Рыгор Барадулін - Прынамсі...

Каго шкада,
Галубку,
Галубца?
Паперу, чытача ці выдаўца?

Дзе пара, там неразбярыха,
Засвоіць ісціну пара:
Хаця кусае камарыха,
Абэлка ўся на камара!

Прыйшла да антыквара
З вяселля антыпара:
— Калі ўжо антыквар ты,
Прадай нам антыквар ты...
Пайшлі.
Жахнуўся антыквар —
Прапаў ягоны антытвар!

Акраверш з нагоды юбілею.
Рыфма цягне пад ялей балею.
Калядуюць вобразы. Аднак
Аглядае ўзрыхленыя ляды
Дбайны сейбіт, шчодры на прыгады,
Заручоны з радасцю юнак.
Юбіляр трымае Сцяг Брыгады.
Коціць хвалі акіян на звады,
Уладарыць акіян-бурлак.
Лепш, радок, не ткніся выпадкова.
Ямб слухмяна гнецца, як падкова,
Шэпча нешта Беседзі дуброва.
Одум — неачахлы крыгаход.
Восень, пакладзі зялёнаброва
Умалот на шалі строгіх год!

Звініць радка дакладнага страла.
Хвала ўзлятае ў славы з-пад крыла.
I Беларусь — зялёная скала —
Святлее ўсмешкай горнага арла.

Удзячнасці метро,
Пашаны электрычка:
Ад станцыі Дзмітро —
Да станцыі Паўлычка!

У дастаслаўнага Геворга
Віно цячэ,
Нібы гаворка.
Цячэ гаворка,
Я к віно.
I да відна
Дна
Не відно.

Мы тостам не даем
Імпэту,
Не ўслых хвалу ўздаем
Варпэту.
П'ем, як з карца,—
Згінь, кпіна, скруха! —

За мудраца,
За сына,
За нязломнасць духу.
Амін.
За жонку —
За шчыруху ў руху!

Эмін,
Пакуль ва ўсіх вачах
Хмель не ачах,
Прымі малітву
За твой,
Дзе шчодра ўсім наліта,
Ачаг.

Калі яшчэ мацнелі віны,
Пра род Эміна
У бібліі згадана,—
Ён паслыннеў з гадамі!

Тост, верны тэме,
Зноў на ўздыме.
Расце ў мікраэдэме
У дыме
Лімон у цэбрыку рахмана,
Што ўдзячным чытачом
Падараваны.
Яшчэ б каньяк
Забіў руччом!
Бо стронга да стала
З Севана
Плыве ўжо арганізавана

I гаспадар трывожна рад
Нам паказаць на Арарат
Хаця б з балкона кабінета,
Дзе цесна ад тамін.
Мне рыфма шэпча па сакрэту
На вуха слова «успамін».

Мы шчодрасцю тваёй сагрэты,
Шаноўнейшы Эмін.
Дадзім жа права корку
Нацэліцца на зорку,
Час i магчымасць даць
Геворгу
З Шэкспірам
Аднавіць гаворку...

АРКАДЗЬ КУЛЯШОЎ

Абознік абрасце пасадамі,
Найтральнай верны паласе.
Над звадамі
I над загадамі
Ён Сцяг Паэзіі нясе.

ПЯТРУСЬ БРОЎКА

Грозных год прыдаўся навык:
Перамога любіць бой.
I ў прэзідыумах нават
Броўка — на перадавой!

ПІМЕН ПАНЧАНКА

Хай рыфмасаладжавы крот
На дачы рыхліць свой гарод
I ціснецца ў альтанчынку,—
Паэт — баец.
Таму народ
Назваў Народным Панчанку.

МАКСІМ ТАНК

СП — не тыл,
Тлумлівы рой,
На мірным фронце ён Герой.
Паэта, дыпламат надзейны
I акадэмік правадзейны.

АНАТОЛЬ ВЯЛЮГІН

І мірны дзень —
Для ратнай справы.
З-за кінастужак не відно.
Пад артагнём няўмольнай славы
Навёў Вялюгін пераправы
З паэзіі ў кіно!

Я люблю абхазскіх дам
Чачу i Аджыку
Так, што дам
Сваім гадам
Збіцца з панталыку.

Ля бутэлек,
Цёмных туй,
Джыгітуй не дужа.
Дый не лямантуй:
«Ратуй,
Бахус, нашы душы!»

Піць не можаш —
З даху злазь
І не псуй гонты.
Лакербай,
Абхазскі князь,
За сталом — прыгонны.

Піць не толькі, абы
За
Тост схаваць патолю.
Не прымае «абаза» [ 4 4 Абaза (абхазск.) — сябра. ]
Сквапнасць у застолле.

Моцнай мусіць быць далонь.
Любіць тост раздолле.
Памірае верны конь —
Застаецца воля,
Памірае верны друг —
Застаецца доля!

Горды дух
I думкі pyx
Ашчадзі, саколе!

Aпаду
Паспаць над стол —
Усміхнецца Чача.
Грэць найду
Настылы дол —
Будзе піць Ушача!

Абміні нас мелізна!
Хто з натурай хмураю —
Перайнач натуру.
Капытковую да дна
За джыгіта Юрыя
Сына Астамура!