Рыгор Барадулін: Прынамсі...

А перакладчык усяму віноўнік,
Каму ў адказе быць,
Як не яму ж?
Адменны парадкоўнік —
Палюбоўнік,
Арыгінал, хаця й нягеглы,—
Муж!

— Раскашаваліся ого вы!
— Які інтэрас вас прывёў?
— Вы хто?
— Бог я.
А вы ахова
Так званых аўтарскіх правоў?

Чаго ж так людзі падубелі,
Дзе твары?
Бачу мноства рыл.
Па вобразу ж i падабенству
Свайму
Адама я стварыў.

Ці марныя мае патугі
Стварыць прыгожае
Былі?
Адкуль з'явіліся
Хапугі
I прайдзісветы на зямлі?

Вядома, еш,
Пакуль рот свеж,
Ды не ўзялі каб
Сыць i заеж.
Не покуль жвеш,
Датуль жывеш,—
Пакуль надзею ў сэрцы
Маеш.

Я дбаў,
Як быў тварбой заняты,
Пра дух,
Не забываў пра плоць.
Ды самасеем бюракраты
Бяруцца —
Ix не прапалоць!

Вядома,
Ласага па кусу
Усе хацелі б,
Каб было.
Адаму даў адну спакусу,
Адамянят раз'ела зло.

Куды ўваходзіць з прапановай,
Ёсць аўтарства,
А дзе правы?

Выломваць рабрыну
Па новай
I зноў
Засукваць рукавы?!

Ты быў дужа ашчадны
Да ўласных грошай,
Пашкадуй жа нашчадкаў —
Не ўводзь у выдаткі ix
Плітою вялізнай.
Твае радкі развалістыя
Памнажалі перакладчыкі i машыністкі,
A літары выбіваюцца
Дзедаўскім спосабам —
Уручную.
Ты ў вершах славіў мазольныя рукі,
Дык не гняві каменяроў хмурабровых.
Ты дбаў празмерна
Пра месца ўласнага прозвішча ў пераліках,
А пакуль на пліце
Пералічаць тытулы ўсе твае,
На прозвішча можа
Не стацца месца...

З кіпучай эпохай паэт заадно:
Узносіць, паносіць —
Ён першы.
Даўно
Аднаўладна трымаў бы стырно,
Ды час забіраць вершы...

Увагі замуціць ваду чым?
Чужую славу дачары!
I ўрэшце стаў паэт
Вядучым —
Вёў аўтарскія вечары.

Паэту драмаць не даваў неспакой
За лёс трывожны зямнога шара.
Паэт быў прызнаны самім сабой
I жонкаю з цешчай — у дні ганарара.

Манументальна даклады рабіў,
Граміў халтуршчыкаў брава.
Як Гогаль,
Вострае слоўца любіў.
Як Пушкін,
Меў чуб кучаравы.

Штодня «на-гара» радкі выдаваў,
На словы быў шчодры —
He жмінда.
Нашчадка на змену сабе гадаваў,
Вядома што —
Вундэркінда!

Якое дрэва,
Такі i клін.
Шчаслівыя тата i мама.
Нарэшце, заўважаны Музаю сын
За вершы ўзяўся таксама.

На самародкі штогод недарод.
I сын стараецца, не дуракуе.
Таленавіты прадоўжыцца род!
Сына дзіцячая прэса друкуе!

A ў бацькі заведзены
Тоўсты гросбух,
Які ад вершаў даўно разбух.
Тут ёсць радкі,
Што ў дашкольным узросце
Бацька драпаў цвіком на бяросце.
Пра ціхую рэчку,
Пра гоман лясоў,
Пазнейшыя ёсць —
Ca студэнцкіх часоў.

Хай вучыцца сын,
Хай бярэ, калі трэба,
Замшэлыя рыфмы на сонца, на неба.

У бацькі такога дабра не бракуе —
Хай сын,
Як уласныя, вершы друкуе!

Калісь друкаваць не ўдалося самому.
Ды зараз...
Сіла ломіць салому!

Ацэніць бацька сыночкаў пошук.
Не трапяць вершы ў рэдактарскі кошык.

У цёткі Славы салодкія ласікі.
Хай бацька i сын пагуляюць у класікі!
Ды юны талент аднойчы патух —
Забыў вундэркінд
На таўшчэзны гросбух.

У Славы шмат
Спадманлівых лаў.
Здаўна ў Алімпа крутыя вышкі:

Сын у рэдакцыю
Вершы даслаў
З апошняй бацькавай кніжкі...

Ад відна да цямна
Праціраюць штаны —
Пераніцаваныя думкі парадкаваюць.
Здаецца, што й вершы
Пішуць яны
Са сродкамі
Супрацьзачаткавымі.

Думцы i гароду шкодзіць пырнік.
Доказ трэба —
Ставера радкі!
Сыракомля — гэны
«Сельскі лірнік»,
Стайер Ставер —
«Лірнік» гарадскі.

Паперы зблоціў добры луг,
Скрамзоліў гай карандашоў,
Стаміўся ад даўжэзных пуг
I на двухстроф'е перайшоў.

Колькі вёсен,
Зім i летаў
Членам секцыі паэтаў
Ходзіць паэтычны леў,
Для Пегаса мае хлеў.
Член прафкома,
Член саюза,
Знае, як літфонд патузаць.
Проста ўсё ідзе, як быццам.
Проста ўсё, але патайна
Загрудкі бярэ пытанне:
Як
у геніі
прабіцца?!