Сяргей Грахоўскі - Тры вымярэнні [Выбраная лірыка]

Што не адважваўся спазніцца,
Калі мінула дваццаць год,
Што на спатканне ў навальніцу
Праз ручаіны бег уброд...

А вось трывожуся заўсёды,
I неспакой душу дзяўбе,
Калі i ў добрую пагоду
Няма да поўначы цябе.

Мая трывога вочы засціць,
Душы спакою не дае,
Бо я трывожуся пра шчасце
I пра няшчасці ўсе твае.

1963 г.

БЕЛЫЯ ЛІПЫ

Горад цудоўны юнацтва майго
Кветкамі скверы усыпаў,
I на праспектах i плошчах яго —
Белыя, белыя ліпы.

Белыя ліпы здалёку прыйшлі,
Ix напаілі жывыя крыніцы
Водарам нашае шчодрай зямлі.
Голле раскінулі i зацвілі
Белыя ліпы сталіцы.

Тут прызначае юнацтва сустрэчы,
Мараць пра заўтрашні дзень юнакі.
Белыя ліны каханым на плечы
Сыплюць i сыплюць з пялёсткаў вянкі.

Моцна сплятуцца гарачыя рукі
Шчырых i самых шчаслівых людзей,
Так, каб ніколі не ведаць разлукі,
Так, каб любіць, як не любяць нідзе,

Так, каб сагрэтыя дружбай далоні
Нават гады астудзіць не змаглі б,
Так, каб i ў старасці белыя скроні
Часам нагадвалі замеці ліп.

1955 г.

ПЕСНЯ

Яна зусім з другімі не такая —
Прыпыніць кожнага, без жарту не міне,
Ды рантам чырванее i змаўкае,
Угледзеўшы на вуліцы мяне.

I я маўчу, хаваючы усмешку,
I смеласці, прызнацца, нестае,
А вечарам ізноў прыводзіць сцежка
Да хаты невялічкае яе.

Зачыненыя шчыльна аканіцы,
Паволі расцвітаюць на сцяне.
Яна заснула, ёй, напэўна, сніцца...
Ёй, мабыць, сніцца тое, што i мне...

Лугі у квецені, i росная дарога,
I неба сіняе, i сінія ільны —
На нашай сцежцы не відаць нікога,
Здаецца, ў цэлым свеце мы адны.

Ды не адны. Выходзяць на змярканні
У поле пары, ходзяць i маўчаць,
Адвагі не хапае закаханым
Аб самым запаветным расказаць.

Разыдземся, i песня узаўецца,
Што нам здаўна спакою не дае,
I зноў мая каханая смяецца,
Пра што маўчым, аб тым яна пяе.

1956 г.

НОЧ НАД MIHCKAM

Ясныя, зорныя ночы над Мінскам.
Што ж ты блукаеш адзін уначы?
Чуеш, спявае каханая блізка,
Мабыць, насустрач табе ідучы.

Сад закіпае ружоваю пенай,
Зоры плывуць у вясновай вадзе.
I па завулку, закончыўшы змену,
Тая, што сэрца трывожыць, ідзе.

Ціха ідзе i кагосьці шукае,
Кліча i, мабыць, яму аднаму
Песню ад шчырага сэрца спявае,
Толькі не ведае добра, каму.

Лёгкі туман праплывае над Мінскам,
Быццам пялёсткамі сыплюць сады.
Ты не хвалюйся — каханая блізка,
Хутка яе напаткаеш i ты.

1956 г.

ШЧЫРАСЦЬ

З гадамі мой не прытупіўся зрок,
I вастрыні пачуццяў я не трачу:
Твой кожны pyx, твой кожны крок,
I радасць, i тугу навылет бачу.

Перада мной душою не крыві,
Здавацца не імкніся самай лепшай
I як мяне пяшчотна ні заві,
Я не паверу, нават i аслепшы,

У шчырасць i праўдзівасць пачуцця,
У чысціню імкненняў i намераў,
Бо на парозе сталага жыцця
Я мала бачыў, а табе паверыў.

Паверыў, што ca мною ўсе гады,
Куды ні кіне лес, заўсёды будзеш разам.
Але шкада, што я не змог тады
Адрозніць шчырых ад прыгожых сказаў.

Але, як май на змену йдзе зіме,
На змену гору надыходзіць шчасце,
I я, жыццё пазнаўшы, зразумеў —
Цяжэй устаць бывае, чым упасці.

Бо сам знячэўку ледзьве не упаў,
Ды нечакана каля самай стромы
Руку ў бядзе мне моцную падаў
I шчыра усміхнуўся незнаёмы.

Дык што ты мне цяпер ні гавары,
Больш не крануць ні ласкі, ні дакоры,
Бо добра ведаю, што шчырыя сябры
Аднолькавыя ў радасці i ў горы.

1956 г.

ЖОНКА

Калісьці самаю прыгожай
З усіх дзяўчат яна была,
I ты за ёю вечар кожны
Хадзіў па вуліцах сяла.

Здавалася, у цэлым свеце
Такіх яшчэ не сустракаў,
I ў пралескавым букеце
Ты ёй запіскі пасылаў.

Чакаў яе i спадзяваўся,
Здалёк у вокны паглядаў,
На роўным месцы спатыкаўся
I песні пра яе складаў.

Спяваў аб харастве дзявочым,
A ў змроку восеньскіх начэй
Табе яе свяцілі вочы,
Што прыгажэй за ўсіх вачэй.