Рыгор Барадулін: Прынамсі...

Да мужавых турбот,
Да слоў
Не мае жонка жалю:
— Скажы, калі
Начных казлоў
Карміць капустай сталі?

Дакажу я заўтра класу,
Што на ўсё хапае часу:.
На канькі,
I на кіно,
I на ўрокі заадно.
I ля дошкі паўтару:.
Сумчатыя —
Кенгуру,
Бандзікут,
Яшчэ таксама
Сумчатая наша мама.
Тут не цяжка разабрацца,
Як ідуць дахаты
З працы?
З півам тата
З мінай сумнай,
Мама
З магазіна — ў сумках.

Дачка шчырэла з году ў год,
Цягнулася да ведаў.
I тата сам бацькоўскі сход
У рэшце рэшт наведаў.

Грымотны дома,
Тут заціх.
Зычліва i талкова
Сказалі пра дзяцей усіх.
А пра дачку —
Hi слова.

У класнага кіраўніка
Няўпэўнена пытае:
— Як вучыцца мая дачка,
Старанная такая?

Вясёлы быў адказ:
— Якраз
Памылка адбылася.
Прыйшлі вы ў пяты клас,
A ў вас
Дачка ўжо ў восьмым класе.

Жыццё халасцяцкае —
Жыццё гаротнае.
Суседка гарачая
За перагародкаю.

Ваду суседка
Таўчэ ўсё ў стуле.
I час не ранні,
Яна ўсё тупае.

Настала ўрэшце
Ціша лагодная.
Масніца жаласна рыпнула.
Суседка ў прасціны халодныя
Нырнула самотнай рыбінай.

Спаць не хачу я.
Ад жонкі пісьмо чытаю.
Не спіцца суседцы,
Чую.
Таксама ўздыхае.

Палыном — вячэра,
I пярына — лубам.
На Пятра звячэе
Ноч з карчом нялюбым.

Лёг, ляны ваўчыла,
Ёлупень пляшывы
Да сцяны вачыма,
Да мяне плячыма.

Дзень, хутчэй займайся,
Як бычок, падбрыквай!
Зябка й ночкай майскай
Любаму з апрыклай.

Не забыў, магчыма...
Cпi ж, мой запальчывы,
Да сцяны вачыма,
Да яе плячыма!

Што за стук,
Што за грук?
Стрэхі крые цецярук?

Кляўся ж на таку цяцерам,
Што для кожнай зрубіць церам...

Па вясне —
Махнуў хвастом,
I прывет суседцы!

У балоце пад кустом
Цяцера нясецца...

Прыкуў Праметэя
Зеўс да скалы.
Трымалі рабоў галеры.
Усіх пакут
Пералік немалы —
Прыдумалі ix
Да халеры!

Век новы
Старыя звычкі кляне.
Я — раб
Векавога закону.
Ты новую кару
Прыдумала мне:
ПРЫКУТЫ ДА ТЭЛЕФОНА.

Хаця раптоўны гром
Прывець усмешкай ветлай.
Сарвалася са стром
Маё цярпенне — ведай!

У хітрай старане
Даўно маўчыш зацята.
Не хочаш чуць мяне —
Яго пачуй хаця ты!

Маланкамі лісты
Пішу табе здалёку.
Хоць ix ці ўважыш ты
З канвертамі аблокаў?!

Твае грахі — мае грахі.
Не варта расцвяляць спагаду.
Пайду падзённа ў пастухі
Твайго ўтрапёнага пагляду!

Я думаю ўвесь час
Не думаць пра цябе.
Лаўлю сябе якраз
На думцы, што ў журбе
Я думаю ўвесь час
Не думаць пра цябе.
Даю сабе наказ.
Каб верным быць кляцьбе,
Я думаю ўвесь час
Не думаць пра цябе!

Гэта не я прыходзіў —
Болей не мог адчай мой.
Гэта мае нецярпенне
Грукалася ўначы.
Дзякую той прыгодзе —
Радасцю залачае.

Здзіўленае ўтрапенне,
Лепей пра ўсё маўчы!

Я столькі начэй
Вачэй не звёў.
Дзе ўвагі тваёй світанне?
Пазбаў мяне ўсіх правоў —
Пакінь мне
Права чакання.

За моры бег,
Знікаў за бары,—
Не знаходжу спакою
Нідзе я.
Ты дні мае ўсе
Забяры —
Пакінь толькі
Ноч надзеі!

Пляцешся пешшу — доўжацца гадзіны.
Спякотным днём
Ані адной машыны!
Шыбуеш ноччу з дарагой,
Адзінай,—
Машыны пруць лавінай несупыннай.

Абдымеш толькі любую —
Маторы
Равуць ля вуха
Яўна не ў гуморы!
Адважышся крануцца губ губамі —
У вочы фары
Зыркімі слупамі!

Клянеш тады
Нахабністыя фары й
Падумаеш:
Чаму няма аварый?

Параяць:
Не цалуйся на дарогах!

Калі ж да весніх весніц
Метраў многа!