Сяргей Грахоўскі - Табе зайздросціць сонца

Растуць калматыя сумёты,
Прысады гнуцца да зямлі.
За тыдзень нават самалёты
Даставіць пошту не змаглі.

Мароз усё яшчэ лютуе,
Да клямкі прыстае рука,
А каляндар нібы жартуе,
Што ўжо канец сакавіка,

Што недзе вербы ў завушніцах
Стаяць па плечы у вадзе.
Вясна мне толькі часта сніцца,
Але чамусьці не ідзе.

Маўчыш i ты каторы тыдзень,
Хоць напісала б слова ты.
Калі вясна не хутка прыйдзе,
Хоць бы прыйшлі твае лісты.

1958 г.

МОЙ ЧЫТАЧ

Не помню я, даўно ці не,
Сябрамі мы такімі сталі.
Мяне з табою на вайне
Адны дарогі пабраталі.

Мы па адной паўзлі раллі,
Аднымі грэліся кастрамі
I пераможцамі прайшлі
Над аркай Брандэнбургскай брамы.

Мы разам разбіралі друз,
У новым доме клалі печы —
Усіх турбот вялікі груз
Лажыўчя нам з табой на плечы.

З табой хаджу я кожны дзень
I кожны дзень вяду гаворку,
Плыву па нёманскай вадзе,
Куру бабруйскую махорку;

Жыву з табою, мой чытач:
Хаджу ў кіно, дзяцей гадую,
Ад цеснаты i ад нястач
I я ніколі не бядую.

Ca мной ты, мой чытач, заўжды.
I ў цішыню майго пакоя
Апоўначы прыходзіш ты,
Каб не даваць і тут спакою.

Я чую голас твой i смех,
Гляджу, як лёгка колеш камень,
Як раніцой ідзеш у цэх,
Як ты купляеш кветкі маме.

Ты мне спакою не дасі,
Я гэта ведаю i рады,
Калі мне скажаш: «Не хлусі,
Свае складаючы балады»,

Калі ты кажаш: «Адтачы
Радкі i рыфмы, як са сталі,
Каб ix любілі чытачы,
Каб ix сябры твае чыталі».

З табой рвануліся ў пакой
Вятры. Пад імі сосны гнуцца,
I ад стала да ix рукой,
Здаецца, можна дацягнуцца...

Запахла вільгаццю бароў —
Знікае столь, знікаюць сцены,
Ca свістам напаўняе кроў
Мае артэрыі i вены.

Таму цябе я палюбіў,
Мой лепшы друг, мой сябра першы.
Калі б са мною ты не быў,
Дык не было б i гэтых вершаў.

Ялта, 1959 г.

ПЕРАМОГА

Цяжэй за ўсё сябе перамагчы,
Стаць над сабой бязлітасным суддзёю
Судзіць удзень, уранні i ўначы
Свае імкненні i свае настроі.

Жаданне лёгкай славы засудзі
На вечнае выгнанне i пакуты,
Няхай ніхто з дакорам не глядзіць,
Што замінаеш у жыцці яму ты.

Для зайздрасці палёгкі не прасі,
Сваёй віной не вінаваць другога
I сам сабе ніколі не схлусі, —
Нялёгкай гэта будзе перамога.

Другіх не папракай i не вучы,
А паспрабуй сябе перамагчы.

1959 г.

* * *

Рамонкавым пылам i пахамі жыта
Авеялі горад начныя вятры.
Здаецца, i чвэртка яшчэ не пражыта
Таго, што мінула да гэтай пары.

Іду па праспекце, па бруку Нямігі
Туды, дзе студэнцкі гудзіць інтэрнат.
I нас тут чакалі канспекты i кнігі,
А мы на прыпынку чакалі дзяўчат,

Смуглявых i тонкіх, нібы чарацінкі,
З брывамі, як пара разгорнутых крыл.
Праходзіла ноч, i трамвай на прыпынкі
Прыносіў pacy i рамонкавы пыл.

Нас клікала лета на дымныя сцежкі,
Дзе наша дзяцінства прайшло басанож,
Дзе першае гора было, i усмешкі,
I буйныя слёзы, як чэрвеньскі дождж...

Часамі заныюць суставы i косці
Ад сотні хвароб i ад тысячы страт,
А я па дарогах сваёй маладосці
Заўжды вечарамі іду ў інтэрнат.

Мне ўслед углядаюцца ясныя вочы
З адчыненых вокан i вузкіх двароў.
У спрэчках хлапцоў i у песнях дзявочых
Мне чуецца голас далёкіх сяброў,

Хоць я ім чужы i зусім незнаёмы,
Прыблудны дзівак i няпрошаны госць,
Хаджу вечарамі ля гэтага дома,
Каб збоку зірнуць на сваю маладосць,

Рамонкавым пылам i жытам даспелым
Павеюць на горад начныя вятры...
Я ведаю: буду i я пасівелы
I толькі ніколі не буду стары.

1959 г.

ХВАЛЯВАННЕ

Урачу Я.У. Нейфаху

Мяне хвалюе квецень мая
I радуе дзявочы смех,
Хоць я заўжды адпачываю,
Калі іду на свой паверх.

Мне раіць доктар не стамляцца,
Пасаду лёгкую знайсці,
Забараняе хвалявацца
I працаваць пасля шасці.