Вольга Іпатава - Перакат

На руку ёй лягла етарая кофта. Але старой яна была толькі па лёгкай жаўцізне, па нежылому, як бы музейнаму выгляду. Раскінутая на ложку, яна як бы патроху ажывала. Пругкі крэмавы шоўк адліваў пад лямпачкай тонкім бляскам. Вера, усхваляваная, села побач з ложкам на крэсла.

Гэты цяжкі, прахалодны шоўк купляла на кірмашы маці, Таццяна. Вера помніла, як заходзілі яны пад павець, дзе гандлявалі шоўкам, як выбіралі прыдатную матэрыю — а вакол пахла пернікамі, зялёным прывялым лісцем сёмухі — маладой і вясёлай. Маці таксама была маладой, пругкай, і хуткай была яе паходка, і калі яна схілялася над вышываннем, у маладой яе галаве, схіленай над шытвом, была асаблівая дабрыня і ласкавасць. Вера помніла і свята, на якім маці разам з бацькам танцавала ў калгасным клубе, сарамліва ўсміхаючыся дачцэ. На ёй была гэтая кофтачка, а на рукавах і каўнерыку ішлі пунсовыя кветачкі. На грудзях палымнела півоня — якраз такая, якая расла ў гародчыку перад хатай. Бацька, таксама малады, бязвусы, туліў маці да грудзей, і півоня, здавалася, палымнела яшчэ адчайней, так, што асвятляла ўвесь той клуб, бо не было там пары прыгажэйшай, чым маці з бацькам. Так думала тады маленькая Вера, і шчасце шчымліва падступала да вачэй. Ішлі гады, думалася: вось падрасце, і будзе гэтак жа, як маці, кружыцца пад музыку, смяяцца, і такі ж будзе побач з ёю прыгажун, як бацька. А пасля кофтачку паклалі ў куфар, і Таццяна, ласкава і мудра ўсміхаючыся, накінула перад гэтым шоўк на Веру:

— Табе ў пасаг пойдзе, мая дачушка. А я ўжо састарэлася.

...А перад самай вайной у хату да іх зазірнула Алена. Цяжка абапіраючыся на кіёк, яна прысела ў куце, адабральна зірнула на Веру.

— Прыгожая ў цябе дзеўка, Таццяна.

— Прыгожая — дык што з таго? Даў бы ёй госпад шчасця! — адгукнулася маці.

— Шчасця? Яно таксама рознае. А. ты якога хочаш — у багацці жыць ці каханай быць? — Алена глыбока зазірнула ў Верыны вочы, і тая, пыхнуўшы, як кветка, хутка апусціла іх.

— Значыць, каханай хочаш быць,— заўсміхалася Алена, і чорныя вялікія вочы яе на момант памаладзелі.— Што ж, дапамагу табе.

— Рыгораўна, не суроч мне дзеўку! — спалохана загаварыла Верына маці.— Яна ж яшчэ толькі ўбіраецца ў дзеўкі, бач, дзіця амаль!

Алена гнеўна ўскінула галаву:

— Ты бачыла калі ад мяне злое? Ці хто другі?

— Не бачыла, цётка Алена! — схамянулася Таццяна.— Даруй. Але...

Вера сядзела на лаве, трымаючы ў руках матчыну кофту. Яна толькі што дастала яе з куфра, прымерала, прыкінула, якой будзе ў ёй у суботу на вечарынцы, як будзе глядзець на яе Іван... Алена ўзяла ў рукі пругкі шоўк, памацала півоню. Пальцы яе былі танклявыя, дзіўна пажоўклыя, але гнуткія, маладыя.

— Я табе гэтую півоню загавару. Каго захочаш — будзе тваім.

— Ды што ёй пра хлопцаў яшчэ думаць! — зноў не ўтрымалася Таццяна, але Алена зіркнула на яе сваімі чорнымі, блізка пасаджанымі вачыма, і тая замоўкла, як папярхнулася. Тады ў хаце зашалясцелі ціхія, але ўпэўненыя словы. Старадаўняй сілай павявала ад іх, і маці з дачкой стаіліся, слухалі, але не маглі разабраць усяго, што шапталі сухія жвавыя вусны.

— Трымай! — аддала Алена кофтачку Веры і загаварыла да яе, як свідруючы сваімі вострымі зрэнкамі: — Не слухай маці. Спяшайся! Вам усім спяшацца трэба. I мне таксама...

Яна павярнулася і, не развітаўшыся, пайшла да

дзвярэй.

Вера і Таццяна абгаварылі тыя дзіўныя словы і амаль адразу забыліся на іх. Надзеўшы матчыну кофту, Вера ў суботу пайшла на вечарынку.

Тую вечарынку яна будзе помніць заўсёды. Ярка гарэлі і ўздрыгвалі ад тупату керасінавыя лямпы. Гарманіст іграў з настроем, з прытупам, час ад часу галёкаў, пазіраючы на пары, што круціліся па хаце. Танцавалі кадрыль, польку, «Лявоніху», весялосць патроху ахоплівала ўсіх, так што нават старыя, якія прыйшлі паназіраць за маладымі, не вытрымлівалі і час ад часу выходзілі ў круг, каб тупнуць і выкінуць якое каленца. Хата была перапоўненая моладдзю, хлопцаў было болей, чым дзяўчат, і таму ніводная дзяўчына не сядзела.

Вера танцавала з Іванам, які амаль не выпускаў яе рукі са сваёй. Рука была цёплая, шырокая, яна трымала Верыну руку моцна, але беражліва. Блакітныя вочы Івана былі асабліва светлыя на загарэлым твары з нечаканымі ямачкамі на шчоках, вусны ўсміхаліся нястрымна і шчасліва, і, мусіць, такая ж неўсвядомленая ўсмешка шчасця была і на яе твары. Пасля яны выйшлі на двор. Маладыя бярозы ледзь чутна шалясцелі, і вечаровая зара ніяк не сыходзіла з пацямтіелага неба, ружовай вузкай палоскай яна ціха гарэла за прысадамі, ад чаго навокал было светла, як пры поўні. Ляталі хрушчы, і каля прызбаў пачаў прабівацца мяккі, пушысты палын. Ноч стаяла цёплая, пахкая, толькі з недалёкага лесу павявала халаднаватай вільгаццю. Яны ішлі на дарозе, Вера зняла пантофлі, каб адпачылі натруджаныя ногі, I пясок лёгенька казытаў падэшвы. Каля грэблі яны спыпіліся, загледзеўшыся на рэчачку, якая павольна струменіла скрозь валуны, што шчыльна перагарадзілі ёй шлях. Тады Іван разняў пальцы, моўчкі ўзяў яе за плечы і няўмела пацалаваў. Яе апякло варам, было сорамна і светла, таму не ведала, ці ўцякаць, ці сказаць што, ці маўчаць, і стаяла, не зводзячы з яго вачэй, а Іван шчасліва засмяяўся і пацалаваў яе яшчэ і яшчэ...