Леанід Дранько-Майсюк - Тут

Багдановіч, даруй,
Што ў цябе мы вучыліся мала —
Мы да Коласа йшлі чарадой,
Нас выводзіў у людзі Купала.

Багдановіч, пачуй.
Як знясіленым лебедзем слова —
Беларускае слова! —
Над магілаю кружыць Стральцова.

Багдановіч, вартуй
Кожны крок наш і рух недарэчны...
Хай загадка твая
Застаецца загадкаю вечнай.

Нарэшце зразумеў — Купала мёртвы.
Яго няма, вачэй няма і слёз.
Ёсць толькі шал уласнае аорты,
Ёсць толькі ім пазначаны мой лёс.

Ёсць толькі спеў падманнай маладосці
I будучыні кволенькі абрыс...
I тое ёсць, што ўласныя пазногці
Я да крыві праз гэты верш абгрыз.

I з усяго, вялікага-малога.
Мяне чакае шлях адзін — да Бога...

Я не нашу крыжа і не малюся
I раз на год наведваю царкву,
Ды лёс Хрыста, пакутнага Ісуса,
Таксама як і доля беларуса —
Адзін і той вянок на галаву!

З двара свайго, з казённага парога
Да Бога шлях, як да сябе самога.

Сто англій і дзвесце францый
Ніякай сваёю сілай
Не зробяць з мяпе эмігранта,
А наша жыццё зрабіла.

Паўсюль, ідучы па Мінску,
Бачу сцяну глухую,
Бо ні здалёку, ні зблізку,
Таго, што хачу,— не чую.

Прайду праз усе райкомы.
Аптэкі, заводы, кавярні,
Кнігарні і гастраномы,
Міліцыю і казармы;

Праз кожную плошчу, завулак,
Кватэры, з якіх не пратураць,—
Дзе ж роднаму слову прытулак?
Няўжо толькі ў літаратуры?

Няўжо толькі ў ёй — адхланне,
Магчымасць адна — не памерці...
Тыраж у любога з выданняў
Па эмігранцкай мерцы!

I гэтакія ж тым часам
З'яўляюцца сціпла, нягучна
Напаўбеларускія класы
Па дзесяць-дванаццаць вучняў...

Даволі вярэдзіць раны!
I без таго заўважаю —
Глядзяць, як на эмігранта,
На мяне, калі размаўляю.

Адкуль? З якой рэзервацыі?
З якой Беларусі такой?

Эх, вечная эміграцыя
На радзіме сваёй.

Я памятаю — настаўніцы голас
Быў. як біблейскае адкрыццё:
«Зямля сырая — фальклорны вобраз.
Зямля сырая — само жыццё...»

Не разумеў я ў тое імгненне
Ні сам гэты вобраз, ні голас яе...
Гады за гадамі —
I вось разуменне
Пятлёю навісла, дыхнуць не дае:

Добра, калі зямля сырая,
Добра. ляжаць у зямлі сырой,
А на Палессі зямля сухая —
Як жа ж ляжаць у зямлі сухой?!

Зямля як попел, зямля як сажа...
Мёртвая глеба труну абляжа...

Мове — на злом. душы — на пагібель.
Не наракаючы болей на лёс,
Я паміраць паеду ў Егіпет,
Там — гаварылі — аазісы ёсць.

Ты малады і без прычыны —
З чаго б твой розум ні схацеў —
Смяешся, а тваю дзяўчыну
Кахае польскі афіцэр.

Не ведаеш нягоды гэтай,
Ідзеш, любуешся сабой
I беларускія газеты [ 1 1 З пачатку 1919 года ў Гародні выходзіла пяць беларускіх газет: «Бацькаўшчына», «Беларусь», «Зорка», «Родны край» і «Беларускі народ». Апошняя выдавалася на дзвюх мовах: беларускай і рускай. Пасля акупацыі горада белапалякамі гэтыя газеты былі закрыты. ]
Чытаеш на сцяне любой.