Рыгор Барадулін - Журавінка

Сонца,
Выглянь з-за хмар!
Ёсць чаму весяліцца:
Твой мільённы жыхар
Нарадзіўся,
Сталіца.

Мінск на подзвіг гатоў
З самым добрым намерам,
Аж праз дзевяць вякоў
Раптам стаў —
Мільянерам!

Паддаюцца вякі
Маладзёжным законам.
Што там халасцякі?
Слава —
Маладажонам!

Хай ім носяць буслы —
Толькі не з этыкетак! —
Паслухмянейшых дзетак.
Мінск цяпер —
Не малы!

А братам-гарадам
Быць не варта ў зайздросці.
Час за вопытам вам!
Калі ласка,—
У госці!

Пашчырэлі
Як след!
Праўда, ў тым вімаваты
Не адзін гарсавет —
Трошкі мамы i таты!..

Мінск у верасні,
Мінск у верасні.
Зарапад,
Лістапад залаты.
Як не хочаш таго,
a ўверышся,
Што даўно ўжо не юны ты.

Арабіначкі-першакурсніцы.
Вочы самі
просяцца ўбок.
Хто вас толькі прыдумаў,
спакусніцы,
Ці міністр асветы, ці бог?

Hi пра сесію,
ні пра пенсію
Дбаць не трэба —
няма калі!
Спадарожнікі вашы веснія,
Быццам новенькія рублі.

Давядзецца, гордым,
дарэмна йсці
На спатканне —
не ўбачыць вас.
На арбіты адчаю,
рэўнасці
«Спадарожнікі»
ўзыдуць не раз.

...Сціх быстрак —
прыспала адмеліна.
Ёсць вачам паглядзець куды.
На арбіце ўзаемнасці
ўсхмелена
Закружыцца б...
Смяюцца гады.

Запрашае гасцяваць
Cycвет.
Шмат планет —
дык выбірай любую!
Сон не ў сон
аматарам анкет,
Клопат ix зямны
даўно турбуе:
Як графу такую ўвесці,
дзе
Ставілася б рубам
запытанне:
«Лёталі у космас?
Час i дзень.
У халастым,
a ці ў жанатым стане?»
На якой планеце
што чуваць?
Каб ніякіх не было
сумненняў,
Назву па-старому указаць
Адміністрацыйнаму дзяленню.
Даўжнікі не мараць
ні аб чым,
Бо, надзеяй трапяткой
сагрэты,—
Пэўна, лёгка будзе
уцячы
Ад даўгоў
На іншыя планеты.
Пазірае ў неба бюракрат.
Ён жадае сціпла
для пачатку:
Вось займець
такую б акурат,
Нібы поўня,
круглую пячатку.
Толькі ix арбіт
замалы круг,
Не для ix
касмічныя прасторы —
I для бюракратаў,
для хапуг
Светафор чырвоны
ўключаць зоры.

Мы ў гасцях у Наднямоння.
Наваколле,
як нямое.
Нашых пальцаў
не расцяць?
Пад нагамі храбусцяць
Леташнія жалуды.
Зараз пойдзем —
хоць куды.
А паром на прывязі.
Толькі крыкні:
— Прывязі!
Прывязе на бераг той,
Стане, толькі скажаш:
— Стой!
Ён не кепскі, бераг той —
Хата на гары крутой.
Там цябе чакае маці,
Там я звацца буду
зяцем...
Дый на гэтым беразе
Хораша на верасе!..
Па канату —
тапаром!
Хай адзін плыве паром.
Хай плыве
між строгіх стром.
Потым неяк разбяром!

Спрадвечнай тэмы пераказ
Вусны:
Не трэба слоў,
Не трэба фраз,—
Вусны ў вусны.

Спрадвечны шэпт,
Спрадвечны ўздых
I піск рамесніц.
Напаў на маладых
Лізун-месяц.

Змялі вятры ўвесь снег
Ca стрэх.
Пералянелы лёд збіваюць.
Нібыта грэх,
Зімовы грэх,
З плячэй
Хутчэй
Збываюць.

Сябе за локаць укусі,
Хто ад спакусы утрывае!
Вясна садзіцца
У таксі,
Тралейбусы,
Трамваі...

Я ездзіў на новабудоўлі,
Пісаў рэпартажы вершамі,
Дзе вобразы i дэталі
Былі па парадку развешаны,

Як на святочных ёлках
Рознакалёрныя цацкі.
Былі туманы ў мяне золкія,
Героі —
ударнікі працы.

Даваў «на-гара» рамантыку,
Наколькі быў толькі здатны.
У рыфмаваныя рамкі
Ставіў герояў дадатных.

Помню, ў вагоне аднойчы
Клапы мяне елі едма,
А потым пісаў,
што ноччу
Адчуў я з прыродай еднасць.

Калі ж намякаў на брудныя
Інтэрнаты новабудоўляў,
Услед дадаваў,
што будуць
Тут хутка святліцы добрыя.

У ямб заганяў біяграфіі —
Выходзіла гэта суха.
А хлопцы ламалі графікі,
Хаду абганялі сутак.
Жыццё вывучаў я,
вучыўся
Лакіраваць
i ракіравацца.