Рыгор Барадулін - Прынамсі...

Як ні рупішся — справа дрэнь.
Не апошні я i не першы
Па рэдакцыях кожны дзень
Распаўсюджваю ўласныя вершы!

З тае прычыны аднае
Не кідай, крытыка, дакоры:
За творы шэрыя свае
Набыў узоры ў каленкоры!

Хоць шосты дзесятак,
Нялёгкі занятак —
Рыфмую не горай я ад немаўлятак.
Унукі растуць,
Хутка й праўнукі будуць.

А раптам i продкавы кніжкі набудуць?!

Хто ломіць венікаў бярэма,
Хто сала ніжа на лаўца...
Рабочая
Крутая тэма
Сама ідзе на Мысліўца.
Браў нораў
Ад «Гарачай сталі»,
Сталеў
з «Рабочымі людзьмі».
Пракат — не напракат ён...
Валя,
На сталь гарачую падзьмі!

Зноў устурыла Муза рана.
Ліст чысты ные,
Як «Мембрана».
Дрыжаць алоўкаў канчары.
Пачуў я пушчы ўздых глыбокі:
Кірмаш рыхтуюць Налібокі,
Гаршкамі звоняць ганчары,
Так i падміргваюць мне:
— Казік,
Услаў нас рыфмай
Яшчэ разік!
А для аддухі
Па вянец
Налье мядухі
Івянец...

Што ехаць!
Лепш па радыё
Сябе i ўсіх парадую.

Захмарнай Музы кавалер,
Пясняр твой,
Авіяцыя,
Прабіў я
«Гукавы бар'ер».

Чаму ж маўчыць авацыя?!

Наўме ў яго адным адно:
Ca звычнага б не збіцца тропу
i ў тых,
Kaго няма даўно,
Ён помніць толькі недахопы.

Ад Антарктыды да Кеніі
Пешаком бы прайшоў зноў i зноўку,
Толькі б ведаць,
Што лаўры генія
Там набудзе ў растэрміноўку...

Дасяглі ўзроўню. Мілы божа!
Адстанем — перагонім зноў,
Мая заўсёды дапаможа
Усеабдымная любоў!

Покуль манументы не застылі,
Цешу на чужых грахах душу,
Іншых я вучу
Трымацца стылю,
Ну, а сам — падручнікі пішу!

З 20-х год
Прыход Лужаніна
Суровай Музай упашанены.
A быў Максім — усім»
Не скнарай!
Любая праца па плячы:
Паэма,
Пераклад,
Сцэнарый,—
Каб не драмалі чытачы!

Сам некалі шаптаў радкі,
Ды я не ў залачонай раме.
А з лёгкае мае рукі
Паэты сталі дактарамі.
Надзею маю многа год,
Што здарыцца наадварот.

З юнацтва даты круглыя апеты,
I на спакой заслужаны пара.
Не адбірайце музыкі ў паэта,
Лепш адцягніце творцу ад пяра!

Ён сам сабе работадатчык,
Ягоны пал,
Нібы абвал.
Газуе
Самаперакладчык —
Літаратурны самазвал.

Старасці спрыяў нябесны дах
I маладзіком здаваўся ветах.
Перажыў Шэкспіра па гадах,
Перажыць ці ўдасца
Пa санетах?

Ты пры жыцці ўжо ў вечнасці даўно,
Твайго чала сумненне не захмарыць.
Навошта ж сам спяшаешся адно
Свае лісты сябрам
Замемуарыць?

Празаік сніў з працягам сны.
I ўсе сюжэтныя яны.
A ўранні ўсё знікала хістка.

Каб працягнуць сюжэт скразны,
У жонкі ўзяў стэнаграфістку!

Алей i акварэлі
Прымаю ў натурэлі.
I нацюрморт кранае,
Як закусь...
П'ю да дна я,
Малюся на Данаю
З «Блакітнага Дунаю»!

Паэтам заезджаны вобраз сніцца,
Хай слепяць маланкамі фактары!
Ілья ў камісійны здаў калясніцу,
Пасаду далi —
на рэактары!

Па літаратурным лесе
Не хадзі, хадзіць абы.
Помні,
З ходу не нарвешся
На шаноўныя грыбы.
Нос не задзірай угору —
Не заўважыш мухамора.
Схамяніся,
Нахініся —
Баравік чакае ўнізе!

«Ні дня без радка!» —
Забаліць рука,
I можа застацца паэт без рук.
Старайся, браток,
Толькі кожны радок
Не цісні, нібы ў ператок,
У друк!

Непераўзыдзеным слыве,
Як крытык-эскулап.
Хадзіў бы ён на галаве,
Калі яна была б...