Olga Gromyko - Wiedźma Opiekunka. Część 1

Część 1

Przełożyła Marina Makarevskaya

Nadzieje pesymistów na to, że wiosna będzie chłodna i długa, rozwiały się już w połowie kwietnia. Ledwo co stopniały ostatnie sople, już zawiały gorące południowe wiatry, wytapiając z pąków kwiaty, a z ziemi – soczyste, młode trawy. Ptaki nieco zdziwione nieoczekiwanym ciepłem, wiły gniazda. Zwierzęta liniały, a ludzie wyciągnęli ze skrzyń buty i kurtki, na wszelki wypadek ni chowając futer i welonek. Ledwo trzy tygodnie wcześniej w dół rzeki ciągnęły karawany lodowatych kier, a dzisiaj już łąki zamgliły się żółtymi chmurkami mniszków i przekwitały śliwy. Leśne jeziorko, które nie zdążyło jeszcze porosnąć grzybieniami, otoczone było pędami sitowia i przyprószone kwiatami wierzby. Na powierzchni wody tańczyły słoneczne odblaski, nad rozgrzanym piaskiem drgało powietrze, ważki z furkotem śmigały w pogoń za muchami. Soczyste i jaskrawe wiosenne liście zielonym płomieniem trzepotały na gałązkach, ptasia orkiestra wykonywała brawurową symfonię, w głębi lasu odzywała się natchniona kukułka. Wszystko było tak piękne i upajające, że od samego tylko patrzenia na górę konspektów, pożółkłych zwojów, podniszczonych grimuarów i cała resztę tego świństwa ciemniało mi w oczach, a w duszy kiełkowała nieprzeparta chęć, by iść i utopić się w jeziorze.

– Bilet 127, punkt trzeci – nieubłaganie kontynuował Len. – Samoistny rozpad zaklęć i jego przyczyny.

– A…E… No, na przykład…

– Doskonale, pamiętasz. Idziemy dalej.

Z wdzięcznością spojrzałam na wampira. Gdyby nie on, już dawno zwichnęłabym sobie język i zmęczyła gestami ręce, dowodząc, że cenne wiadomości o samoistnym rozpadzie jeszcze nie zarosły kurzem w odmętach mojej pamięci.

– Bilet 128, punkt pierwszy. Historia rozwoju magii.

– A może to opuścimy?

– Na egzaminie też będziesz opuszczać?

– Y – y – y – Ja naprawdę wolę napisać siedemnaście reakcji kondensacji energii. No powiedz, co to za różnica, w którym roku Rion Kopylski wynalazł multipolarną trangresję?

– Nie Rion Kopylski, tylko Połowia Biełorska, tak w zasadzie twoja krajanka.

– Chodź, powtórzymy te najważniejsze, sprawy a potem wrócimy do historii.

– Porzuć nadzieję, tęgogłowa pannico. Nie będzie dla ciebie ani litości, ani dyplomu.

– O żeś ty wąpierzu jeden! – rzuciłam się na Lena i sczepi kończynami, potoczyliśmy się po plaży.

Próba obrony mojego dobrego imienia była skazana na porażkę. Wampir bardzo szybko znalazł się na górze i zadowoleniem przygładził prawą ręką roztrzepane włosy, lewą bez widocznego wysiłku przyciskając mnie do piasku.

– Oj, Len – jęknęłam po chwili, rezygnując z walki o wolność.

– Błagaj o litość.

– Za nic!

– no to sobie leż – wielkodusznie pozwolił wampir.

– Ale Len! Ja powinnam powtarzać! Mam egzamin za trzy dni!

Wampir demonstracyjnie ziewnął, nie zabierając ręki.

– Powtarzaj. Bilet 128, punkt pierwszy. Historia rozwoju magii.

– Nie wiem! – Rzuciłam się ostatkiem sił, jednak jego ręka wydawała się zrobiona ze stali i nawet nie drgnęła.

– Właśnie! To się bierz do nauki.

– Nie zamierzam! I tak mi się nie trafi!

– w takim razie bez sensu wysłałem do Szkoły zapytanie o młodego specjalistę?

– Zrobiłeś to?

– Tak, i już żałuję. Z ciebie to taka magiczka jak z kozła mleczna krowa!

– Len, jesteś skarbem! – pisnęłam z zachwytem.

– Wiem – smętnie zgodził się wampir. – A na dodatek durniem, jakiego ze świecą szukać. Wydawało mi się, że znam cię na tyle długo i dobrze, żeby nie popełniać takiego błędu.

