Леанід Дранько-Майсюк - Тут

Каб з тою боскай прастатой
Вярнуць, пазбегнуўшы адчаю,
I разуменне, і спакой,
I не астылы кубак чаю.

Будзем бачыцца кожны дзень
З той надзеяй на разуменне,
Што святлей ад усіх падзей
I ярчэй за любое праменне.

Ад такога святла яе,
Ад звышяркасці залатое
Неспакойныя мроі свае
У дрымоце пачуццяў прытоім.

Не таму, што аслепнуць яны,
А таму, што жадаем спакою
I не бачым сваёй віны,
Што яны — неспакойныя мроі.

Мы разам, і расстанне, што было,
У свой кароткі вырай паляцела.
Сышліся крылы у адно крыло
На даляглядзе — аблачыне белай.

Не вер, што адышло на доўгі час!
З любой нагоды дробнай ці прычыны
Імгненна вернецца, нястрымнае, да нас
У ценю, што ад белай аблачыны.

Але пакуль дарожная жарства
Не засціць у святочнасці спаткання
Яшчэ адну праяву хараства —
Кахаць, не прадчуваючы расстання.

Што мне зрабіць, каб ты была
Сабой, і мпой, і ветрам, і спакоем,
I кропелькай ашчаднага цяпла
На выстуджанай шыбіне пакоя?..

Я ведаў бы, не стомлены хадой
Кахання і чаканага натхнення,
Каб меў у той хадзе сваёй
Абачлівасці паляшуцкай меней.

Шчасце сустрэне цябе, быццам холад.
Дзверы за спінай зачыняцца самі.
Шчасце былое ў халаце дадолу
I з непрыбранымі валасамі.

Кінецца ў страху вялікім да люстра.
Спыніцца раптам у спешцы нязручнай.
Нефарбаваныя вейкі і вусны
З твару пагоніць, як цень падакучны.

Ты без дазволу і недарэчы,
Але ты ведаеш лепей за Бога —
Не дачакацца дазвол на сустрэчу
I на пяшчоту ад шчасця былога.

I не пакліча яно ўжо ніколі
Ў сонечны ранак ці прыцемак шэры,
Выратавальнае маючы кола
Двухпакаёвай уласнай кватэры.

Спадзеючыся на мужа, што прыйдзе,
Вернецца ўрэшце ад іншай жапчыны
Сёння ці заўтра, а можа, праз тыдзень
Ці праз жыццё, што таксама магчыма.

А на цябе спадзявацца даволі,
Колькі было іх, пустых спадзяванняў!
Ты аб сям'і не забудзеш ніколі,
Ты патануў у хвілінным каханні.

Тое хвіліннае цвеліць няўпынна,
Страшна! Бо часам хвіліннае вышай,
Вышай за жонку тваю, і за сына,
I за ўсе вершы з дзвюх тваіх кніжак.

Але адданы ты снам нечаканым,
Д'яблавай празе і д'яблавым ведам.
Вось і цяпер, як былы закаханы,
Шчасце былое падумаў наведаць.

Покуль яно каля люстры ў адчаі
Воблік шукае выратавальны,
Пад палітом адчуваеш плячамі
Холад прыцемненай пачакальні.

I забыццё палюбоўнага раю
Бачыцца таннай пустой пазалотай –
Гэта ў табе Дон Жуан намірае
Ад справядлівай рукі Дон Кіхота.

1.

Агорне ноч. Не бойся ночы!
I страх, што месціцца ў душы,
Як ворага свайго, па-воўчы
Зубамі люта задушы.

2.

Ці маладога, ці старога —
Цябе заўсёднага сюд-тут
Той страх палохае хваробай,
Страшнейшаю за Страшны суд.

А страх заўсёды — зблізку ці здалёк —
Прыходзіць уладарны і таемны,
Ды ўсё ж і ён — звычайны матылёк

Перад прасторай, матылёк імгненны.
Слых пасталелы, паглыбелы зрок
Не выявяць прычыны вераемнай —

Як свет пачаўся? Кружыць матылёк,
Не чуючы адказу, над пытаннем,
Якое пібы велічны папрок
I нашым сненням тлумным і жаданням.

Ноч села на палескія гароды
Радыеактыўнаю імглой,
I змізарнеў той ноччу назаўсёды
Уласны страх — стаў пташкаю малой.

Уласны страх — сапраўдны ён ці ўмоўны,—
Як верабей, што ціўкае ў галлі...
Ёсць большы страх, і ён цяпер галоўны —
Страх неба роднага і роднае зямлі.

Розніцы паміж царквой і тэатрам, здаецца, ніякай.
I там, і тут — спектакль,
I там, і тут — гледачы і акторы.
I там, і тут — храм.
Толькі ў царкву я заходжу проста —
Адно толькі зняўшы кепку,
А каб трапіць у тэатр —
Патрэбен білет.
Але хутка надыдзе час,
Калі знікнуць білеты
I ў тэатр можна будзе заходзіць,
Як і ў царкву,—
Адно толькі зняўшы кепку.