Рыгор Барадулін: Журавінка

Ды рад, што для хлопцаў чэсных
Мая невядома праца.

Яе Няўмольнасць Хімія
Штодзень бярэ разгон.
Далей, мядзведзі-схімнікі!
Бары,
Палеткі сінія —
Ну чым не палігон?!
Навошта ёй баласт такі,
Як песня жаўрука,
Я к шчабятанне ластаўкі,—
Сып,
Шчодрая рука!

Няхай сабе пад кручамі
Драчы кустоў праз пяць
Будзільнікі падкручваюць —
Світанне б не праспаць!
Кустоўнікі алешніка —
Галоўны корань зла —
Знішчаюцца паспешліва,—
Была ці не была!
Драчоў,
Як душы грэшныя,
Абсыпляць з-пад крыла!

A калі план даведзены —
Выконваць будзь ласкаў!
Паляны ўсе аб'едзены,
Нібыта на агледзіны,
Пажар хутчэй скакаў.

A поплаў будзе марніцца
Пярэч ці не пярэч!
Пчала-самаахвярніца,
Ад медуніцаў — прэч!

Запэўнілі вучоныя,
Што крохкі штучны Алёд,
Духмяны лес капронавы
i сінтэтычны мёд!..

Што ні дзень —
Сандзень.
Можна й пасандзеніцца!
Пакупнік —
не цюлень,
Дзе ён дзенецца?!

Пераўлік.
Пераўлік.
Пераўлік за пераўлікам.
Быццам сам ix пакупнік
На сваю бяду наклікаў.

Што ж, бывайце,
Дачы, ўдачы!
Пачынаюць перадачы.
Толькі б пасля перадачы
Не насіць бы перадачы!

Быццам бы па просьбе мае,
Закрываюцца старанна
У адзін дакладна час
I сталоўкі,
й рэстараны,
I кафэ,
i магазіны,—
Ахапіў парыў адзіны!

...Даўней,
Каб быў спакой i мір,
Вісела б шыльда на прыпынку:
«Закрыт дзявочы манастыр —
Усе ў дэкрэтным адпачынку!»

Ураджай ці недарод,
Лівень лье,
Сухмень лютуе,—
A шаноўнейшы гарод
Вас заўсёды пачастуе.

Толькі трэба нездарма
Помніць акалічнасць тую,
Гультаям дарог няма,—
Іx шчадрун
Не пачастуе.

Любіць працу,
А таму,
Каб не звёўся род зялёны,
Скарбы аддае таму,
Хто штодзённа б'е паклоны.
A іначай бы не змог,
Бо ў яго —
Паганскі бог!

Самай ранняю вясною
Забуяе барышное.
Прададуць расаду цёткі —
I замоўкнуць звады,
Плёткі.
I замочаць барышы
Кухлем піва ад душы!

А гарод сабе расце.
Хутка вус гарбуз закруціць.
Ка прыслонку ў духаце
Галаву замятаруціць.

Памідор прысмяг такі.
Наліваецца, пуляты.
А на прывязі гуркі,
Як падласыя цяляты.

Сонца йдзе на вадапой —
Пахне кменам,
Пахне кропам.
Як расол, круты настой
Б'ецца пад нябесным стропам.

A сланечнік ля грады,
Непапраўна аблавухі,
Як салдацік малады,
Каля дзеўкі-векавухі...

Пераходзіць каторы раз
Чорны кот радыёлам дарогу.
Недзе ў змроку трактар заграз,
Цягне ўпарта сябе самога.
Хай бы норму сваю ўзараў —
Я жадаю трактару ўдачы.
I ад спраў
i ад тэлестраў
Засынаюць мае Ушачы.
Хоць багата ўжо лютых зім,
Жарка ў грубках гарыць алешнік,
З расцяробаў,
на злосць усім,
Зноў сваё заладзіў насмешнік:
— Цімох,
Цімох,
Павёў дзяўчыну ў мох,
у мох,
Прытуліў,
паваліў
Ох-ох-ох-ох-ох!..
«Непапраўны стары звадыяш!» —
Салаўя лагодна ўшчуваю.
Болей цягне сказаць:
— Ды я ж...
Я сябе юнаком адчуваю.
Гэта хлусяць,
што пастарэў,
Што чаканую
ўжо сустрэў.
Салаўі не лічаць гадоў,
Салаўі не пяюць калыханку.
Зноў праводзіць
яе гатоў
Да світання
ад весніц да ганку...

Хоць на хрэсьбінах не
(Што там зменіцца!),
Чорт жывучы,
Як на здзіў,—
Чэрці жэняцца!

Калі хоча стары
Паджэньшэніцца,
Тут да трох не гавары,—
Чэрці жэняцца!

Да сівой барады
Прыкішэніцца
Хоча юная,
Тады,—
Чэрці жэняцца!

Маладая
З маладым
Зноў каршэняцца,
Значыць,
Сварка йдзе на ўздым,
Чэрці жэняцца!

Хлопец юны,
A ў гадах
Шэфава пляменніца:
Будзе месца,
Будзе дах,—
Чэрці жэняцца!

Хай пярун
Віры знясе,
Там дзе чэрці водзяцца.
Вас да д'ябла,
Чэрці ўсе,—
Час разводзіцца!

На галавы з'інелы луг
Нахабніста-вясёлы,
Спадае дзьмухаўцовы пух,
Садзіцца без дазволу.

Машын —
Вясёлых сакатух
Аснежыліся колы.
Спадае дзьмухаўцовы пух
Цнатліваю назолай.

На дзьмухаўца адзіны дзьмух
Ён, як Адам той,
Голы.
Спадае дзьмухаўцовы пух —
Святлее ўсё наўкола...