Вольга Іпатава: Раніца

Загудуць бязгучныя званы —
Ажываюць доўгія стагоддзі.
Горада далёкія сыны
На Каложу ценямі ўзыходзяць.

Падыду бліжэй. I да відна
Буду слухаць шэпт зачараваны.
Ды ўжо раніца. I цішыня
Ціўкнула струною абарванай.

А ў кватэрах гаспадараць сны,
I ніхто не ведае аб цудзе:
Ноччу задуменныя дамы
Пачынаюць гаварыць, як людзі.

Яшчэ нідзе нікога не чутно.
Усход ружовы пацяплеў ад сонца.
Бягу дадому па асфальце сонным,
У суседчына заглядваю акно.

Яна адна сядзіць каля акна.
Крычу ёй: «Цётка Ганна, добрай раніцы!»
Слязамі раптам маці заліваецца,
I ўсё не можа адказаць яна.

Стаю каля суседкі, быццам цень.
Ёй нехаця напомніўшы мінулае:
Дачка яе дадому не вярнулася
У сорак першым. У гэты ж самы дзень.

За акном марозныя ахаюць дзверы.
Мой маленькі пакой дрэмле цёплаю кошкай.
Ранак выкінуў мне на стол, як на бераг,
Папяровы улоў — навагоднюю пошту.

Дзень майго нараджэння сёння, ды толькі
Боль дзіцячы ў скроні стукае глуха:
Галасы вашы чую, сябры, на паштоўках,
А бацькоўскі голас мне зноў не паслухаць.

Разлучылі мяне з ім людзі суровыя!
Не прабіцца лістам маім — птушкам бяссільным.
Паміж намі маўчанне сцюжай зімоваю,
I шляхі, нібы дзверы чужыя, зачынены.

Можа кім-небудзь, бацька, забыта імя тваё
I з радні цябе хтось забывае упарта.
Я ж чамусьці усё хаваю прымятую,
Даваенную тваю картку.

За акном зацвітаюць вяргіні...
Чуеш, нехта пастукаў, Аўгіння?

Страпянулася соннае цела —
Здаецца, птушкай туды паляцела б!

I сукенку шукае рука,
Ды бяжыць да дзвярэй дачка.

I адразу развейваюцца сны:
Гаспадар не вярнуўся з вайны.

Не пабачыў ніколі дачушку,
На руках яе не пагушкаў,

...Нібы камень, падушка...

Дол вясенні тонкія ільдзінкі
На світанні рэжуць, як нажы,
Красавіцкай ноччу невідзімкамі
Зноў прыходзяць цёплыя дажджы.

Пахнуць туманы старой аўчынай,
Ахінаюць белай прасціной
Раніцу у садзе над Дзвіной,
Сонейкам сагрэтую даліну.

Твар падставіла дажджу шчасліва я.
Не дзівіся ты, калі наўзбоч
Ля твайго акна я тапалінкай
Вырасту за сённяшнюю ноч.

Вечар чырвоным абрусам
На памытай падлозе гарыць.
«Ах, веюць над Беларуссю,
Веюць злыя вятры».

Кладуцца словы гаротныя
На сэрца далёкай бядой.
Колькі майму народу,
Столькі і песні гадоў.

Васількі мы у песні ўпляталі
I ў слуцкія паясы.
Цяпер бабуля спявае
I гладзіць мае валасы.

I я за ёй паўтараю
Замову часоў старых:
«О, хай над табой, мой краю,
Добрыя веюць вятры!»

Я — толькі кропля у тваіх крыніцах.
Перад табой заўжды схілюся ніц.
Мне і цяпер гарачы подых сніцца
Тваіх духмяных звоккіх касавіц.

Як бохан хлеба, ты дала мне мову.
Яна — як росны золак на губах,
Дзе кожны склад, пявучы і вясновы,
Дажджом і медуніцаю прапах.

О вёска! Хай сягоння гарадская,
Цябе, нібы дзяцінства, я люблю.
Дзяўчынка хусткай журавам махае,
З нагамі ўлезшы ў цёплую раллю...

Над Нёманам ранак разліў малако,
I пахне туман сырадоем наўкол,
I гулка б'ецца ў берагі
Зялёнае, гнуткае цела ракі.

А вунь, нацягнуўшы ланцуг кароткі,
Ірвецца ад берага нейкая лодка.
Здаецца, вось-вось свой ашэйнік адкіне
I мы паплывём з ёй у ранак сіні...

Людскі натоўп на мосце парадзеў,
Але дрыжыць ледзь чутна мост каменны.
Ад стомы, пэўна, бо цалюткі дзень
Быў у вадзе сцюдзёнай па калена.

Замерзлі зоры ў сіняй вышыні
I будуць падаць, падаць аж да ранку.
Мой горад засынае. I звініць
Адна Дзвіна нястомнай калыханкай...

Ліпнёвы поўдзень. На зямлі спакой.
Аж парыжэлі верасы ад спёкі.
Руды узгорак пад маёй шчакой
Здаецца мне каровы цёплым бокам.

А сосны разамлелі ў цішыні.
Адно ручэй звініць суцешным плачам.
Я сплю, уткнуўшыся у шар зямны,
Нібы дзіця ў падол прытульны матчын.