Рыгор Барадулін - Прынамсі...

Абміні нас гамана,
Скнарыстая звада!
П'ю за дам я,
Згінь, мана,
Лі-
ма-
на-
да!

Па хвалях нот
Кіруй чаўнок.
Дарога ў вечнасць не прамая.
I мора славы, Лучанок,
Настырных стырнавых прымае.
Для слухачоў эстрада — пляж.
У музыцы, князь Ігар,
Княж!

Сын беларускае зямлі,
Юнак з душой паэта,
Вы нашу песню правялі
Па ўсіх кутках планеты.

Яно да старасці далёка,
Пакуль прыгожых
Пасвіць вока!

Да працы — не да славы прагны,
Душой i песняй — малады.
«Уцёк ад нас маэстра Вагнер!» —
Глядзяць задыхана гады.

Закаханая нязменна,
Цэніць рызыку й атаку:
Спадабала Мельпамена
Кальмана i —
Семяняку!

Ласкава-філасофскі Лойка,
Няхай мацнее дзень пры дні
Дружбацтва нашага настойка
На травах згоды й дабрыні!

Мы ад зняваг яе заслонім,
Не зблоцім —
Божа барані! —
Ушача i зялёны Слонім
Шчадзяць ад глуму карані.

Няхай рыдаюць хціўцы рыдма
І ціснуць зайздрасці пасок.
Гадзіннікам
Ля Крывіч выдма
Перасыпае зор пясок...

Захмеліць нашыя галовы
На Шчары шарая вясна.
І самі ў рыфму лягуць словы,
І ўтуманее сівізна...

У паўвекавы юбілей
Няхай дужэе твой плячук,
Палова веку —
Ёсць палова.
Дбай пра зярняты,
Міхальчук,
Адсеецца сама палова.

Сюжэт замешвай як гусцей,
За стол садзіся без прынукі,
Старайся для чужых дзяцей,
Ды помні —
Ёсць свае унукі!

Ці не Стрыбог
Стрыножыў жах
Пад Рэчыцай, як стому,—
Стаў звацца продак твой,
Стрыжак,
Сугучна богу грому?!

Ты з Заспы,
Ды не спі ў засып —
Не дрэмле параўнанне!
У млын фантазіі засып
Маланкі з перунамі.

Каб не пайшлі
Радкі ў пукі
(Жадаю нездарма я!) —
Няхай, як колька, пад бакі
Твой думка
Верш праймае!

Галубкі горла,
Як арык.
Туркоча ранак-змоўца.
I ў рыфму просіцца «старик»
Вялюгінскае слоўца.

Да Каралішчавіч адсюль,
Як каралю да рызык.
Расці пад лік кіназязюль,
Увераселы рыжык!

Сухмень ссіп
(Зычных гукаў збой!) —
Верш
Вольны слібізуе.
Самазаглыбленасць
Сабой
Бархан сімвалізуе.

Ды загулі мне правады
(Ад пылу ў палец тоўсці):
— Радкі быць мусяць без вады,
Ваду ў канале тосці!

Кпіць сонца:
— У душным сагане
Маім
Кіпець усім вам!
Без ценю яшчарка шмыгне,
Нібы няўлоўны сімвал.

Эх, перасмяглыя радкі,
Рака цячэ з трыбуны,
Дзе школяць літкіраўнікі
Запал табунна-юны.

Блакітназорым ледашком
Звіні, сіваваронка!

Пустэльня —
Як пад алаўком
Пачатая старонка...

Што даўніна?
Яна мне сэрца рэжа.
Не ашчасліўлю рыфмай даўніну.
Не Белую,
A сіласную вежу
Я прызнаю,
Яе пяю адну!

Уласны верад цвелячы
Наяўнаю паставай,
Застыў паэт у велічы
З уяўнаю падставай.

Радзей
Выдавацца пачні, дабрадзей,
Спыніся ва ўласным уздыме.
Кал i не шкадуеш
Чужых дзяцей,
Дык злітуйся хоць
Над сваімі!

Радок аніводзін
Не даўся без віску.
Ад вольных паводзін
Да лёгкіх —
Блізка...

У рэдакцыі, нібы ў асеці, я
Перасушваю вершаў снапы.
Я не сноб —
Кожны сноп
Твой, Асеція,
Змалачу —
Пыл з капы
Не скупы!

Незаменных — няма!

Тыраж сатыры ўвесь пагашаны,
Ды Прага засмяецца зноў:
Выконваць абавязкі Гашака
Паехаў
Павел Кавалёў!

Я член Саюза малады,
Спісаў паперы мала,
Ды
З пялёнак марыў пра літфонд,
Былі турботы ўсе наконт
Кватэры.
Тае прычыны не таю —
У нахрапістасць сваю
Я цвёрда веру.
Валун за пазухай нашу,
Не асабняк жа я прашу.
Я ўсіх гатоў парваць на часткі!
Дадуць кватэру над начальствам
Хадзіць у мяккіх тапачках
Пачну на задніх лапачках.