– Puść mnie już będę grzeczna!

– Coś mi się nie bardzo chce wierzyć – westchnął Len, ale się odsunął.

Uskrzydlona wspaniałą perspektywą otworzyłam konspekt, ale długi słupek dat i imion szybko przywrócił mi rozum, więc ponownie się zbuntowałam.

– Powiedz mi z łaski swojej, dlaczego powinnam zaśmiecać sobie głowę tymi kretynizmami? Bo jeszcze uznam, ze strzygi na cmentarzu czy strzygonie w lesie będą mnie odpytywać o nazwisko wynalazcy lewitacji albo zdechną ze strachu na sam dźwięk daty utworzenia Międzyrasowego Konwentu Magów!

– Nie zaśmiecać, a trenować. Ty się ucz a nie rozpraszaj. I narzuć koszulę, bo już ci się ramiona spaliły.

– Poważnie? Póki co jeszcze nie czuję. Poczekaj, poleżę jeszcze parę minut, niech opalenizna mocniej złapie. Bo kto wie jakie będzie lato. W zeszłym roku dobrego słońca nie było wcale i łaziłam blada, jak wampir… Znaczy się upiór…

nawet największy złośliwiec nie zdobyłby się na to, by nazwać Lena bladym. Opalenizna rozlewała się na jego skórze równiej niż warstwa melasy, a na dodatek wampir nie musiał godzinami wystawiać się na działanie słońca czy nacierać specjalnymi maściami.

– No to zaczynamy. Będę podawał datę, a ty mi ją dokładnie omówisz – zaproponował Len. Nie wypuszczając z rąk książki, przekręcił się na plecy i słodko przeciągnął, co sprawiło, że jego skrzydła zaszeleściły po piaski. – 147 rok przed naszą erą.

– Mhym… Teoria urzeczowienia życzeń?

– Tak. Podglądasz. Zamknij konspekt. O, żeby go leszy wziął!

Nie odmówiłabym, gdyby leszy wziął nie tylko konspekt, ale też zwoje, grimuary, egzaminy, Szkołę, a przy tej okazji jeszcze Lena.

– Kaiel idzie – wyjaśnił wampir, zrywając się na nogi i śpiesznie otrząsając piasek z piersi i spodni. – Nie było mnie tu! Nie było i nie będzie.

– Dobrze – burknęłam, po cichu ciesząc się z nieoczekiwanej chwili oddechu. Chociaż oddechu dosyć wątpliwego.

Kaiel był naszym wspólnym bólem głowy. Po pierwsze, uważał Lena za coś w rodzaju chodzącego notatnika oraz konsultanta w sprawach „wagi życiowej” sunąc śladem władcy jak pies myśliwski za lisem. Po drugie, był święcie przekonany, że umiera na straszliwą chorobę, tylko nijak nie potrafi określić jaką. Kella go rozczarowała (porywcza zielarka rozłościła się jękami „zawodowego chorego” do tego stopnia, że do reszty wyszła z siebie. Wyrzuciła symulantowi wszystko, co o nim myśli, czym śmiertelnie obraziła cierpiącego), więc Kaiel przerzucił się na mnie. Całe wakacje i praktykę przeddyplomową spędziłam w Dogewie, zbierając materiał na temat właściwości unikalnego zjawiska przyrodniczo – magicznego zwanego „efektem brudnopisu”, przy okazji trenując praktyki lecznicze na cierpiących wolontariuszach (Len i Kella wiedzieli o tym doskonale, ale zielarka chętnie powierzała mi nieskomplikowane operacje – typu zaklęcia opryszczki – i z jeszcze większą radością zwaliła na moje barki Kaiela). Ten dość młody wampir (miał ze stu osiemdziesiąt, dwieście lat) wyglądał na całe trzydzieści i moim oraz Kelli wspólnym zdaniem, był zdrowy jak ryba. Niemniej jednak sumiennie badałam go na każde zawołanie, uczciwie próbując odnaleźć w krzepkim i utuczonym ciele złowieszcze oznaki nadciągającej śmierci. Dur brzuszny, gruźlica atak serca, tężec i gangrena znikały w okamgnieniu, wystarczyło tylko, żebym przekonała Kaiela, że ich objawy są zupełnie inne. Wierzył, ale jedynie przez moment. Mijały dwa – trzy dni i już znajdował u siebie nowe symptomy i z jękami leciał do mnie, święcie przekonany, że tylko ja jedna mogę uratować go przed nieuchronną zagładą.