Ewa Białołęcka - wiedźma.com.pl

Stanowczo wzięłam go pod mankiet i pociągnęłam do wyjścia. Jeszcze mi tylko mdlejącego dresiarza brakowało w tym bigosie. Nie mogło już być mowy o żadnych włamaniach, kłódkach, czy innych duperelach. Naruszenie cudzej własności zostało zepchnięte w cień przez sprawy znacznie ważniejsze. Zeszliśmy ze strychu, wciąż mając w oczach potworny widok ukrzyżowanej mumii. Nie miałam pewności, czy Lucyna była osobą na krzyżu, czy może spoczywała pod warstwą soli. To mieli sprawdzić specjaliści z komendy głównej. Musiałam tylko wymyślić wiarygodną bajeczkę, co właściwie mnie zaprowadziło na strych szanownego doktora Kobielaka. Wilczak szedł za mną, potykając się na schodach i mamrocąc nieskładnie pod nosem „Zdrowaś Mario”, „…i światłość wiekuista”, gęsto urozmaicając modlitwę „o-kurwami”. Widać był wciąż zbyt skołowany, by dostrzec niewłaściwość tego zestawienia.

– A pani… pani skąd wiedziała? – ocknął się raptem.

– Panie Ryśku, pan umie naprawiać motory, a ja się znam trochę na czarach. Ale wolę jakieś normalniejsze niż ten horror na górze, jasne? – odparłam.

Nie odpowiedział, gdyż właśnie zeszliśmy na parter i ku ogólnemu zaskoczeniu, zetknęliśmy się prawie nos w nos z Kobielakiem, który właśnie przekraczał próg. Na moment zastygliśmy wszyscy niczym żywy obraz. Potem zaś Wilczak ryknął z nieopisaną furią:

– Zabiłeś Luśkę!!! – i nim zdążyłam choćby drgnąć, z rozmachem rąbnął doktora w szczękę. Kobielak poleciał do tyłu, stoczył się ze schodków ganku i padł na podwórze, tracąc przytomność chyba jeszcze w locie.

– Zabiję skurwysyna! – zawył Rychu. W ostatniej chwili złapałam go za kołnierz, przyduszając lekko i krzycząc mu do ucha.

– Nie! Zostaw! Policja!

Nadal byłam oszołomiona i rozbita, ale jakoś wydało mi się niewłaściwe zatłuczenie kogoś na śmierć, nawet jeśli był prawie na pewno psychopatycznym zabójcą. Wilczak stanął nad powalonym przeciwnikiem, sapiąc przez nos jak rozdrażniony byk i zaciskając bochenkowate pięści, gotów przywalić Kobielakowi znowu, gdy tylko ten się poruszy.

– Zadzwonię po gliny – powiedziałam słabym głosem, wyciągając z kieszeni komórkę. Ręce tak mi się trzęsły, że ledwo mogłam wystukać 997.

Papieros mi się kończył, więc odpaliłam od niego następnego. Policjant odkaszlnął dyskretnie, ale zignorowałam ten zawoalowany sygnał. Byłam zestresowana, do diabła, i miałam prawo się uspokajać dowolnymi metodami.

– Niczego nie dotykaliśmy – powtórzyłam po raz chyba piąty. – To znaczy prawie niczego. Poręczy schodów, klamek… znajdziecie trochę moich odcisków na drzwiach. Stare odciski pana Wilczaka też się znajdą, głównie w kuchni, bo tu bywał, jak każdy zresztą. Na górze: kłódka, klapa na strych – wewnątrz nic, choć ci od mikrowłókien pewnie znajdą jakiś mój włos, a pan Wilczak… potknął się i przewrócił, więc po nim też zostały ślady, na podłodze. – Rychu z pewnością nie wybaczyłby mi, gdybym zdradziła, że zemdlał. Sądząc z donośnych „ożeszkurw” dobiegających z sąsiedniego pokoju, również składał zeznania. Posterunkowy zamachał podkładką, odpędzając dym papierosowy i znów skupił się na sprawie.

– Niedobrze, że naruszyła pani tę kłódkę – powiedział. – Teraz podejrzany może powiedzieć, że mu pani co podrzuciła.

Zaniemówiłam na moment. Naprawdę, starałam się zachować obiektywizm i dopuszczać logiczną możliwość, że w policji pracują również ludzie inteligentni. W takich jednak chwilach obiektywizm mnie opuszczał kłusem.

– Oczywiście – stwierdziłam zgryźliwie. – W tajemnicy przed wszystkimi nosiłam doktorowi trupy na strych. A taka byłam dyskretna, że nikt niczego nie zauważył. I dla niepoznaki wszystko tam zakurzyłam. Kurz też przyniosłam ze sobą. W worku.

