Рыгор Барадулін: Прынамсі...

Гатоў бядак
У мак разбіцца,
Каб толькі жонку апрануць.
На неапранутую быццам
I ў думках боязна зірнуць!

Віною ён, нячысцік той,
Дальбог жа, не хлушу:
Падбіў прасіцца на пастой,
Адкрый жа мне душу!

Бадай бы чмут
Засмяг i счах,
Няўжо й яму няўцям,
Што ў веснавых тваіх вачах
Зацесна ўжо чарцям?!

Над лесам гэтак задажджыла,
Здавалася, усяму капец.
Ззалелы, вымаклы да жылы,
Ускочыў пaд страху хлапец.

У леснічоўцы — леснічоўна.
Бацькі якраз на кірмашы!
Ноч нахапілася раптоўна.
Яна i ён.
I ні душы.

Пагасла млявай зоркі плошка.
На дыбачках ідзе спалох.
Ані канапы,
Ані ложка,
На ix, дваіх,—
Адзін палок.

Адгарадзіліся падушкай
I пажадалі добрых сноў.
А сэрца, як званок пад дужкай.
I трохі страшна лесуноў!

Хаця не росна,
I не млосна,
I не кусаюць камары,
Ды невыносна,
Немілосна,
Сон не прыходзіць —
Хоць памры!

Як праглынуўшы тапарышча,
Стаіць начлежнік,
Смех i' грэх!
— То пачакай...
Блінцоў напрышчу...
— Не трэба, дзякуй за начлег...

— Упірысты такі чаго ты,
Ці наварочаўся калод?
Праводжу, адчыню вароты.
— Сам пералезу цераз плот!

— Куды табе! Патуж папружку...
Пачырванела да вушэй.—
Не пералез цераз падушку,
A бацькаў плот —
Куды вышэй!..

Важнасць растрасе тут.
Лоб,
Раўнівец строгі,
Мацай пакрысе
Ды
Важ у думках рогі.
«Абдымі суседа!» —
Паварот дарогі.

У гарах для брытвы
Не шукай разетку.
Дакажы свой спрыт ты
Пагукай суседку.

Тут не трэба тэнтаў.
А рака такая,
Як ад аліментаў,
Пад зямлю ўцякае.

Медзвядзём з бярлогу
Не вядзі разведку,
Знай адну дарогу:
«Не ўпусці суседку!»

Тварэц, быў духам малады,
Не персаналіў спраў —
Два забаронныя плады
За пазуху паклаў.

I распладзіў па свеце
Еў
На неспакой садам.
Каб кожны
Хоць вачыма еў
Спакусны плод
Адам.

Па штату — ні вартаўніка.
Падумка да пладоў
Кіруе дзёрзкасць юнака,
I пільны зрок кіраўніка,
I хіліць воз гадоў.

Смяюцца смелыя сляды
З мурожнай цішыні.

Хоць забаронныя плады
Наноў забарані!

Акно —
Паштоўкаю з Каўказа,
Хоць дасылай у край азёр.
Адразу
Тут бяры быка за
Крутыя рогі,
Фантазёр!

Малы ручай —
Сусед лавіне,
Ды не ручайся за ручай.
Захочаш—
Дзень у седлавіне
З зарой вячэрняй
Заручай!

Пенсіянеру-дубу сніцца
Чынара —
Улюбёнка гор.
Курортніцай сараматніца
Здымае
Свой хіповы ўбор.

Адпачываюць да знямогі —
У сэрцы б'е прыбой віна.
Нібыта вёслы,
Сушаць ногі
Плыўчыхі ўдачы
Да відна.

На пляжніцы
З крамяным станам
Сукенка модная ліпіць
Перапялёсістым бананам,
Што толькі пачалі лупіць.

Як бы да «бананачкі»
Папрасіцца ў наначкі?!

Адно
Паштоўкаю з Каўказа
Акно
I хітрых зор дазор.
Пісаў — даўно
Няма адказу.
Не спіць у шапку
Край азёр!

Турбот спрадвечных мліва
Жаданнем не суроч,
Для працы —
Дзень руплівы,
Для ўцехі ціхай —
Ноч.

Старайся не дарэмна,
Турбот не клянучы,
Шчырэй удзень нядрэмна,—
Ды не праспі начы!

Смутак быту саліднага:
Ёсць дзе жыць,
Што пад'есці...
Пастаяць бы
Да віднага
У цёмным пад'ездзе;

Чуць, як б'ецца, ўстрывожаны,
Сэрца пудкі пaдлетак
(Хай сабе не стрыножаны
Табуны кпін i плётак!..);

З бесклапотнай абранніцай
Шчоўкаць бы лузганцамі!
(Самі сыдуцца раніцай
Канцы з канцамі!..)

На згон зімы
Дадому муж
Такі дайшоў пад ранне.
Да жонкі ў наступ:
— Ты чаму ж
Не дзівішся з качання?

Капуста свежая!
Ў чарзе
Яшчэ б стаяў, няйначай,
Ды ў міг апошні,
Балазе,
Свайго знаёмца ўбачыў.

Засумаваў я
Па траве,
Па навіне зялёнай.
Луска ад воблы
На брыве
Блішчыць слязой салонай.