Вольга Іпатава: Раніца

I твар, каб застацца заўжды маладой,
Абмывае дзяўчына вясновай вадой, жывою вадой...

А вокны глядзяць раўнадушна і цёмна,
Смяюцца з жыцця, што бурліць нястомна.

Ведаюць вокны, што праз гады
Застасцца рэдка хто маладым.

Рэдка хто ў сорак гадоў пабяжыць
Лавіць вясновыя капяжы

Ці будзе, як у дваццаць,
Жыццёвых нягод не баяцца.

Ведаюць вокны людскую радасць і гора.
Горад мой, горад!

Вуліцы, з дзяцінства мне дарагія,
Я ведаю — ёсць у вас вокны другія,

Якія цёпла свецяцца ў непагадзь,
Якія заўсёды чакаюць некага,

Якія вераць, што, вечныя, ноччу
Маладосць і каханне па гораду крочаць.

Не гавары, што стала я няветлівай,
Адсюль з табой паехаць не прасі:
Мяне з дзяцінства радасна-даверліва
Зачаравала нёманская сінь.

Тут адплывала ўпершыню ад берага,
Як едзе ў кругасветны рэйс матрос.
Тут столькі раз Калумбавай Амерыкай
Здаваўся звонкі супрацьлеглы плёс!

Я тут была то хваляю капрызнаю,
То светлай кропляй, рыбкай ў глыбіні,
I мой характар, ўпарты і няўрымслівы,
З сабой навечна Нёман парадніў.

Не гавары, што стала я няветлівай,
Адсюль з табой паехаць не прасі:
Мяне з дзяцінства радасна-даверліва
Зачаравала нёманская сінь.

Здаецца, такая кволая
Рука ў маленькай жанчыны,
А вось змясціла адразу
Дзве ножкі ружовыя сына.

I ўсё ж забываюць многія,
Пакідаючы сем'яў улонні,
Першы свой старт жыццёвы
Маміны далоні...

Загарэлыя, вясёлыя,
Чорным морам наскрозь прасалёныя,
Вечарамі танцуем твісты і ча-ча-ча.
А па начах
Прыходзіць роздум і канчаюцца сны.
На досвітку ад хваляў гудзяць валуны.
Адна на пляжы медуз палохаю,
Што ў вадзе застылі, як шкло.
...Мараю светлаю і далёкаю
Усё жыццё ты, мора, было
Для вясковага дзеўчаняці —
Маёй маці.
Уздымалі яе арэлі
Вышэй за вясковыя стрэхі,
I, ніколі марскіх не бачыўшы хваляў,
Чамусьці на мору яна сумавала.
Была б ты зараз, мама, жывая...
Мне ж мора цудаў не адкрывае.
Можа, лічыць, што сэрца ў мяне раўнадушнае?
А можа, так яно і сапраўды?
Хаджу штодзень я каля паэзіі,
А лічу, што іду ля салёнай вады.
Што за казку хацела ты ў мора пачуць?
Я паслухаць яе так хачу.
Хаджу да мора, у здагадках нямею,
А слухаць яшчэ не умею...

Нам даецца мудрасць вопыту нялёгкая:
Вучаць нас матулі, цёткі, нібы лёкаі.
Мы ж рукой на ўсё махаем недаверліва:
«Я сама ўсё ведаю! Я сама ўсё ведаю!»

I разводзяць цёткі старыя рукамі,
I глядзяць, як мы аб тыя ж б'ёмся камні.
I гавораць толькі: «Не, не перайначыцца,
Покуль досыць з бед уласных не наплачацца».

Я тут свая. I велічнай сасною
Мне гнеўны бор не стане на шляху.
I кожным ранкам, возера лясное,
Я на сустрэчу да цябе бягу.

На шызых вёслах кроплі, як чарніпы.
Празрыстая вада да чарнаты.
Як вартавыя, на тваіх граніцах,
Падняўшы пікі, сталі чараты.

I розных крыўд забыўшы недарэчнасць,
I непатрэбных спраў штодзённы гул,
Гарэзная і вольная, як рэчка,
Я кожным ранкам да нябе бягу...

Сасватала ўсё ж вясёлка
Капрызную за дубка.
Ды аказалася ў ёлкі
Надта шурпатай рука...»

Сон кладзецца на вейкі,
Хораша на душы.
«Любы, скажы мне што-небудзь,
Казку мне раскажы».

А ён усміхнуўся хітра
I пачынае здалёк:
«Калісьці ў дрымучым лесе
Жыў асілак-дубок.

Ды закахаўся ён раптам
У ёлку — суседку сваю.
Яшчэ і сягоння асіны
Аб той прыгажуні пяюць.

Клёны з усёй аколіцы
Слалі да ёлкі лісты.
Ні з чым ад яе вярталіся
Вятры — ліхія сваты.

Упершыню вачаняты свае адкрывае
Дзіця павольна, нібы нехаця.
I да болю пранізвае адчуванне
Вялікай цаны жыцця.

Яго, ружовае, безабароннае,
На рукі табе даюць: «Трымайце!»
I дзяўчо учарашняе дарослаю робіцца,
Становячыся раптам маці.

Дзёрзкая модніца ўчарашняя
(Ёй словы высокія — востры нож)
Становіцца маці, што пойдзе бясстрашна
Па дроту іржаваму басанож...