Леанід Дранько-Майсюк - Тут

Перш за усё, Вы павінны любіць паэзію, гэта значыць — верыць, што жыццё сапраўды вечнае.

Вы павінны па кропельцы сабраць некалі згубленую наіўнасць, дзякуючы якой шчымліва нерухомелі губы пасля першага пацалунка.

Але галоўнае — Вы павінны пераканацца, што ўсе клопаты — драбяза, у параўнанні з марай — пакахаць Ружу.

У той мары ісціна, роўная мудрасці, якую выпадкова пачулі Вы на Камароўскім рынку ад старога калгасніка — што ні робіцца, а на сцябліне вырастае толькі адзін колас.

Я ўбачыў натоўп юнакоў у магнітафонных навушніках.

Цалкам занятыя кішэннай музыкай, юнакі не чулі ні пошуму дрэў,

ні трамвайных званкоў, ніякага іншага вулічнага гоману.

Але яны ўсё ж бачылі вуліцу і, пэўна, своечасова заўважылі б на ёй усё для сябе небяспечнае.

Я ведаю, што хутка з'явяцца тэлевізары ў выглядзе масак.

Юнакі надзенуць гэтыя маскі і, магчыма, па першым часе не будуць бачыць ні дрэў, ні трамваяў, ні самой вуліцы.

Грамадству трэба пакланаціцца, каб яны, захопленыя тэлевідовішчам, не трапілі пад колы трапспарту, ці ў каналізацыйныя люкі.

Для бяспекі неабходна зрабіць спецыяльныя тратуары, па якіх можна было б ісці, не скідаючы тэлемасак.

З Богам не пасварышся, нават не паспрачаешся.

Бог — ты сам.

Дык ці магчыма такое — каб з сабою сварыцца? каб з сабою спрачацца?

З Д'яблам — магчыма, бо Д'ябал, вядома ж, не ты, а хто заўгодна.

Ну хоць бы гэты юнак у незашпіленым паліце, у стаптаных чаравіках.

Вось ён ідзе, небарака, адзін, без дзяўчыны.

I ўсё яму не падабаецца, і ўсё ён крытыкуе.

Усё, усё.

А найбольш дык тое, што ў ягоным горадзе раней адчыняюцца кіёскі з газетамі, а не кіёскі з кветкамі.

Раніцай у двары разгружаюць фургон з мясам.

Раніцай марознай і цёмнай.

Грузчыкі пад наглядам загадчыцы кладуць на вагу ўледзянелыя тулавы,

пасля спускаюць іх па бляшаным жолабе ў падвал гастранома.

Працуюць яны без крыку, без лаянкі —

адно раз-пораз хукаюць сабе на рукі.

Холадна.

Фургон толькі што пад'ехаў — паветра яшчэ не паспела пракаўтнуць гідкія кавалкі газу.

З абодвух бакоў жолаба ўзвышаюцца пластмасавыя піраміды, складзеныя з парожніх скрынак.

На задніку двара, пакрытыя шэранню, грувасцяцца кантэйнеры са смеццем...

Вось вам і сцэнарый для фільма-мініяцюры пад назвай «Мяса і скрыпка».

Пра скрыпку я не забыў — яна падае свой незразумелы голас з акна кансерваторыі.

I голас яе, напраўду, незразумелы і такі нязвыклы,

што паветра нават не збіраецца яго каўтаць.

Апошні раман Мележа, апошні Хемінгуэя... Нават цікава, калі кнігі незавершаныя.

На астатняй іхняй старонцы абавязкова застаюцца блакітныя пялёсткі аўтарскага аптымізму.

Пялёсткі тыя ніколі не высыхаюць.

Яны ўтвараюць нябачныя пісьмёны з адным прыкладна сэнсам —

усё будзе даведзена да канца, і жыццё яшчэ будзе доўгім.

Будучыня абяцае завеі з блакітных пялёсткаў, нават цэлыя ўраганы.

I мне сумна, што незавершаныя кнігі, сапраўды, як астравы ў акіяне,—

ім ужо ніколі не ператварыцца ў мацерыкі.