Рыгор Барадулін - Прынамсі...

Ах, бібліятэкарка,
Блузачка ў палоску.
Жохі кукарэкаюць,
Падпускаюць лёсткі.

Збор няпоўны Бахуса
Ў звонкім пераплёце.
Коракі бабахаюць,
Стынуць у палёце.

Хвалім імянінніцу,
Хлопцы не манюкі.
Нам далі гасцініцу
Камянюкі.

Слаць сватоў
Спачатку б нам!
Рэй вядзём ляхою.
Сельсавет з пячаткаю
Пад адной страхою.

Асачыць козачку
Не паспелі самі.

А рагам аж козытна
Пад капелюшамі...

Быў снежань-снегатай
На кветкі не багаты.
Сама ў сябе спытай,
Кім для мяне была ты.

З данінаю вясны
Спяшаўся да цябе я.
Не думаў, што скразны
I ў сэрцы паслабее.

Скразняк не цішыў лёт,
Змушаў хіліцца ніца.
Быў дужа слізкі лёд —

I я паспеў спазніцца...

Калі ў цябе, смуглянкі,
Спытаць, ці ўдзень,
Ці ўночы,
Калі ў якой цыганкі
Ты выпрасіла вочы?

Не бойся — не сурочу!
Прыгадваеш міжволі,
Калі адмыеш вочы,
Цябе пыталі ў школе.

Дражніліся ўсім класам
Што лезла ў печ па сала
I вочы хітрым часам
Ты ў сажу закачала.

На вочы раніцою
Не шкадавала мыла.
О, як я рад за тое,
Што ты ix не адмыла!

Ад маіх бы сарака
Мінус дваццаць мінімум.
Заракацца не рука.
Закасіць бы лінію!

Пад адхон ляці, састаў
Гэнай мужняй вернасці.
Раптам я маўклівы стаў.
Як да мужнай звернешся?

Сума суму,
Меншай стань,
Страх адмінусуецца.
Ды гарыць вачмі не здань
I не міма сунецца.

Мінусіначку вядзе,
Разумее лірыку:
Словы — пугай па вадзе.
Ласкай асмялі руку!

Гэны мінус метры два.
Плюс яму, a мінус — мне
Maладому — трын-трава!
Грэцца мне ўспамінамі...

Розум,
Як ні кансультуй,—
Вочы ўслед за ікрамі.
Забяспечаны інсульт
Ці інфаркт замікраны.

Матэматыка, твае
Правілы не ў сіле ўсе.
Плюс на мінус плюс дае?
Мінус з мінусіначкай!

Сябе,
Машынаўласнік, спеш.
Канец журбе.
Пяе капеж:
— Стынь,
Згінь!
Было б
Цяпло!
Лоб
Не маршчынь!
Чало
Не хмур!
Праталься ад заган!
Каты канаюць:
— Фэр дэ мур.
Як начыталіся Саган.

— Гол!—
Носам дзед у стол
Дзяўбель.
Спіць,
Дымакур зрудзелы.
Сажмакан твар,
Як той рубель
З вясёлага аддзела.

Каму — вымова,
Каму ж — чыж
Прысніцца.
Дама з фертамі
Ідзе — ў ёй душна
Ад мужчын,
Бы ў ліфце неправетраным.

Пытае крытык:
— Хто там
Падтаў,
Адкрытым
Ротам
Запамінае «ціў»
I «кар»?
Вадзіцу замуціў
Байкар.
Завяз,
Як вяз
на
Строме.
Вяс —
на!
Усе ў настроі...

— Ты падары мне фота,
Я ж без цябе сумую.
— Не хлопец, а смяхота,
Паперу мець ахвота,—
Бяры мяне самую!
Вільнюс у вясновых галасах
Ранак
Радасны ў дыміну,
Быццам размяняў чырвонец.
Над гарою Гедыміна
Жаўранак цурчыць:
— Чурр- ллё- ніс!..

Зноў вясна,
Як семнастоўка,
Заюрыла кроў крутую.
I літоўка,
Як лістоўка,
На ўзаемнасць агітуе.

Асцярожны
Страціць пільнасць,
Як трывожна ўзыдуць вочы.

Мінск,
Чаму мне:
— Вільнюс-Вільнюс! —
Ластаўка твая свіргоча?!

Сёння зрання,
Як нарачонцы,
Я прызначыў спатканне
Жонцы.

Я чакаю,
Да ўсіх раўную
Сарамлівую,
Маладую.

Я лютую,
Крыўдую ў адчаі,—
Тую, гонкую,
Маладую,
Трапяткую,
Не прыкмячаю!

Я суцешыць сябе
Спрабую —
Можа выбегчы
У хвілю любую!

Можа, нешта ў мяне
З вачамі?

Зноўку позніцца,
Як звычайна...

— Ну, як, сатырык-афарыст,
Надоўга клёку хопіць?
— Ды я зусім не гумарыст,—
Апраўдваецца хлопец.
Я — лірык,
Так сказаць, у дым.
— Якраз i смехата ўся,—
Не сунімаўся друг,—
У тым,
Што ты за вершы ўзяўся!

Не да салодкай млосці на канапе!
Чакай прамоў канкрэтна ад грамоў.
Бо пераклад,
Як танец на канаце
Над прорваю між дзвюх прымоўклых моў.