Сяргей Грахоўскі - Тры вымярэнні [Выбраная лірыка]

Мы зноў, як у юнацтве, марым,
I я паказваю табе
Дажджынку першую на твары
I першы коцік на вярбе.

Нас i узрост не перайначыў,
За рукі ўзяўшыся, праз сад,
Па лужах, каб ніхто не бачыў,
Бяжым, як дваццаць год назад.

1958 г.

РАННЯЯ ВЯСНА

Няпэўнае вясны пачатак:
Лядыш да шыбіны прыліп,
Дубеюць пальцы без пальчатак
У клёнаў, ясеняў i ліп,

I парудзелы снег не хоча
Спаўзаць у рыны без пары,
I толькі вочы, толькі вочы
Нясуць праменьчыкі зары.

У ix — i сонца, i сінеча,
I кроплі чыстыя са стрэх,
I радасць першае сустрэчы,
А на губах i ў сэрцах смех.

Вадою захлынуцца трубы,
I ўсе пачуюць навіну,
Што вочы добрыя i губы
Прынеслі раннюю вясну.

1966 г.

* * *

в. м.

Я цябе прыгадаў
Басаногаю, шустраю, тонкай.
Пад нагамі рассыпала
Раніца зерні расы,
I тады, у далёкія тыя часы,
Я цябе уяўляў
Залатою сасонкай,
I здавалася, будзеш такою заўжды —
Маладою, іскрыстаю, крышачку колкай.
Ды хіба ж загадаеш,
Каб вечна квітнелі сады
I у небе ніколі не гаслі вясёлкі?
Ды хіба ж загадаеш каму,
Каб гады
Над табою i мною улады не мелі,
Каб спынілася плынь веснавое вады,
Каб да старасці скроні у нас не сівелі?
Пасівелі, а сэрца не хоча старэць —
Мабыць, вызнана мала i зроблена мала.
Мы гарэлі ў агні, але нам не згарэць,
Навальніца прайшла, але нас не зламала.
Ты заўсёды была клапатліваю жонкай,
Ты суровай была міласэрнай сястрой.
Я цябе i цяпер уяўляю сасонкай,
Што яшчэ палымнее вячэрняй зарой.

1956 г.

* * *

Будзь музаю маёй,
Маім натхненнем,
I ласкаю,
I казкаю жывой,
Маёй надзеяй i маім сумленнем,
I толькі будзь заўжды
Сама сабой,
Няўмольнаю,
Спагадлівай, вясёлай,
Маўкліваю i надта гаваркой,
У дождж іскрыся
Чыстаю вясёлкай,
У спёку стань
Крынічнаю ракой,
Прымі мяне
У залатое лона,
Ад смагі дай
Гаючую ваду,
I я з твайго
Чароўнага палону
Ніколі сам
Нікуды не пайду.
Твайго святла
Ужо нішто не засціць;
Ты для мяне,
Як зорка на зямлі;
Таму з табой
У горы i ў няшчасці
Заўсёды мы
Шчаслівымі былі.
Ты не даеш
Сабе i мне спакою
(Жывым супроцьпаказаны
Спакой).
Свяці вясёлкай,
Будзь жывой ракою,
Надзеяю i музаю
Маёй.

1964 г.

ПРЫЗНАННЕ

Ты ходзіш мяне у дарогу праводзіць,
На месяц, на тыдзень, на некалькі дзён.
Стаіш i глядзіш, як цягнік адыходзіць
I ў змроку знікае апошні вагон.

А потым па плошчах i вуліцах гулкіх
Ідзеш, не сустрэўшы нікога нідзе,
I толькі чуваць, як у вузкіх завулках,
Нібыта у трубах, завея гудзе,

Грыміць у дарожныя знакі да рання
I голыя ліпы хістае i гне.
Ты, пэўна, сумуеш пасля развітання
I з гэтай хвіліны чакаеш мяне.

Пытаеш, чаму мне з табой не сядзіцца,
Чаму, завітаўшы на некалькі дзён,
Я зноў ад'язджаю з утульнай сталіцы
У нейкі глухі i далёкі раён.

Чаму я хаджу пехатой у завею,
Чаму не такі, як мужы у людзей.
Ты думаеш, — я ад вандровак сівею,
А я адчуваю, што стаў маладзей.

Я чую, як пахне смаловае вецце,
Як стукае дзяцел па звонкай сасне,
Я чую начамі, як студзеньскі вецер
То вые, то снегам шуміць па сцяне.

Я невад на бераг цягну з рыбакамі,
Я з імі начую на Куршскай касе, —
Мне хочацца толькі сваімі рукамі
Адчуць асалоду i цяжкасці ўсе,

У ядраным жыце сустрэць агранома,
Блукаць да світання па мокрай траве,
Стаяць пад дажджом на дняпроўскім пароме,
Пачуць, як дзяўчаты пяюць на жніве,

I думаць з усімі аб сонцы i хлебе,
I самую лепшую песню злажыць.
Калі ты камусьці хоць крышку патрэбен,
Дык хочацца доўга i радасна жыць.

Я новых вандровак маршрут i кірунак
На карце, прыехаўшы, зноў правяду,
Вясёлку табе прывязу ў падарунак
I ў светлыя косы твае запляту.

1958 г.

* * *

І мы сварыліся.
За нешта папракалі
Адно другога дзень, i два, i тры.
Здавалася, што ў гэтакім напале
Маланкі свішчуць i гудуць вятры.

Здавалася, нябачнаю мяжою
Падзелены даўно i ты, i я,
I колкаю, суроваю, чужою
Зрабілася каханая мая.
За што сварыліся? Чаго не падзялілі —
Мы ўспомніць не маглі i ў першы дзень.
Ад радасцей i колішніх ідылій
У памяці астаўся толькі цень.