Вольга Іпатава: Раніца

На праспекце — напятай туга струне —
Вечар вібрыруе шумна і звонка.
I дзяўчаты ў белых сукенках мне
Здаюцца ажыўшымі рамонкамі.

Сягоння толькі я не іду ні з кім.
Набіта кнігамі новая сумка,
I мне адной у натоўпе людскім
Сярод усмешак ніколькі не сумна.

Лаўлю ўсёй істотай святочны шум,
Радуюся ўзорам рэклам чаканых
I думаю пра вершы, што напішу
Аб гэтых каханых...

Ты свет перавернеш, дужы і рослы,
А сэрца маўчыць, як птушка ў студзені,
Бо на світанні галінкай, мокрай ад росаў
Каханне ў маё акно яшчэ не пастукала.

I ўсё ж не забыць, на далёкіх шляхах
Другія знаходзячы рукі і вочы,
Таго, хто цябе ўпершыню пакахаў,
Адкрыўшы табе тваю сілу дзявочую...

Калі да цёмных вокнаў поўнач туліцца
I капяжы змаўкаюць каля хат,
Зноў пачынаюць гродзенскія вуліцы
Нячутна закаханых калыхаць.
Вядуць туды, дзе ліпы адубелыя
Страсаюць ў Нёман кропкі з мокрых рук,
Дзе моцна красавіцкай ноччу белаю
Кахання словы за душу бяруць.
Дзе рэха гулкае, нібы ў калодзежы,
Дзе мяккі плёс, як летняя трава,
Дзе сны на золку ранішнім Каложа,
Як птушак, выпускае з рукава.
Дзе, казкамі-легендамі павітая,
Расце, здаецца, сіла пачуцця,
Дзе Нёман — быццам сіняя арбіта
Не аднаго юнацкага жыцця.

Людзі спяць. А ты прыходзіш знянацку,
Ліўнем, быццам мятлой, змятаючы снег.
Я выбягаю з пакого.
Мне, як і табе, дзевятнаццаць,
I ўсё ж, вясна, ты — першая для мяне.
Ты дзёрзкая зараз: хвошчаш па сонных вокнах,
Горад мастамі горбіцца ў шэрым плашчы каменным,
А сустрэнеш, як я, хлапца сінявокага,
I станеш, нібы пралеска, пяшчотаю і нясмелай.
Ведаеш, будзе каханне вясновай завеяй,
Тысячай сонцаў калючых, сасновым пякучым веццем.
Толькі я буду ўсё ж шчаслівейшай:
Не астудзіць каханне маё халодны восеньскі вецер.
А ты сцюжы баішся, вясна...

Чыстая, як росы ўранку,
Бяжыць да Нёмана Ласасянка.
Тоненькая, скача па белых каменнях,
Распявае ўслых: «Меней, меней
Застаецца мне кіламетраў.
Бо плечы ад росаў замлелі,
Ногі ад туманоў азалелі.
Да любага рукі свае працягну,
Адагрэюся, адпачну».
Засталася б ты леней, дурненькая, дома!
Ён для цябе занадта вядомы.
Столькі паэтаў, песняў, санетаў
Славяць па свету!
Столькі дзяўчат заклікаюць усмешкамі,

Ласкаю шчырай, цяністымі сцежкамі!
Вельмі ён славай сваёй ганарыцца,
Цябе, як другіх, прымусіць скарыцца.
Не! Кранулася, тупнула ножкай,
Пабегла скрозь выспы, пабегла па пожні.
...Не стаць ёй ніколі Нёману роўняй,
А — растварыцца ў ім кропляй...

Самым лепшым паэтам казак не ажывіць,
I ўсё ж да дзіўнага прага у кожнага з нас у крыві.
Можа, таму, што ў марах кожны робіцца лепшым.
Такімі, як хочацца быць нам, у казках сябе мы лепім.
У казцы можна Кашчэя смела загнаць у пячору,
А ў жыцці запрашаў яго ў госці, здаецца, яшчэ пазаўчора.
У казцы Царэўна-лебедзь на подзвігі мужныя клікала.
А ў жыцці — куды ўжо, дзеці растуць вялікія.
Выклікаць казку не гіроста — не любіць яна дарослых.
Гавораць дарослыя часта — мне заўтра рапа ўставаць.
А хтосьці — ў мяне залікі, а хтосьці — я ўжо вялікі,
Каб гэткімі глупствамі галаву сабе забіваць.

...Не трэба музыку перакладаць на словы
Ты пра мяне нікому не кажы.
Хай воблік мой — напеў неадмысловы —
Схаваецца ў адной тваёй душы.

З табой іду праз цішыню нямую
I засынаю на тваім плячы.
...Па чысціні пачуццяў мы сумуем,
Сябе шляхам чужым аддаючы.

I, рана прывучыўшыся не верыць:
Мы ж, інтэлекты, вопытны народ!
— Пачуццям добрым зачыняем дзверы
I адчуваем — нешта не збярог.

Ды чалавеку быць нядобрым цяжка,
I раптам прагна,
быццам да вады,
У мір давер'я шчырага пацягне,
Да цёплай чалавечай дабраты.

Тэлеантэн чырвоныя вуголлі
I ціхі гул аўтобусаў-жукоў.
Не каюся ў сваёй любві да гораду:
Не каюцца ў каханні да бацькоў.

Ен чуйна адклікаецца на шчырасць,
Крані — нібы цымбалы, запяе.
I нездарма калісь малой дзяўчынцы
Ён шчодра тайны адкрываў свае.

Ён да людзей даверлівы на дзіва.
Ды ўчуе грубы, раўнадушны крок —
Спалохана, паспешліва, рупліва
Схавае ўсё, што праз вякі збярог.