Рыгор Барадулін - Прынамсі...

Шукаюць паэты
Спрадвеку ў запале
У сэрцах чытачак
Лірычных праталінак.
Паэты ўганяюць
Клічнікаў палі.
A крытыкі востраць
Сярпы пытальнікаў.

Што б крытыка ні пілікала
Не размяняйся на дробязі.
Перакладаеш вялікага —
Часова
Вялікім робішся.

У Дантэ
Профіль быў Шаўні,
I падабенства больш
Ані!

He накінецца слава на плечы вам,
Не расквокчацца свойскай цяцераю.
Злоўжываеце шэрым рэчывам,
І таму вашы вершы —
Шэрыя.

Гнаў бы ён задум вагоны,
Песціўся ў зеніце...
Хто знайшоў талент ягоны,
Аўтару вярніце!

Лірычна свой кабінет абсталёўвае
Класічна —
Вітальню й гасцінную.
Мяняе сваё пяро сталёвае
На цютчаўскае —
Гусінае...

Ca школьных год
Над рыфмай вяне
Так безнадзейна — хоць крычы.
Сям'і i блізкім спачуванне
Прыносяць шчыра чытачы.

Эпапеіст спіць спакойна ўначы,
A ўдзень, як мярэжы,
Цягне раманы.
Яго расшукваюць чытачы,
Каб расквітацца
За час змарнаваны.

Хрып
Мухамор у пахвале:
— Я грыб
Усім вядомы!
Зазначыў баравік сабе:
— Я проста грыб ядомы...

Мусіць паэтка
Быць пудкай i прудкай
I прабівацца да чытача
Не рычагамі лакця i пляча
Вострым каленкам
I вострай грудкай!

Дарога сумная, даугая
Не давяла да Гудагая,
А прывяла яна ў карчму.
Вякі спытаюцца,
Чаму?
Ашчаднасць:
Нарадзіцца там
Павінен быў
Другі Адам!

«Каласы пад сярпом тваім»,
Пад тваім жа цапом — зярняты
Дзе працяг абяцаны?
Чым,
Творца, рукі твае заняты?!

Два Генi — i
Круціце твіст,
I пратарэка,
I бяссоннік,
Адзін народны,
як артыст,
Другі народны,
як паклоннік!

Не крэда гэта, не тэстамент —
Паднавагоднія радкі.
Ix потым Мальдзіс не дастане
З летаархіўнае ракі.

Пакуль крытычная завея
Свой Новы год не пачала,
Сказаць хацеў бы пра сябе я,
Пот спуду выцершы з чала.

Біў я сароку,
Біў варону,
Перабіваўся сакалом
I кругавую абарону
Займаў апоўнач за сталом.

Хаця займаўся перакладам,
Не ехаў на перакладных,
Не трызніў доктарскім акладам
На лаўрах вершаў прахадных.

Нікому ярлыкоў не вешаў,
Мне бок не пёк
Пасад сугрэў,
Дый белакроўем белых вершаў
З усімі заадно хварэў.

Не пяўся —
Аж да хрусту ў скабах —
Ца ўсенароднай гаманы,
Да слыннасці ў такіх маштабах
Кал i зацесны
Шар зямны.

Шавец цвікі ў зубах трымае,
Сугуччы я трымаць прывык,
Каб звонам
Рыфма йшла прамая,
Дзе гук у гук,
Як цвік у цвік.

З ушацкага крутога току
Слоў зерне трачу пакрыху,
За рыфму
Да Уладзівастока
Гатоў па шпалах гнаць блыху.

А то парой звонкапалозай,
Не дачакаўшыся гракоў,
Пяро я аскаромлю прозай.
Як нехта
З племя мудракоў!