Леанід Дранько-Майсюк - Тут

I ўсё ж, герой мой дарагі,
Далёкі ад высноў цынічных,
Прамовіў: «Выбар неблагі
I выгляд у вітрын нязвычны...»

Лайдакаваты абармот
Зусім на яву не зважае,
Адно з кішэні бутэрброд
Дастаў і зноўку прамаўляе:

«Які нязвычны рух таксі
I незвычайны грук трамвайны,
I бутэрброд, што сам ясі,
Не проста смачны — незвычайны.

I манекены ў негліжэ,
I літары СБ па пральні,
І нават літары МЖ,
I сам замок на прыбіральні.

Ах, Мінск! I што ні прамільгне —
Ты ў кожнай рысе неаспрэчны,
Не тое што абрыдлы мне
Заштатны горад Маладзечна».

Сказаўшы гэта, поўны рот
Перакрывіў — аж зніклі словы!
Нібыта ў цемры бутэрброд
Глынуў з мяшэчкам папяровым.

Ажно прыцішыўся вакзал,
I толькі ветрычак пранізлы
Пад палітончык падлязаў,
Пад халасцяцкую бялізну.

I ён падумаў пра цяпло,
А гэта значыць пра кілішак,
У Мінску ж холадна было,
Калі ён з электрычкі выйшаў.

Заўжды, калі бываў жадзён
Раптоўпай кроплі пры нагодзе,—
То стукаўся ў «Мядуху» ён
Альбо ў «Каханую» заходзіў.

З уяўнай стомай на ілбе
I з нейкім напускным сарказмам
Ён адпаведнае сабе
На халасцяцкія заказваў.

«Цяпер не той разгон піццю
I мерка, нібы хвост авечы,—
Сто грам на рукі, і.. адзью,
I болей не нальюць за вечар.

Ды ўсё ж і гэтыя сто грам
Не костка, кінутая Лыску,—
Нектар, дарованы багам,
Бо яны выпітыя ў Мінску.

Ах, Мінск! Ты праз усе вякі
Жаданым будзеш як сталіца...
I гэта ж трэба, сум які,
У Маладзечне нарадзіцца.

Як далей жыць з бядой такой?»
...Адкажа столік у «Мядусе».
I так праз хвілю мой герой
Зноў у «Мядусе» апыпуўся.

Пакуль са стомай на ілбе
I саркастычным тым плюмажам
Ён адпаведнае сабе
На халасцяцкія закажа,—

Я шчодра гушчы чарпяну
З яго біяграфічнай місы,
Складу, пашкрэбаўшы па дну,
Партрэт да канчатковай рысы,

Анкетнай форме волю дам,
Яе дакладнасці надзейнай...
Дык вось, імя ў яго Адам,
Адам па прозвішчы Нядзелька.

Узрост паважны — сорак год,
Але ж і дня не быў жанаты,
Прафесія — рахункавод,
Жыве з зарплаты да зарплаты.

Была вучоба, інстытут,
Было бадзяжнае юнацтва
I без клапотаў і пакут
Жаданне ў Мінску прапісацца,—

Кватэра каб, работа каб...
I каб з тых розных «каб» і «кабак»
Кішэня поўнаю была б,
Як люмпены гавораць, бабак.

Стаялі дні, калі «сто грам»
Маглі да літра разрастацца,—
I цешыўся жыццём Адам,
Як цацкай, бразгацеў юнацтвам.

Праз гэта, інстытут, бывай,
Бывай, жаніцьба з Евай мінскай,
I Маладзечна, родны край,
Паўстаў адвечнаю прапіскай.

I там штодня «няшчасны» ён
Да дробных клопатаў прыкуты,
Няўдачнік, і такіх мільён,
Як школьнік скажа, вальтанутых.

Пад баязлівасці луской
Недатыкальныя персоны
Дрыжаць за свой адзін пакой
I халасцяцкія кальсоны.

А каб не цёк жыццёвы пыл
У плыні нуднай, аднастайнай,
То кожны з іх на свой капыл
Гуляе ў гульні розных тайнаў.

Хто спасцігае тайну Дзэн,
А хто над акультысцкай вазай
Дух выклікае, нейчы цень,
Пад спорны плёхат унітаза.

Таўкуць у ступцы драбязу,
I што ні макаўка — падзейка!
I любяць хмельную слязу,
Як мой герой Адам Нядзелька.

Глядзяць, як на шэдэўр Лежэ,
На манекеннае зіхценне,
I кожны гузік, і манжэт
Для іх чарговае здзіўленне.

I што ні ёсць — прагрэс, рэгрэс,
Таксі, трамваі, магазіны
I цень Чарнобыльскай АЭС —
Усё ім пералік адзіны.

Вазон у шчыліне гардзін
I той, як дзіўная раптоўнасць,—
Дык вось, герой мой не адзін,
I ў тым уся яго каштоўнасць.

...«Бяду» прыцішвае Адам,
На стол успёршыся з рукамі,
Ён заказаў сабе сто грам
I п'е маленькімі глыткамі.

Адам нырае ў мутны сон,
У цеплыні вандруе млечнай,
Ды ўрэшце схамянецца ён,
Назад паедзе ў Маладзечна.

Але ў наступны выхадны
Прыедзе зноў і без утомы
Ён будзе славіць, хоць бы хны.
Кавярні ўсе і гастраномы.

I зноў дастане бутэрброд,
I стукнецца ў шынок той самы...
«Бяда, бяда — мне сорак год.
А ў Мінску я не прапісаны».