Леанід Дранько-Майсюк - Тут

Застаньцеся, дом і сям'я,
Для кожнага будзьце надзеяй.
Яшчэ не абтрэсла зямля
Пракляцце за грэхападзенне,—

Яшчэ не прачнуліся, спяць
Апошнія нашыя стрэсы,
I ў кожным імгненні рыпяць
На райскіх варотах завесы.

Чорны сон напалохаў мяне
Сваім крыкам: «Яго пракляніце
I, настоенае па палыне,
Быццам мяса, віно праглыніце!»

Як вандроўнік — без роднай зямлі,
Дзе жыве хараство і ў балоце,
Я не бачу сябе без сям'і,
Я не чую сябе ў адзіноце.

Зоркі свецяць аднолькава нам,
I касмічныя вабяць завеі,
I палынная кропля віна
На бялюткім абрусе чарнее.

I гарынская ноч навакол
У абскубленай хустцы туману...
Я ніколі не быў дзіваком,
Гэтай ноччу, напэўна, ім стану.

Чорны сон адлятае ў імжу.
Не спазнаеш яго вандраванні.
Я на сына і жонку гляджу
Першы раз як на выратаванпе.

Чорны сон, ты звяртаўся да іх,
Ты будзіў; іх, калі яны сналі,
I, ні крыку, ні словаў тваіх
Не пачуўшы, мяне ўратавалі.

1.

Калі няма на тое боскап згоды,
Як ні пакутуе яна,—
Душа, на жаль, не выплача лагоды,
Ды выплача сябе да дна.

Душа, душа, ты шчырым парываннем
I кожнай тканкай сонечнай крыві
Ахвяравана чыстаму каханню,
Сам Бог цябе благаславі!

Ён па-над сэрцам, па-над светам,
Ён цеплынёй сваёй імкне
Да кветкі кожнае пад небам гэтым,
Да жэмчугу на морскім дне.

2.

За дзень яна спазнала небыццё,
I змрок яе ўжо ахінаў суцэльны.
Знадворку чуўся дождж — і на лісцё
Струмені весела ляцелі.

Прытомнасці раптоўная струна
Ёй слых кранула цьмянай адзінотай,
Захопленая, слухала яна
Усёй свядомасцю, усёй істотай...

Пасля, нібы на споведзі якой,
Прамовіла ашчадна, напаўсілы
(Я побач быў, хацеў памерці з ёй):
«Усё любіла я, мой мілы!»

Любіла ты, і пачуццю твайму
Што ў гэтым свеце роўнае?..
Нічога... Знябожаны, пакуты ўсе прыму,
I сэрца не пакрыўдзіцца на Бога.

3.

Мне даспадобы лютэранаў боствы,
Абрад спаважнай строгасцю кране.
Вучэнне храма зразумела мне,
Ягоных сцен, што блізкія да ўбоства.

Не бачыце? Вось, мроячы дарогу.
Вам Вера стрэлася ў апошні раз:
Яшчэ яна не здрадзіла парогу,
А дом яе ўжо апусцеў і згас,—

Яшчэ яна не здрадзіла парогу,
I дзверы незамкнёныя яшчэ...
Ды час ужо... Складайце модлы Богу,
Сляза малітвы стрымана цячэ.

Ты зразумей мяне — пасля карай,
Але пакуль што ў гэтае імгненне
Нічым, нічым, прашу, не дакарай,
Знайдзі супакаенне у цярпенні.

У гэтае імгненне прыгажосць
Пакінула мяне і азарэнне,
I толькі злосць, адна пустая злосць
Аблытала цяжкім сваім карэннем.

Я вінаваты, пават цераз край...
Прыму пасля любое пакаранне,
Але пакуль, прашу, не дакарай,
Дай супакоіцца — па вуліцы змярканне.

Дык вось яна, якая страта —
Дзень пахіліўся да мяжы.
Няхай сабе, такога страху...
I ўсё ж нядобра на душы.

Ен быў адзіны... Непамысна,
Што ён, нібыта сірата,
Застаўся ў цемрадзі бязлістай,
З галінкай прагнучы ліста.

Нам перадаў сваё праменне
I сокі светлыя свае
I з адзіноты задумення
Журботны голас падае.

Не проста крыўдзіць-абражаць
Кагосьці сумнаю парою,
А слова жорсткае сказаць
Захочацца дзеля настрою,—

Дзеля натхнення, каб далоў
Збыць непатрэбшчыну сумнення.
Якою поўны да краёў
У кожнае сваё імгненне...

Пасля — за дальняю гарой,
Пасля — за бліжняю лагчынай
Любой часінай і парой,
З любой нагоды і прычыны

Наноў пяшчотнае шукаць,
Сумненням тоеснае слова,
I па-дзіцячы вымаўляць
У пэўнасці пайдастатковай.

Я на цябе накрычаў,
Ты гаварыла — не слухаў...
Бліснуў запалкай адчай,
Бліснуў і не патухнуў.

Нервы, якіх не злічыць,
Той падуладны запалцы,
Што, нібы свечка, гарыць,
Не апякаючы пальцы.

Як цяжка на імгненне стаць
За разумнейшага разумней,
Каб словы простыя сказаць:
«Даруй мне, мілая, даруй мне».