Сяргей Грахоўскі - Тры вымярэнні [Выбраная лірыка]

Нікому не хацелася скарыцца
I першаму пераступіць мяжу,
А тут бы нам усмешкай заіскрыцца,
Пайсці насустрач першаму дажджу,

Адно другому паглядзець у вочы
I адгукнуцца сонечнай вясне,
Паслухаць разам, як вада булькоча
I кропелькі сцякаюць па вясле,

Як лопаюцца клейкія пупышкі,
Як гнёзды ўюць вясёлыя дразды,
I на пяску ля парашутнай вышкі
Знайсці юнацтва нашага сляды.
Хутчэй хадзем! A крыўды i папрокі
Няхай узважыць i закрэсліць час.
Глядзі — плывуць блакітныя аблокі,
Прыслухайся — разводдзе кліча нас,

I белы свет іскрыцца i шчабеча,
Прарэзваюцца першыя лісты.
Мы зноў ідзём, абняўшыся за плечы,
Шчаслівыя ад мудрай дабраты.

1963 г.

* * *

Я шчыра люблю
Неспакойных i смелых,
I тых,
Што сабе не даруюць віну,
Люблю маладых
I люблю пасівелых,
Вясёлых люблю,
А кахаю адну.

Каханне не мае
Hi межаў, ні стажу,
Каханне прыносіць
Заўжды навіну.
I, мабыць, ніколі
Ніхто не адкажа,
За што ён кахае
На свеце адну.

1964 г.

* * *

Што я ў цябе даўно ў даўгу,
Заўсёды ведаю i помню,
A дазваніцца не магу
К табе па сонечнаму промню.

Ён, як струна, між нас вісіць,
Іскрысты, тоненькі i дрогкі.
Штодня званю, каб папрасіць
Адтэрміноўкі i палёгкі,

Прызнацца у сваёй віне,
Паабяцаць, а ты затое
Караеш кожны дзень мяне
Сваёю шчодрай дабратою.

1965 г.

* * *

Мяняешся, нібы рака, ты:
То пацямнееш ад тугі,
То на крутыя перакаты
Ўзлятаеш ветразем тугім,

Іскрышся сонечнай паводкай
I лашчышся, нібы прыбой,
Гарыш маланкаю кароткай
I ўслед гукаеш за сабой.

Тут i канчаюцца разлукі.
Сінее дзень, i побач ты
Працягваеш насустрач рукі,
Як два надзейныя масты,

Каб зноў трывожыць i смяяцца,
Знікаць, іскрыцца i любіць, —
Нібы рака, заўжды мяняцца
I, як рака, нязменнай быць.

1965 г.

* * *

Ты, мабыць, добра ведаеш сама,
Што ні ў дарозе, ні ў сваім пакоі
Мне без цябе ні радасці няма,
Hi шчасця, ні ратунку, ні спакою.

А прыйдзе ж дзень, i нехта з нас дваіх
Адзін у адзіноце застанецца.
Напэўна ты.
I ўжо да рук маіх
Ніколі больш ніхто не дакранецца,

Ім больш не дацягнуцца да пяра,
Не сціснуць руку другу пры сустрэчы,
I гора, як няўмольная гаpa,
Твае прыцісне вузенькія плечы.

Ніхто цябе не выйдзе сустракаць
Hi ў летні дождж, ні ў лютаўскую замець,
I толькі часам будзе дакараць
Надоўга патрывожаная памяць,

Што не паспела нешта расказаць,
Што нечага спытаць не мела часу,
Што ўжо канца з начаткам не звязаць
I не прыпомніць нечага адразу.

Але пакуль жывецца — будзем жыць,
Задумваць не на дні, а на стагоддзі,
Каханнем i сяброўствам даражыць
Пры сонечнай i ветранай пагодзе,

I ўсё, што трэба выказаць, — сказаць,
Нічога не забыцца, не адкласці,
Сустрэчнаму дарогу паказаць,
А час надыдзе — на хаду упасці.

1962 г.

* * *

Усё ў тваёй душы — i радасць, i туга,
I смех, i боль, i ласкі, i дакоры,
То іскаркі ў вачах, то мітульга
Трывожных дум або салодкай зморы.

А прыцемкам асеннім кожны раз
Ты рукі ціха мне кладзеш на плечы,
I мроіцца, што нават позні час
Не сцёр пачуццяў першае сустрэчы,

Ды толькі сэрца нельга ашукаць,
Хоць ты маўчыш, стрымаўшы хваляванне.
Хоць i пяеш, а хочаш адшукаць
Адказ на ўсе трывогі i пытанні

I расказаць аб клопатах сваіх,
Аб мітусні i дробязных турботах.
Ты хоць сягоння прамяняла б ix
На лес дзяўчынкі у кірзовых ботах,

Каб толькі зноў спачатку ўсё пачаць,
Жыць на вадзе, на хлебе i павідле,
Каб вечары на вуліцы страчаць,
Каб золкія світанні не абрыдлі.

Калі б ты зноў спачатку ўсё прайшла,
Каго б ты выбрала, каго б ты абмінула?
Kaго б сагрэла промнямі святла,
Каму б руку ласкава працягнула?

Чаго ж маўчыш? Я ведаю, што ты
Не рада ні спакою, ні дастатку,
А каб вярнуць мінулыя гады,
Ты пачала б ізноў усё спачатку.
Ізноў прайшла б са мною след у след
I сцежкі, i шырокія дарогі,
Каб у жыцці ўсё было як след —
I смех, i боль, i шчасце, i трывогі.