Рыгор Барадулін - Прынамсі...

На бартах серабрацца луской
Дрыгатлівыя пырскі апалыя.
Мокрай цінаю,
Мокрай луской
Пахне мокрая, чорная палуба.

Гэй, цішэй, стырнавы,
Не імчы!
Хоць на працы мы тут —
Не на шпацыры.
Чуеш? —
Неўскага войска мячы
Аб крыжацкія
Вострацца панцыры.

Бачыш? —
Неўскага шабля відна.
Бачыш? —
Крочыць ён,
Бліскае латамі.
Чуеш? —
Чуды выходзяць са дна,
I рагочуць
Русалкі кудлатыя.

А на беразе поіць каня,
Там,
Дзе чайкі садзіцца меліся,
Вячка —
Полацкі грозны князь:
Трэба рупіцца ў Тарту —
Меэліс
Зачакаўся падмогі даўно
Ды шыткуе галовы тэўтонскія.
Вецер скручвае
Хваль палатно
To ў таўстыя сувоі,
To ў тонкія.

Там,
Дзе князеў буланы іржаў,
Думаў князь,
Раздзяліць неба полаг з кім,
З узбярэжжа таго баржа
Сёння мчыць
На бензіне полацкім.

Хваля ўспеніла
Цішу са дна.
I над ёй
Чайка белая войкае.
З намі шчыра рыбачыць
З відна
З Тарту хваля адна,
Сінявокая.

Промень ранішні
Прывіды сцёр.
Толькі палуба
Мокра парыпвае.
Лайнэ [ 3 3 Лайнэ (эстон.) — хваля i дзявочае імя. ],
Ты папрасі сясцёр,
Хай напоўняць нам
Сеткі рыбаю!

Аленю здзіўлення аб скалы адчаю разбіцца ў запале.
Ледзь Вашая ўсмешка ўзыдзе — ўхвал загрыміць абвал.
Але, асмялеўшы ад страху, выводжу світальнае — Але .

Падвялае каліўе —
Нібыта ў прыску бульба.
Дажджу чакае Іўе —
Найшоў хаця адкуль бы!

Паклоны ўхабам біў я.
Начлег,
Прымі нарэшце.
Чаму,
Скажы мне, Іўе,
Загнуў на мінарэце

Маладзічок свой палец,
Kaго ён ціха кліча?
Прабіў ляхі закалец
Расток чырваналычы.

Граматыка,
Скажы мне
На рыфму для мячэці,
Дзе гром галоснай грымне,
Мычыце ці мычэце?

Мякчэць не заклікае —
Душой быць цвёрдым раіць
Мячэць.
Мараль крутая,
Як тая хата з краю.
Хай сарамлівы ранак
Патопчацца за поймай.
I ў ямачках іўянак
Буксуе неспакой мой.

Ля ліхтароў сняжынкі мак таўкуць,
I сёння лаўкі ўсе ані заняты.
А парк маўчыць.
Hi гуку ніадкуль.
Азяблы вяз
У нас з табой за свата!

Ты прытуліся да мяне бліжэй —
Я шчокі пацалункамі сагрэю,
Я вуснамі здыму з пудлівых вей
Калючы снег
З класічнага харэю...

Зірні,
Як нашы замяло сляды.
Праверыў вецер сціхлыя алеі.
Як важкія, брылістыя грузды,
Абапал сцежак урны забялелі...

Каб хоць на міг забыла злую стынь,
Кажу табе пра маладое лета.
Пра сесію, пра сумную латынь
Не думаць лепш зусім
У вечар гэты!

На цэлы парк
З табою мы адны!
За нас наспяць сябры па інтэрнату.
Сядзець бы так да самае вясны,
Во лаўкі па вясне
Усе заняты!

Сама
Ад уласнага слепне святла,
Капрызная, быццам удача.
Памерла б,
Калі б толькі ўбачыць магла,
Ці многа ўздыхальнікаў плача?

У пекле не мінеш смалы,
Хіба прычыны мала? —
Ты ад мяне дзве піялы
За пазуху схавала.

Смыліць усё.
Схавацца дзе ж?
Я прысягаю ў скрусе:
Грэх на сваю душу бярэш,
Ад смагі захлынуся...

Ты чынарышся,
Узбечка.
Я зірну —
I ўздыхну:
Твой пагляд,
Як вуздэчка
Юнаму скакуну.

Закілзаеш адчаем
На скаку —
У рыўку!
Мы на лес даручаем
Скардзіцца
Арыку.

Пазіраем патайна.
Чуем стук капытоў.
I дазволу пытаем
У капрызных гадоў.

Ты — ў збянтэжана-юных,
Я — ў разважных сваіх.
Маю, хмаратабунных,
З гакам аж —
На дваіх!

Сівізны да адвалу —
Тут не да забыцця!
Хоць пайдзі ў аксакалы
На паўстаўкі хаця!

Што з развагай станецца?
Смех,
Арэх раструшчы!
Сельскія настаўніцы
У Белавежскай пушчы.

А сталы састаўлены
Так,
Што цесна зале.
Хлопцы,
Як праталіны.
Мала заказалі?!

Рэстаран адменнейшы.
Сцены з зубрамі.
Жаніхоў меншае.
Ці шляхі забралі?

Нам нялоўка клініцца.
Пушча заманіла.
На куце ймянінніца.
П'ём за імяніны!