Рыгор Барадулін - Прынамсі...

He ў свае не сядзеш сані.
A ў павазе,
A ў пашане
Ходзяць
Класікі жывыя ж.
Тут ад зайздрасці завыеш.
Выпускай
Па мікратому
I не саступай
Нікому.
Сам лічы,
Што ты ўжо геній.
Хай адчуюць!
Тым не меней,
Бы ў глыбінцы аўтакрама,
Цягнецца самарэклама.
Ахнуць бы прымусіць свет.
А не ўдасца на літполі
Свой пакінуць вечны след,—
Хоць бы наслядзіць уволю!
Падыход шукай асобны,
Не драбні сваёй асобы!
Нос па ветру,
Горды віцязь,
Крытыка не зможа выцяць
Як прывыкнеш да авацый,
Модна фатаграфавацца
Навучыся тэрмінова:
Выгляд скажа больш,
Чым слова!
Маеш гонкі рост i пыху,
Стань за класікам паціху,
Набяры паветра ў грудзі,—
На дзве галавы аж будзеш
Ты за класіка вышэй.
Гэны
Хай маўчыць цішэй!

Паэтэс у нас не шмат.
Паэтэсам —
Першы рад.
Рада быць у першым радзе.
Колькі таленту ў паглядзе!
Госць у хату —
Пад рукою
Фота.
«Шолахаў ca мною...
Гэта —
Міршакар на пляжы...»
Славы цяжкая паклажа!

Кожны сам сабе не вораг.
Выпускаюць зборы твораў
Класікі —
Пішы прадмовы.
Ход канём найадмысловы!
I, вядома, слынны бард
Любіць рэзацца ў більярд.
Ходзіць бард,
Як нейкі Пій,
Ты — заплеччу крэйдзі кій,
Падганяй шары да лузы —
Ты ж, пакуль што,—
Служка Музы!
Як асвоіш прэферанс,
Дык падвоіш смелы шанс.
Слухай хатнія шаптушкі.
Ёсць жа ў геніяў дачушкі.
Л дачушкі — не сыны,
Не прадоўжаць род яны.
Ёсць дачка —
Бяры дачку!
Мецьмеш дачку,
Потым дачу
I заслужаную удачу.
Станеш здольным зяцем,
Татам
I найпэўней кандыдатам!
Як чарга паменее —
Кандыдат у геніі!
He драмлі,
He апрасцей,
Бегай у Саюз часцей,
Там старанна слухай,
Нюхай,
Хто не ў духу,
Хто пад мухай...

...Як жа
ў геніі
прабіцца?
Трэніруй свой кожны біцэпс!

Такуе крытык,
Атакуе,
Ды думку я таю
Такую:
Загартаванага Пятра
Ён не адцягне ад пяра.

Ох, божачкі, ох, ліхачкі:
Я ж быў ў пакосе —
першы!
Ды збілі мяне кніжачкі,
Ды сапсавалі — вершы!
Мікола Арочка.
«...Іду, туманы слаўлю...»

Пралез бы ў акадэмікі
Даўно, бы ў вулей шэршань.
Ды зблыталі палемікі,
Ды сапсавалі вершы.

Тамок вяршкоў агораю —
О свентая Марыя! —
Баюся, што ў тэорыі
Я талент свой зарыю!..

Добра ў вершы разгавецца,
Думка йдзе ў падтэкст уся!
Толькі полька-маргавіца,
Як мажная маладзіца,
Крыўдзіцца на Юрася:

— Паспытаў бы добрай пугі,
Чапялы ці качаргі,
Дык забыў бы бугі-вугі,
«Танец сэрцу дарагі»!

Ці адчуў ты юр хлапечы,
Цягу да прыморскіх паў?
Лепей бы сядзеў на печы,
Песні дзядзькавы спяваў!

Не лічы сіваваронак.
Помніш,
Будрыса сыны
Ехалі ў Літву па жонак,
Ты ж — па рогі,
Друг ля сны!

«...Божа мой, як адстаю ад часу...»
Веку электрычнасці i пары
Электронны век услед прыйшоў.
Сіла ў калектыве,
Права ў пары
Вырашыць праблему малышоў.

У сталіцы, на перыферыі,
Як на фота,—
«Ад душы без слоў»,
Цвёрда вер у метады старыя
I не спадзявайся на буслоў!

Злева паглядзела,
Паглядзела справа —
Да паэта смела
Падалася Слава:

— Быццам перад жонкай,
Ты перада мною.
Грэбуй распашонкай,
Сшытаю маною.

Гальштук заліхвацкі
Прымярай па шыі.
Смокінг кандыдацкі
Атэлье пашые.

Не для аперэты
Верш твой хмурыць бровы,
Я замест берэта
Дам
Вянок лаўровы...

Творчыя пакуты
Плён даюць па часе.
Не залей пакуль ты —
Апранайся,
Вася!

Вядзе ў прэзідыумах дазор.
У рухах, як дакладная,
Дакладны.
Час выдаваць, пэўна,
Поўны збор
Упамінанняў яго ў дакладах

Зязюлі хацелася надта
Наседзець самой антыяйкі,
Каб вывесці антыпернатых
Для антыбайкі...