Рыгор Барадулін - Прынамсі...

Нуду
Я пальцам развяду.
Прэч, скруха-векавуха!
Такую ласачку знайду,
Хоць прыкладай да вуха.

I сегалетачку знайшоў,
Адно зазначыць мушу:
Кахае так,
Што ад паўшкоў
Гараць удзячна вушы!

Засядаць — актывіст,
Вопытны крэслацёр,
Ён на сцэне —
Статыст,
На трыбуне —
Акцёр.

Паставы, не спі ў каўнер,
Бо не спіць прыгода.
Служба йдзе,
Але цяпер
На дублёнкі мода!

Каўтун—
хвароба тая,
Калі амаль штодня
З сябрамі муж каўтае,
А дома —
Каўтатня.

Валасень
Зашмальцуецца бітлоўка.
Як запусціш — справа дрэнь,
Ножнамі цырульнік лоўка
Выганяе валасень.

Упуд
Як можна вымераць упуд?
Не хабарам вагою ў пуд.
Загмаг забыў спакой?
Яго садзіце —
Не на кут.
Усе сімптомы знікнуць тут.
Страх зніме як рукой!

Трасца
Перад рэвізіяй трасе.
Дрыжаць,—
А можа, пранясе? —
На трасе i на трасцы,
I ў шэйку падуладны ўсе
Крутому рытму трасцы!

Жаўхуха
Як шэфу да вуха
Шаптуха
Прыстаўлена — i не адна! —
Падшэфкаў прахопіць
Жаўтуха,
Падшэфных ачэрніць мана.

Крыксы
Крыксы шмат дзяцей звялі.
Ды хвароба ёсць такая
I ў начальніка,
Калі
Крэсла з-пад яго знікае...

У сне стагнаў трывожна сын,
Крычаў ад утрапення —
Наведаў з бацькам магазін
Дзіцячага адзення.

Паспачувала б жонка хоць.
Жаночы нораў мне вядомы!
Сказала:
«П'яны не прыходзь!»
Таму
I не начую дома...

Тост узнімай —
I ўсё дарма!
Падумаеш пасля.
Яно i мяккая зіма,
Ды цвёрдая зямля.

Семь пядзяў — без шасці — ў ілбе.
П'е ўдосыць без прынукі.
Такі пудлівы,
Што сябе
Узяць баіцца ў рукі!

Самога сябе
Правядзеш на мякіне,
Прыляжаш паспаць на дварэ,
Забудуць сапляшнікі,
Жонка пакіне,—
Міліцыя падбярэ!

Нямогласць пажадае
Судзіць магчымасць строга,
Усмешка ўлоў багаты
Часцей бярэ з кручка:
Не жонка маладая
У таптуна старога,
А ў маладога таты
Дарослая дачка!

Гісторыя з натурай злой,
Як цешча маладая.
Ад дзён былых
Культурны слой
Наступным пакідае.

Эпохі так праз дзве,
Праз тры
Заўважыць археолаг
Хіба турысцкія кастры
На выпалінах голых.

Капне
Наступніка рука
Не
Нейкі збан-ручасцік —
Бутэльку
Не з-пад малака,
Бляшанку,
Дзе быў часцік.

Стараюцца будаўнікі,
Каб плён ix
Быў карысны.

А вы культурны слой
Які
Пакінеце, турысты?!

На ўскраіне горада
Перасоўны звярынец.
Хоць на нябёсах вакно расчыні!
Здаецца, патопам
Чарга нізрынецца,
Чарга звярэе ад гарачыні!

Гырчыць рэпрадуктар
Для крыважэрнага слыху.
Чытай дыяграмы i май карысць
Колькі месяцаў
Малое ў чэраве носіць асліха,
Колькі жыве асёл,
Чым харчуецца рысь...

Звярам да зарплаты
Прагрэсіўкай — ірыскі.
Стойла ў яка —
Не надта шыкоўны салон.
У адзіночцы закрачаны,
Рыкае тыгр усурыйскі,
Матляе хобатам
З пенсійнай развагай слон.

Прастора сніцца
Насарогу-няўклюдзе.
Рой самы злы,
Як рай, прывітаў бы мядзведзь.
Як на бедных сваякоў,
Што не вылезлі ў людзі,
Ратазеям на малпаў
З перавагай
Прыемна глядзець...

A звярынцанасельнікі
Пра страсці людскія не ведаюць,
З дакорам стамлёным глядзяць
На звярынцанаведвальнікаў.

Нос у мяне
Такі чырвоны,
Таму што ён
Свярбіць штодзённа.

Дзвярыма заспанымі ляпаюць.
Сонна цячэ рака.
Адпяваюць паяльнай лямпаю
Чорнага вепрука.

Ціш...
Як у бога за пазухай...
Восені мала рук.
Нясвіж мне паэт паказвае,
Багрымаў цёзка —
Паўлюк.

Ціш...
З патаемных сховін
Над забыцця ракою
Скардзіцца небу Бетховен.
Глядзіць ca сцяны
Сыракомля.