Вольга Іпатава - Парасткі

Пакідаю цябе — хай магма
Спапяляе спусцелы схіл.
Пакідаю цябе — хай марна
Будзеш сон выклікаць без сіл.

Пакідаю — няхай паводка
Б'е карэнне ў сляпой барацьбе,
Адзінокая, стыые лодка...
Пакідаю цябе — табе.

Тэлефонны абяцаў эфір:
«Вылечыць цябе мая Сібір!
Пражыла ты гэтую вясну?
Я наноў табе яе вярну!»
Санраўды: ізноў перажываю
Я вясну — з сакавіка да маю.
Смагу не спатоліла на сок?
Плешчацца ля ганка туясок.
Не нарвала красак? Ля ракі —
Першыя таежныя жаркі.
I ў другой спакуслівай вясне —
Словы, там не сказаныя мне.
Галаве кружыцца б без віна!
Толькі гэта — не мая вясна.
Хоць пазшося на адно імгненне,
Рвецца сувязь часу і імкнення:
Вусны сок гаркотаю пячэ,
Вянуць кветкі на стале хутчэй.
Адпусці мяне і не віні,
Што не ў гэтай глебе карані!

Падалі зоры ў аўтобусны люк,
Пругка ірваўся карычневы змрок.
Крыкнула ў тысячны раз: «Не люблю!»
I адхіснулася даллю дарог.

Ды прарастае у ятраным сне
Корань пакрыўлены плакуну.
Зноўку таго, хто сурочыў мяне,
Плачучы, пракляну.

I да лясной я вярнуся ракі:
Там, можа, выняты любага след?
Ціха. Тлусцеюць зялёна імхі,
Жоўта ільсніцца вакол кураслеп.

Нашто нам, сцяжынка, мяккай была?
Нашто кружыліся сойкамі дні?
З яліны нагрэтая капле смала,
I нешта знікае ў рачной глыбіні...

Трымценне раптоўным грузам
Зрушыцца. Пачую ўва сне.
Гэта ты на другім канцы Беларусі
Клічаш мяне.

Прабілася скрозь бетонныя сцены
Бязважкае, як прамень,
Адчуванне нябачных ценяў
Будучых перамен.

У перадсвітанні няясным
Балкон. Вяршаліны дрэў.
Цяжка дыхае ясень —
Не ў час састарэў.

Без цябе цяпер. А ты б параіў,
Ад горычы засцярог?
Нашто ўранку абрысы згараюць
Маіх дарог?

Ад слова пакутую, што і не сказана,
Ад ггогляду, што не было.
Навошта так моцна і чуйна я звязана
З табою нябачным сілом?
Прадбачу усё, што табе і няведама,
Разводжу рукой туманы.
Нашто не святлом, мой каханы, а верадам
Прыходзіш ты нават у сны?
Спарыш мой, крывінка, другое крыло маё,
Цябе адпускаю без слоў,
Як толькі захочаш — нібы я нязломная!
Навошта вяртаешся зноў?
Як наша планета імкліва вярцелася!
Падзенне, узлёт, перабой...
Я іншаю стала, якой не хацелася,—
Навошта, каханы, з табой?

Няма начы... Ружоваю палоскай
Глядзіць апоўначы ў акно зара.
Адблісквае жывым, я к цела, лоскам
Лістоўніц звільгатнелая кара.

Дзявочы голас весела шчабеча,
Над трасай уладарныя дымы.
Сава на пень сядае па-старэчы
Пушыста-белай згадкаю зімы.

Няма начы... Нядоўгая дрымота
Зашчыпле вочы. Толькі не да сноў:
I колкія пясчаныя сумёты —
Віхром з-пад верталётавых вінтоў...

Гудуць басамі каля вокнаў КРАЗы,
Рыпяць барты, і трубы — як камлі.
I ўвінчваецца неадступна траса
У нетры перамерзлыя зямлі...

Патароча прыйдзе такая —
У віры закружыць рака,
I шчака мая апякае
Ледзь знаёмага хлапчука.

А калі над вячэрнім полем
Перакружыцца белы свет —
Як ускрыкне раптоўным болем
Зацярушаны часам след!

Перад восенню — золка лоззю.
Серабрыста-вільготны дах.
Як прапахла з а ноч бярозай
Ля калодзежаў цэбры вада!

Як скрозь шчыліны у адрыне
Ружавеюць абрысы дня!
Хай пакіне мяне, пакіне
Тая добрая цішыня!

Так хавала яе ў дарогах,
Так без памяці берагла!
Што дрыжыш ля майго парога
Апярэннем чорным, страла?

Ацяжэлыя бэзу гронкі.
Дзікіх руж буянне. Смуга...
Адліснецца жыцця старонка —
I крысом ахіне туга.

Немагчыма — каб так заўсёды,
На ўзляценні, на вышыні,
Каб былі на паўнеба ўсходы,
Залатыя ад сонца дні.

Толькі схібіш — і як адкіне!
Перарэжацца свет мяжой.
Немагчыма, калі загіне
Адпакутаванае душой!

Немагчыма — самкнецца раска.
Немагчыма — спаліць агонь.
Па шляхах камяніста-гразкіх
За сабой іду наўздагон!

Скрозь сон прабіўся голас тонкі.
Я да малога падышла
I, расхінаючы пялёнкі,
Яго на рукі падняла.
I — скрыжаваліся пагляды,
I — мне вачэй не апусціць.
О, як трывожна і зацята
Мой сын у вочы мне глядзіць!
Яшчэ прыкметы не адталі
Яго няіснасці, але
Ён — пасланец нязнанай далі,
Якая мне пытанне шле.
Ён, што пакуль не мае дома,—
Яшчэ вакольнаму чужы! —
Перад жыццём... Яму вядомы
Загадкі праўды і ілжы,
Што у жыцці нас мучаць гэтак!
Імгненне раптам перайшло
У рэчаіснасць. Вокны... Ветах...
Кватэра... Сынава цяпло.
Але — скрозь кожнае світанне
Далёкі боль, нібы імгла...
Але — якое мне пытанне
Праз сына вечнасць задала?