Рыгор Барадулін: Прынамсі...

Байкар
Сабраўся на Байкал
Пабачыць омуля жыўцом,
Ды па дарозе на вакзал
Сустрэўся з байкаспажыўцом.

Байкар прачнуўся ў роднай хаце,
Як дробны часцік у тамаце,
I ўславіў
Бульбу з селядцом.

Ледзь увабраўшыся ў пушок,
Надумаўся жаніцца,
Казаў вярбовы каташок
Альховай завушніцы:
— Як толькі распушуся,
З табою распішуся!
— Сустрэнемся з табою дзе ж?
Як распушышся — ападзеш...

Казалі ногі футбалістаў:
— Нам не звыкаць
Да ўдараў, свістаў.
Больш забіваць галоў
Маглі мы,
Аднак, балельшчык, не лічы,
Што ў стадыёна падхалімы.

Таму мячы
У сетку
Коцім зрэдку...

Так венік да масніцы рваўся,
Што з'ездзіла яго гульня —
Дашараваўся
Да гальня.

Цвярдзей ад усіх мой,—
Калі не мудрэй,—
Ілбоў з навуковьіх ніў.
Лічыць не адважуся,
Колькі дзвярэй
Я ім адчыніў...

Спытаўся ў Дожджыка Мураш:
— Мне можаш нарасіць міраж?
Усхліпнуў Дожджык Мурашу:
— Каму хачу,
Таму рашу.

Прывык да загадаў,
Як лозунг да клічнікаў,
I да вымоў,
Як спіна да гарчычнікаў:
Астыне стары — гарачэйшы новы.
Ад скразнякоў
Саграваюць вымовы.

Снег нарэшце з дахаў спаў.
Сон прысніўся пад вясну:
Гэтак спаў ён,
Што праспаў
Месца першае па сну.

Глынуў я ўчора кубкі два
Святой расы.
Не так баліць мне галава,
Як валасы...

Быць пераможцам кожны марыў,
Схапіліся зацята.
Пазыч мне цёмных акуляраў,
Каб атрымаць зарплату.

Вучыла так:
— Навокал зыр! —
Барона юную варону.—
Яліна можа быць з капрону,
A толькі натуральны —
Сыр!

Ёсць
Логіка вароняя.
I гэта — не іронія!

Воўк заслухаўся
Салаўямі,
I дацягваў пасля
Сола ў яме.

Спытаўся Клічнік
У Пытальніка:
— Чаго ты ў крук сагнуўся так?
— Няясна ўсё майму начальніку,
А чырванею я...
— Бядак.
Мой без мяне не даў бы рады.
Кіруем разам... праз загады!

Сустрэліся, як сваякі:
— Мне вываратку не папсуй-такі,
Во за яе даюць цану вялікую.
— Ахоўваюць цяпер мае клыкі,
I сам на ўліку я!

І запытаўся ў барда
Бард:
— Ці ўпарта
Рэжашся ў більярд?
— Мастак рабіць
Падстаўкі я.
Жыву ў паэзіі
З кія.

Са смелаю рацпрапановай
Пятроў прыйшоў да Івановай:
Стаць для Пятрова
Жонкай новай.
Нібы з апошняю вымовай
Пятроў
Ішоў
Ад Івановай...

Літфондаўскі сабака
Жук
У Доме творчасці
У лесе
Не ўдзельнічаў у літпрацэсе,
Не ціснуўся пішчом у друк.
Для байкі персанаж станоўчы
Не да пісьмовага стала —
Бліжэй трымаўся да сталоўкі,
Бо костка стымулам была.
Брахаў на лес
I слухаў шум,
У хмыз не лез
Шукаць задум.

А па душэўнай прастаце
Знаходзіў нешта
У хвасце!

Скараў прыроду чалавек:
Гнуў палазы
I жорны сек,
Валіў лясы,
Чадзіў паветра,
Машыну сніў:
Са скуры лез,—
Каб выехаць у запаветны,
У не крануты колам
Лес...

Пятрок спытаўся
У Мікіты:
— Дзе мне прыдбаць
Каўнер з бабра?
Мікіта адказаў:
— Ідзі ты!..

І ўсё.
Ні пуху ні звяра!

У вернасці кляўся
Адной толькі
Кляузе.

Цырульнік-воўк
Любіў закон,
З авечак браў падпіску:
План з воўнай выканае ён,
Калі не будзе піску.

У ружы быў паслядоўнік —
Дзядоўнік.

Зямлю былінную, лірычную
Паэт апеў, бо меў уздым:
Наведаў блінную,
Шашлычную.

Як дым кастра,
Жароўні дым...

Паэт,
У кулінарнай справе спец,
Пісаў:
«Жылі галубка й галубец.
Здавалася, не будзе ім канца.
Але галубка з'ела галубца».