Леанід Дранько-Майсюк - Тут

Няўжо таму, што мой раман
Пачаўся з гэтага прызнання,
Што ўсё — падман, усё — падман
I толькі не падман — каханне?

А вы мне скажаце: «Раман
Пра спадзяванне-абяцанне
Сам па сабе і ёсць падман...
Раманы ж пішуць пра каханне».

Пярун блаславіў твае ўцёкі —
Высокі і добры наўздзіў —
Твае завушніцы, пярсцёнкі
I твой ланцужок блаславіў.

Але навальніца пужала,
Святло вынішчала з душы —
Ты жонка, ты жонка чужая.
I муж я таксама чужы.

Яшчэ твой прыход нечаканы
Былой не вяртаў цішыні —
Не будзеш, не будзеш каханым
I сам не палюбіш ані.

Аднак — за раптоўны давер мне,
За клопаты «не назусім»,
Адшпільваю гузічак верхні
На плашчыку чорным тваім.

Прыгожая жанчына побач —
Я забываю пра сям'ю.
Благога тут, на першы погляд,
Не бачу і не прызнаю,—

I на другі, на трэці погляд...
I толькі ўсё ж у нейкі міг
Сумненні одумам напоўняць
I зрок мой стомлены, і слых.

Не рады я сумненням гэтым!
Наканаваныя заўжды
Яны звычайнаму паэту
На ўсе ягоныя гады.

Прабач, прыгожая жанчына,
Што я сцішаю свой парыў,
А вось Ясенін — малайчына!
Ён так ніколі не рабіў.

Калі за пакуты свае
Ты грошы займеў неблагія,
А дні праляцелі твае,
Найлепшыя дні маладыя —

Падумай, што лепей тады:
Піць квас і на грошы маліцца,
Ці з гэтай жыццёвай нуды
Машыну купіць і разбіцца.

Пляшку выпілі, а потым
Кінулі пад плот.
I яна ляжыць пад плотам
Тыдзень, месяц, год.

Той памёр, хто пляшку кінуў,
Той памёр, хто піў.
Паваліўся плот на гліну
I дарэшты згніў.

Пастарэлі сонца й месяц —
Свецяць як калі.
Запусцелым гэтым месцам
Цені паплылі.

Іх не разглядзела гліна,
I не ўбачыў плот
Ценяў гонкі і глыбінны
Чалавечы ход.

Але вока пляшкі прагна
Зіркнула імгле,
Слёзы выступілі раптам
На зялёным шкле.

Слёзы вымякчылі гліну —
Той плыве, хто пляшку кінуў.
Слёзы на зялёным шкле —
Той, хто піў, плыве.

Парыж, у якім я не быў.
Мне сніцца невыпадкова —
Падпаў пад ягоны уплыў
Мой дух местачковы.

Са школкі, з дзяцінства яшчз
Я памятаю загадку
Пра сена, якое цячэ,
Якому ў агні анігадкі.

Загадку адгадваў — рака,
Як наша Гарынь альбо Прыпяць,
Я піў з іх... і хоць з паўглытка
I з Сены хацелася выпіць.

I зараз я прагну таго ж,
I зараз у вершы — дзяцінства.
Праз тое і назва лацінкай,
«А гэта ужо «выпендреж»,—
Мне скажуць,— не вельмі дасціпны,
Эстрадны, бравадны»... I ўсё ж

Парыж мой, карцінны Парыж,
Парыж мой экранны і кніжны.
Вядомы з газет і афіш —
Не стануся госцем я лішнім.

Ад сноў сваіх трапяткіх
Прыеду абавязкова,
I тут, на бульварах тваіх,
Сканае мой дух местачковы.

Мне трэба сустрэцца з табой,
Як з новай нязвыклаю воляй...
Прыеду парою любой,
Як толькі Авір мне дазволіць.

На Курасоўшчыне ставала соў,
Па Курасоўшчыне хадзілі куры,
Лясы шумелі, і з усіх лясоў
Не жменькі совак, а навалы соў
Курэй сачылі позіркам панурым.

I з кожным годам менела курэй...
Гаспадары па совах як прыпала
Стралялі з вышак, з вокан і з дзвярэй,
Ды толькі больш палохалі курэй —
Савіная ж не менела навала.

Ці стрэльбы ў іх няўдалыя былі,
Ці поначы страляць не мелі спрыту —
Хто ведае, апроч самой зямлі
I неба, што ва ўсе часы былі
Хаўруснікамі пэўнымі нябыту.

Здавалася, што з нейкага там дня,
Калі дарэшты папусціцца, совы
Апошняе пацягнуць кураня...
На седалы пустыя з таго дня
Пасядзе страх... дай божа, каб часовы.

I так... на вёсачку сыходзіў страх,
I пасля кожнае начы савінай
На кожны комін і на кожны дах
Ён ціснуў больш, той ненажэрны страх,—
Аж храбусцелі кроквы і цагліны.

Ды ў роспачы, няхай сабе якой.
Ратунак ёсць, нібы тапельцу трэска,
I толькі варта зварухнуць рукой —
У роспач Вашу, злучаны з якой,
Ратунак прыйдзе радаснаю весткай.

Дык вось, адзін вясковы жартаўнік,
Раблезіянец з гузікаў да шлунак,
I халасцяцкай ніўкі працаўнік.
I так далей... дык гэты жартаўнік
Сказаў суседзям: «Ведаю ратунак.