ваты
якая будзе крычаць ад болю

замест мяне
фарбавацца ў колер
якому нават
макі на полі
схіляць
свае і чужыя
галовы

+

як неразношаны абутак
мне цісьне сэрца
і калі не ў памеры справа
тады ў чым
віно гарбата піва
часам кава
такая сынанімія дачканімія бяздзетнасьць і дзеці
па-за шлюбам не мае
я не магу казаць (як зручна што “х” і “з” так
блізка на клявіятуры)
і так ня блізка мы
і шыбеніцы будаўнічых кранаў
на іх штодня я адзіноту
вешаю сваю
(ты са сваёй спраўляйся залпам)
ў бязлюдным парку
буду гвалціць сум
падчас абедзенага перапынку
і
нават згубленая завушніца
не давядзе
што
злодзей гэта я