Леанід Дранько-Майсюк - Тут

Усё, браткі, усё, усё вам,
А мне паэзія адна.

Харон свае не сушыць вёслы.
Па годзе восемдзесят восьмым
Паэт дайшоў да лодкі сам
Узнёсла — ў годзе высакосным...

I гэта так, ён быў узнёслы,
Як Лысагорскі напісаў.

Паменела святла,
А змроку стала болей.
Паменела цяпла
У горадзе і ў полі.

I холадна двару,
I холадна трамваю —
У гэткую пару
Я кепку надзяваю.

Я адчуваю сам
Яшчэ ў сваім пад'ездзе,
Як холадна дамам
Траецкага прадмесця;

Як холадна табе,—
Галінка, на карнізе,
I даўпяй варажбе,
Схаванай у Нямізе.

I хочацца тады
З наіўнасцю дзіцячай
Усе свае гады,
Як журавоў, убачыць...

Здаецца, што яны
Над галавою нізка
Лятуць у туманы
Над Свіслаччу, над Мінскам.

Ад іхняга крыла,
Ад холаду і болю —
Паменела святла.
А змроку стала болей.

Не цягніце да Пушкіна прагныя рукі —
Не асвенціць іх сёмым крылом серафім.
Не лічыце паэта адно толькі рускім
I з прычыны такой назаўсёды сваім.

Не рабіце праз меру з яго дзекабрыста.
Не ўзбуйняйце паэтавы гнеў да цара...
I туману паменей на воблік празрысты,
I ялею паменей па твар песняра.

Гіменей прадракаў яму добрую долю —
Ён ні мужам, ні бацькам шчаслівым не стаў.
Апалон заклікаў да ахвяры святое —
Ён на заклікі тыя ўсур'ёз не зважаў.

З весялосцю сляпою ішоў да ахвяры
I трагічнасць нябачную нёс у душы.
Як дзіця, пра замежжа далёкае марыў,
Як дзіця, па глушэчы расійскай тужыў.

Думкі-мроі, што чыстай паперы прасілі,
Пад такім неспакойным і лёгкім пяром
Мелі клопат адзін — аб магутнай Расіі,
Самаўладнай Расіі з разумным царом.

Хоць і кляў самаўладцу ён і самаўладдзе,
Клікаў вольнасць, але жыў у часе сваім
I рабіў усё тое, што час яму радзіў,
Не пярэчачы наканаванню ні ў чым.

Пушкін быў манархістам і быў дэмакратам —
Гэткі Пушкін нязвыклы для догмаў-праграм,
Што курылі заўжды фіміямны парадак
Бенкендорфам сучасным і іхнім царам.

Не Дантэс, вінаваты паэт асабіста...
Не ў даптэсавым стрэле, трагедыя ў тым,
Што паэт не забіў у сабе манархіста,
I вядома чаму — жыў у часе сваім.

I таму не ахоўвайце замілаваннем,
Не апраўдвайце ў нуднай сваёй чарадзе
Супярэчнасці генія, бо апраўданне
Не заўсёды да ісціны чыстай вядзе.

Адыдзіце, не рушце і позіркам музу,
Што спазнала, напэўна, пайбольшы прымус...
Вам — Расія і Пушкін, а мне, беларусу,
I Расія, і Пушкін, і ўся Беларусь.

Да скону галіне хістацца,
Няішач?
Мне з зайздрасцю не развітацца,
Хоць плач.

Зайздрошчу (напэўна, я хворы?)
Ўсяму.
I сэрцу ні ўцехі, пі зморы —
Майму.

Я гіну, а зайздрасць не гіне —
Шкрабе.
Я нават зайздрошчу, галіна,
Табе.

Я чакаю,
I вецер чакае са мной.
Ён — то ўверсе, то ўнізе.
Ланцужком
Ён пагойдваецца за сцяной
I пазвоньвае па карнізе.

Я кахаю,
I вецер кахае цябе,
Адзіноту трывае...
Патухаюць
На мяккім ягоным гарбе
Іскры позніх трамваяў.

Я спяваю,
I вецер таксама пяе.
Каля нашага ложка
Ён сагрэе
Халодныя пальцы свае
У сукенцы тваёй і панчошках.

Усё — падман, усё — падман,
I толькі не падман — каханне!
Я напісаць хачу раман
Пра абяцанне-спадзяванне.

I той раман, і той раман
Пачну, як гэтае прызнанне,
Што ўсё — падман, усё — падман,
I толькі не падман — каханне.

Я напішу, я напішу
Не проста добра, а выдатна,
Але ж я вас не ўзварушу
Ні першай сцэнай, ні астатняй.