Леанід Дранько-Майсюк - Тут

Між соваў ёсць галоўная сава,
Драпежніца і, як і ўсе, дурніца.
Але не то, што вока, а брыва
Мне не здзяўбе галоўная сава,
Бо з той савой надумаў я жаніцца».
Суседы ў рогат, кінуліся ў смех,

«Жаніх» таксама ў смех, аж вочы граюць,
I, нібы шлюбны вэлюм, просіць мех
I рады думцы, што дарэчы смех,
Бо там смяюцца, дзе надзею маюць.

Прынеслі мех. Пад паху — і з кійком
Пайшоў і знік за метраў сто ці дзвесце...
Хлеб чорны запівае малаком
I недзе там арэхавым кійком
Ён крылы абаб'е сваёй нявесце.

Ці змовіны з савою ў іх былі,
Ахрышчаныя пачуццём нібыта?
Хто ведае. апроч самой зямлі
I неба, што ва ўсе часы былі
Хаўруснікамі пэўпымі нябыту.

Калі саву той жартаўнік прынёс —
Яшчэ анёлы ў комін заляталі,
Яшчэ світанак зоры не абтрос,
А вёска бегла. крычучы: «Прынёс!»
I ў ладкі гучна пляскала платамі.

«Вылазь!»... I з меха вылезла сава,
Звычайная. з бульбатымі вачыма
I з рожкамі сівая галава.
I па-дзіцячы сонная сава
Ад вільгаці пацепвала плячыма.

Яе сляпіла зыркае святло
I галасы палохалі людскія,
I як даўмецца, беднай, ёй было,
Што галасы і гэтае святло
Ёй зычаць змены ў лёсе неблагія.

«Ты мудрая, мудрэйшая за ўсіх,
Ў табе я жонку бачу, не гультайку»,—
Так распавёў абранніцы жаніх.
I нахіліўся раптам, і пры ўсіх
Саву пагладзіў, як жывую ляльку.

Сава змікіціла, што да чаго.
I хоць не бачыла яна прамоўцу,
Бліжэй падсунулася да яго
I крылцы ў бокі — вось, маўляў, чаго
Яна натрэбна гэтаму вяскоўцу.

А той працягваў: «Жыць сярод людзей
Ты здолееш, бо мудрая адвеку.
Стань жопкай мне і лепшаю з падзей.
Папросім блаславенне у людзей.
Патрэбнае саве і чалавеку».

I быў яшчэ апошні аргумент,
Які пераканаў саву адразу —
Пра хараство звычайны камплімент...
Калі забудзеш гэты аргумент,
Жанчына тое прыме за абразу.

Ды жартаўнік забыць яго не мог
I, больш таго, сава ж была жанчынай!
Круцілася каля ягоных ног,
Нібы спрыяла, каб герой наш мог
З тых дотыкаў адчуць сябе мужчынам.

I ён адчуў... «Прыгожая!» — саве
Ледзь выдыхнуў у дробненькае вушка,
I ўжо тады не мех пусты ў траве —
Убачыліся ўзбуджанай саве
Крухмальныя прасціны і падушка.

I шлюб адбыўся і збярог курэй...
Сава ж была галоўнаю савою,
Таму спыніла свой драпежны рэй,
I рэшта недаедзеных курэй
Ёй склала пацеры на гурбе гною.

А людзі зразумелі, што заўжды
З любою ўяўнай і няўяўнай сілай
Дамовіцца, каб не было бяды,
Магчыма назаўсёды, назаўжды
Не стрэльбай, а прыгодай нейкай мілай.

Таму няхай жывуць жартаўнікі
I ў Курасоўшчыне, і ў дальнім краі,
Бо ў дні любыя і ва ўсе вякі
Не на багоў, на Вас, жартаўнікі.
На Вас адных — жыццё надзею мае...

Сава ж з вяскоўцам век свой прабылі.
А ў блізкай блізкасці ці мелі сітрыту?
Хто ведае, апроч самой зямлі
I неба, што ва ўсе часы былі
Хаўруснікамі пэўнымі нябыту.

I драбяза гняце, і веліч —
З чаго пачаць? Ва ўсім — туман.
Пра тое думаў Караткевіч,
Свой пачынаючы раман.

I мне таксама дбаць пра тое,
З чаго пачаць...
I я хачу
Сваёй паэмкаю малою
Цікавым стацца чытачу.

Чытач, цябе не дагукацца
Па нашым часе, але ўсё ж
Не проста так цікавым стацца,
Як вераб'ю базарны грош,—

Хачу, каб ты ў маім героі
Сябе пабачыў...
I мяне
Шчэ больш упэўніў, што дурное
Як горб нябачны на спіне.

Хваробы гэтае сімптомы
На кожнай вуліцы,
Зірні —
Ва ўладзе выпешчанай стомы
Марнеюць душы дзень пры дні.

Дык вось, акрыўшыся цытатай,
Займеўшы тэму не па блату,
Ступлю два крокі і ў акно
Зірну — надвор'е там якое?

Пачну з надвор'я, бо яно
Заўсёды побач, пад рукою,
I ахвяруе рытм настрою
Майму галоўнаму герою —

У Мінску холадна было,
У размаітасці наклеек
Вітрынаў гастраномных шкло
Блішчала незвычайна неяк.

Хоць незвычайнага ані:
На шкло налеплены плакаты,
Гарэў неон, і ў тым агні
Стаялі слуцкія таматы.

Недэфіцытны неслі сцяг
Алей, і маргарын заўсёдны,
I крупаў застаялы пах,
I селядцовы дух нязводны.