Вольга Іпатава - Парасткі

Нашто нам лісты? Не пішы!
Хай ветрам, сумётам, сусветам
Прыходзіць жывая абвестка
Тваёй незмаўкальнай душы!

Нам зорную мець блізіню:
Каметавым стане свячэннем
Тлумачыцца свету значэнне...
Лістом я, мой дружа, зманю.

Зманю, што мне добра — сцілом,
Паперай і гоманам зычных,
Фасоўкаю вестак сталічных...
Хай — ветрам, завеяй, імглой...

У адзіноты — пах валакардзіну,
Маладзіка зрушэнне па сцяне...
Усё, што страціла і што пакіну,
Прыходзіць і мяняецца ўва мне.

Хіба такім было тады расстанне,
Хіба шчымела гэтак і пякло?
Не наступае доўга-доўга ранне,
I не святлее доўга-доўга шкло.

Я не вярну цябе — і не вяртаю.
Іду насустрач будучаму дню.
Але чамусьці зараз спасцігаю
Усю тваю, мой добры, глыбіню.

За прывідамі бегла — а збавенне
Чакала тут... Сама сказала: «Не!»
Адно хачу: каб ты не знаў зрушэння
Маладзіка па соннае сцяне...

Такой зімы ніколі не было:
Пад цёплым сонцам вуліца курыцца,
На мокрых дрэвах зіхаціць святло,
I я раблюся іншаю як быццам.

Гляджу людзям, прыязная, услед,
Зрабіўшыся мацней за адзіноту.
Прытулак мой, мая калыска — свет —
Даверліва абняў мяне: «Ну, што ты?!»

Чарнее ў небе выразанкай
Касцёла тонкі сілуэт.
У вераснёўскім ясным ранку
Ужо зімовы лёгкі след.

Азёрнай сіняй панарамай
Зацешыцца міжволі зрок...
Дакуль мяне так будзе раніць
Чарговы твой, жыццё, урок?

Трывог, і шчасця, і хвілінных
Узлётных хваляў грабянцы?
Усе жыццёвыя правіны —
Як пагранічныя капцы.

А роўнай прагнецца дарогі,
А ясных хочацца вачэй!
А час бяжыць — няўмольны, строгі,—
Усё хутчэй, усё хутчэй!

Сусвет вібрыруе. I я
Сціскаюся і ападаю.
Няўтольна, прагная, жадаю
Спазнаць: вяршыня — ці мая?
Сусвет вібрыруе. I век,
I час, нібы хвіліна, цесны.
I нараджаецца балесна
Ува мне інакшы чалавек.
I вызначаецца мой шлях:
Узлёт — і сэрца перапады.
Дабра бязмернасць, меру здрады
Прыняць, я к прыме дождж ралля.
Няма без гэтага дажджу
Зялёнай кволасці жывога.
Але абрынецца трывога:
Сама ці вызначу мяжу ?
Сусвет вібрыруе. I я —
Ягоным дыхаю дыханнем.
Я і нянавісць, і каханне.
Мой стогн — у плачы ручая.

На снеданне — хлеба луста.
Зара — ручніком на плячы.
Забылася — сушыць вуены
Прарочы сон уначы.

Над рэчкай плюскоча пранік,
За кладкай празрысты плёс.
Забылася — паліць раннем
Сляды мае россып рос.

Буяе ля ног зарніца,
Страляе часнок з ляхі.
Забылася — б'е бліскавіца
Ў высокія берагі...

Нашто хацець таго, чаго няма
Ці ёсць — але маланка, эфемернасць?
Нашто імкнуцца вымераць бязмернасць
I ведаць — намагаюся дарма

Я скласці, я к мазаіку, жыццё
I сумясціць — як ёсць і як павінна?
Гаркота запазнелай журавіны —
Непераходных ісцін адкрыццё:

Што знелюбелы ўжо не будзе люб,
Што дыхаць не дае любая маска...
Каб ведаць я магла тады, што казкай
Расквечвала часамі просты слуп!

Вярніцеся, і словы, і лісты,
Нібы мае, але даўно чужыя!
Імкліва-вольным, я давала жыць вам,
А вы — нічога мне, апроч слаты.

Але нібы не здраджвалі сябры,
Нібыта скрозь жывое не карылі
Да сэрцавіны... Не ламала крылле,
З высокай узлятаючы гары.

Але, пакрэсліўшы, жыву наноў,
Але ўсё роўна раскрываю сэрца,
Шукаю глыб і веру — новым сэнсам
Напоўніцца ярэм ранейшых слоў...

Жоўты доннік дыхае на строме,
Пальшом прапахлі берагі.
На якім, скажыце мне, пароме
Адплываць ад шчасця і тугі?

Звонкае і плыўкае струменне,
Занясі мяне з апошніх сіл,
У той край, дзе ўпаў шукаць збавення
У ваду сасмяглы небасхіл!

Залатым спакоем вечаровым
Я прыйду ізноў у дзень другі...
На якім, скаясыце мне, пароме
Адплываць ад шчасця і тугі?

«Што ж няма ў цябе
Анікога?»
Лёг у ногі
Пакорлівы цень.
Усміхнуся.
Кахаць бы такога,
Што не любіць хатні
Агмень!
Хто душу не аддасць
За ўдачу.
Хто апошняй травінцы —
Брат.
Хто, калі пайду,
Не заплача,
А пакіне —
Не прыйдзе назад.
Ноч у росах
Палошча плацце,
А туга
Крыніцай сплыла...
У жанчыны —
Праўда зярняці.
У мужчыны —
Праўда крыла.