Рыгор Барадулін - Прынамсі...

Што ні кажы,
Hi ў якія кашы,
Hi ў якія вароты
Не лезе
Белая варона
Нават у лесе!

Калі надзейным сном засну
З зялёнай асамблеі
Спіліце на труну
Сасну,
Што для мяне ўцалее.

З халодным цынкам
Больш бяды,
Спаць мулка ў перапудзе:
Металалом
Яшчэ й тады
Здаваць нашчадак будзе!

Хоць скарыліся тэхніцы
Вышыня i прастор,
Спіць хамут пад павеццю,
Калёсы — пад плотам,
Пераводзяць
На конскія сілы
Матор,
Вышыню вымяраюць
Птушыным палётам!

Калі падымаецца дзе ў калегі
Аклад
I ціск — адпаведна — ў вас,
Не ўсе забірайце
З аптэкі лекі,
Пакіньце іншым на чорны час.

Ціск можна збіць
З панталыку, як нама,
Чорнай ароніяй
З дачнага ўчастка,
Можна таксама —
Светлай іроніяй!

Сёння не да здзіўлення
Цікаўнай вароне,
Шчупакоў
Падвіжоўваюць з розных бакоў.
Хоць стварай

Таварыства па абароне
Ад паляўнічых i рыбакоў!

Дай жа на прывет руку,
Ветрагон,
Драўляную!
Я ж крычу не ветрыку,
А табе,
Ветраку,
На цябе хоць гляну я.

Ціш паўзе з-за лужыны.
Вольны ад пачынаў,
Выйшаў на заслужаны
Адпачынак.

Ані мўкі
Hi мукі —
Хоць падайся ў прымакі
Вунь да той хмурынкі.
А не меў,
Быў час такі,
Вольнай ні хвілінкі.

Ціш табе не снілася,
Глушыня нямая.
Прыказка дражнілася:
Той, хто круціць, мае!

Быў млынар малады,
Як завея, белы.
Пра яго на ўсе лады
Песня смела пела:

— Ой, млынар ты, млынар,
А я — млынарыха.
Каб з табою мы, млынар,
Не зрабілі ліха!..

Як ні круцішся —
Адно
У выніку багацце.

Адкруціў сваё даўно,
Мне круціцца, браце!

Мець жа ў прымакі
Да хмар,
Map
Пра ліха
Ціха...

Мароз быў не такі,
Каб самы,
Ды снегу — з галавой наўкол.
Ішоў я атрымаць у мамы
Курыць i лаяцца
Дазвол.

Сябры ўсе ў партызанскай зоне
Дымілі з першых дзён вайны,
Мат бралі ў кволыя далоні
Без рукавіц,—
Яны адны.

Я ж пад слухом,
Што пад аховай,
А мне ж карцела —
I хутчэй! —
Ударыць матам,
Як падковай,
Каб іскры ў сябрукоў з вачэй!

I папяросіну такую
Скруціць — не менш! —
З аглабліну.
У думках сам сабе талкую:
«Уволю дыму заглыну!»

У памяці аціхлі стрэлы
Вайны,
Стаў ласкай — мамін гнеў.
Але,
Каб поўсць на мне курэла,
Як зараз помню,
Не хацеў!..

Прыкметы горай ад вужых
Сіпяць старанна:
Хто на падушках спіць чужых,
Лысее рана.

Амур з чупрынай не прастак —
Засведчыць неба.
Каб не лысець,
Выходзіць так,
Што спаць не трэба!

Дзе зор,
Дзе радзімак галактыка?
Малю ў вечаровым запале,
Каб гузікі ўсе з халаціка,
Як знічкі,
З твайго апалі.

Вяселле ў нас паркалёвае.
Хай іншым —
Нуда залатога!
Тугу на зямлі ўсталёўвае
Вянчальнай сукенкі тога.

Як досвітак,
Пеўнік хахлаценькі,
Клапоты абудзіць гарласта,-
Хай гузікі на халаціку
Узыдуць
I густа,
I часта!

Неспакою прадвесце —
Прадвесне
I праз дзвесце,
Праз тысячу год
Уваскрэсне,
Галінкаю трэсне —
I запоўніць душу
Крыгаход.

На зыходзе якраз быў
Люты.
Месяц мой
На дзянькі жадзён:
Не хапіла снежнай валюты,
Каб трымацца хоць
Трыццаць дзён.
На размову
Дня ў лютым мала.
Для начлегу
Прычына ёсць.
Гаспадыня
Пасцель наслала,
Не наслала сон,
Як на злосць.

A віною ўсяму
Гаспадыня.
На бяссонне не варта злець.
Тут і мёртвага
Вас падыме,
Уздыхне маснічына ледзь.
Тут закрыцца б
Шляхетнай дужцы.
Толькі лез маладзік
Напралом.
Я варочаўся ў раскладушцы,
Як анёл...
З запасным крылом.

Хоць адыдзіся ад акна,
Ды наракай на долю злую:
Адпіхваецца ледзь яна,
Рукамі ўсё слабей вяслуе.
Налёгла заграбае ён —
Аж сэрцаў чуецца біццё.
Плывуць удвух, як i спакон,
У забыццё...