Рыгор Барадулін: Прынамсі...

Не мае да бога, да чорта
Хор Пятніцкага спавагі
I ў Мінску, ў Палацы спорту,
Яго «Ямщика» спявае.

Мінучасць вякоў спадае
На дол перастылы
Хмура.
Старая ля спавядальні
(З суседкай звадзілі куры?).

Маўклівых стагоддзяў
Цярпенне.
Трапёткая,
Над імшою
Ластаўка пад скляпеннем
Б'ецца грэшнай душою.

Цішу прамень прасвечвае,
Хто яго
Утаймуе?
Восень ірвецца з вечнасці
У мітусню людскую...

Восенню ў Нясвіжы
Кепскі настрой насвяжы!

Як хочаш хату падпіліць,
Дык пачынай з вугла.
Хацела мора падпаліць
Сініца — не змагла.

Падшэфак шэфа падхваліў
Пад навагодні торт
I раннім летам,
Падхалім,
Падаўся на курорт.

Хоць кабінетны зайчык мёрз
(Надвор'е падцякло),
Затое шэф прывёз
Свой торс
Пад самае цяпло.

«Я вам аблокі разганю!—
Сіпеў падшэфкаў спеў.—
Нырцуйце, шэф,
У цеплыню,
Я мора вам нагрэў!»

Каб шэф не быў,
Як злы айчым,
Каб медзь
Не толькі медзь,
Дадумаешся,
Як i чым
I мора падагрэць!

Яўна, сказка кожны з вас,
Човен на бархане
Можна бачыць толькі раз,
Толькі ў пэўным стане.

Хоць, фатограф, выручай
Ад дапытнай прозы,
Што ўжываў зялёны чай,
Быў, як чорт, цвярозы!

Не пазбегну шчаўбана,
Сам сябе астару —
Гэта човен чабана,
Што пасе атару!

Вока, анекдот, не жмур —
У пустыні смела
Нерастуе сам амур,
Той, каторы белы.

Чыркане крылом ледзь-ледзь
Беражанка думы:
— Шчупакоў лавіць едзь-едзь
Толькі ў Каракумы!

Ява, фактам даканай,
З д'яблам перакумся —
Вёслы ў рукі — й на канал
Плынны, каракумскі!

Крычу здалёк:
— Салам! Салют!
Хоць галаву напаліць,
Сфатаграфуемся, вярблюд,
Давай з табой на памяць!

Не з зайздрасці, павер,
Бляды,
Я з поўначы, са стыні,
А мы абодва — верблюды:
Я ў лесе,
Ты ў пустыні.

Зусім не цесна
Нам дваім,
Не так,
Як тым масцітым.
Ты са сваім,
Я са сваім
Мясцовым каларытам!

Пяколак маеш i каптур,
Як гаспадар шыкоўны.
I твой маднячы гарнітур
Такі з вярблюджай воўны.

Пяскоў нішто сабе кусман!
Ступай жарствою колкай.
I ад урокаў талісман
Драўлянай балаболкай.

Жыць схочаш —
Будзеш з галавой:
Тут ні лугоў,
Hi лядаў.
Тэльпек заплеччу носіш свой,
Каб з галавы не падаў,
Калі скубеш
Скіслелы шор.
Горб не карысць,
Вядома.
Ані табе сядла,
Hi шор!
Ты i ў пустыні —
Дома!

Калі напнуцца
Тэнт
I стэнд,
Тады i сквар пастыне.

Жыві,
Як важкі аргумент,
Што ёсць яшчэ пустыня!

Кожнага аксакала
Пашана сама адшукала.
Усе аксакалы —
Мудрай пароды.
I ў аксакалаў,
Вядома, бароды!

Хаця не бывае такога лякала,
Каб вызначыць правільнасць
Барады аксакала!
Бароды качэўнікаў
Абавязкова
Нагадаюць знячэўна
Абрысы падковы.
З цэнтра пачну...
Персонай галоўнай
Аксакал,
Бы абклаў падбароддзе бавоўнай.
Барада такая
Не ўцякае
З рукі,
I цешыць, i быццам грэе.
Хаця i нагадвае мне радкі,
Дзе ямб перабег дарогу харэю...
А гэта —
Тырчыць кузлакамі,
На хмару падобная,
Што лякае
У ясны дзень перунамі.
На мяне аксакал за параўнанне
Не крыўдуе хай,
Бо пераходжу да суседавай барады,
Яна, як гай
Саксаулавы малады.
Каб злюцець —
Ледзь
Тузані
Адну саксауліну,
Згінуць злыдні,
Як авадні!
У барадзе такой —
Неспакой,
Аксакал ад самазадаволенасці
Затулены,
З барадатага анекдота розных
Наіўнасць святая
Хохмачак насукала,
Наогул, раю
Адрозніваць
Саксаул ад аксакала!

У калгасным клубе-палацы
Пашамі
Сядзяць аксакалы ў пашане.
На грудзях —
Скарбы для нумізматыкі!
Вось каму
Зайздросціце, шаноўныя маразматыкі.

Гэта вам не з авоськамі
Малочнай шклотары йсці.
Зайздросціце мудрай старасці!
Вам, склеротыкі,
До такі
Сніць эротыкі дотыкі!

Аднак я зноў да барод
Перайду,—
Запомніце, гэтага мала:
Мець белую бараду,
Не за выслугу год
Даецца імя аксакала!

Наогул, кароткую бараду зухавата
Насіў спрадвеку качэўнік.
I я за верш даўгаваты
У аксакалаў
Прашу прабачэння...