Na młodą fizjonomię pieska wypłynął rumieniec. Kto wie, czy byśmy się nie ścięli, gdyby do pokoju nie zajrzał starszy, grubawy glina w nieprzepisowo rozpiętym mundurze.

– Jurek, skończyłeś tu?

Młody zerwał się z krzesła i stanął na baczność.

– Jeszcze nie, panie komisarzu.

Stary pies machnął na młodego ręką, więc ten zrobił spocznij, ale stał i milczał z szacunkiem. Starszy wyciągnął ku mnie rękę.

– Pani pozwoli… Paweł Olczak. Komisarz.

– Miło mi, Krystyna Szyft. Redaktorka.

Uścisnęliśmy sobie dłonie.

– Z gazety? – W oku mu błysnęło podejrzliwie. Usiadł na zwolnionym krzesełku.

– Może się pan nie obawiać. Pracuję wyłącznie w branży książkowej. Żadnych skandalicznych artykulików dla „Wyborczej”, obiecuję.

– Co za szczęście. Tu i tak się będzie jutro kotłować jak w pralce. Matko Boska, czegoś takiego nie było od czasu tych biednych dzieciaków w beczkach. – Popatrzył na sufit i skrzywił się.

Przytaknęłam posępnie.

– Skąd w ogóle pomysł, żeby grzebać sąsiadowi na strychu? – spytał komisarz, splatając dłonie na wydatnym brzuchu. W okularach, łysiejący nad skroniami, nie wyglądał na policjanta, przypominał raczej jowialnego plebana przebranego w mundur.

– Ktoś mi zasugerował, że mój sąsiad przechowuje w domu kradzione przedmioty, ale postanowiłam się rozejrzeć, nim powiadomię policję – zełgałam. – Zastanowiła mnie ta kłódka – jedyna w całym domu. Pan rozumie, tu się drzwi raczej nie zamyka. No i znaleźliśmy to co znaleźliśmy. A podrzucić się takiej rzeczy nie da, to nie paczka z heroiną.

– Kto panią zawiadomił, że doktor Kobielak jest podejrzany? – Komisarz zabrał podwładnemu notatki. -…Ryszard Wilczak?

– Nie. On mi tylko asystował. Informator chce zachować anonimowość. Odmawiam zeznań na ten temat. Zresztą ta osoba i tak się w razie czego wszystkiego wyprze.

Zwłaszcza że jest martwa od lat.

– Istnieje podejrzenie, że jedną z ofiar była niejaka Lucyna Dziewońska – dodałam z przymusem.

– O…?

– Jej rodzice mieszkają tutaj. Nie będzie problemu ze zrobieniem testów. Morderca konserwował zwłoki w soli, więc DNA z pewnością zachowało się w doskonałym stanie.

Wrzuciłam niedopałek do starego kubka, który służył mi za popielniczkę, po czym wyciągnęłam z paczki następnego papierosa. Ze zdenerwowania wyrabiałam jednym ciągiem tygodniową normę nałogu. Obaj policjanci obserwowali mnie w milczeniu jak ciekawy okaz miejscowej fauny.

– Pani się na tym dobrze zna, jak widzę – odezwał się wreszcie komisarz Olczak.

– W Internecie można znaleźć absolutnie wszystko.

– A tożsamość drugich zwłok?

– Nie mam pojęcia. – Potrząsnęłam głową. – Zabił… zabito co najmniej dwie osoby – poprawiłam. – Przyjmując, że to głowa zwłok z soli została przerobiona na tego pieprzonego anioła. Jeśli nie – to trzy. Ale ja słyszałam tylko o zaginięciu młodej Dziewońskiej. Reszta to N.N. *Krowy także nie znam – dodałam z głębokim sarkazmem, sięgając po zapałki.

Maglowanie rozpoczęło się od nowa.

– Kim dla pani jest Ryszard Wilczak? – wygłosił z namaszczeniem piesek młodszy.

– Nikim – odparłam natychmiast.

– Ale podobno u pani ostatnio często bywał – odezwało się psisko starsze.

– Bywał, bo mam komputer i tylko u mnie może obejrzeć film z Rambo. W zamian wbija mi gwoździe albo przesuwa szafy. Cokolwiek pan komisarz sugeruje, nie zachodzi.

– A kim jest dla pani Andrzej Kobielak? – To chyba były jakieś standardowe pytania z kwestionariusza, które musieli odpracować.

– Również nikim.

– Według naszych informacji Andrzej Kobielak jest pani krewnym.