Сяргей Грахоўскі - Споведзь

Глытаюць зарубежныя таблеткі,
Бо смеласці i моцы не стае,
Упартыя разгневаныя сведкі —
Даўнейшыя каханыя мае,

Амаль шкілеты колішніх дзяўчынак
Даводзяць Богу, што мая віна
У тым, што ўзяў надоўга адпачынак
I жонкаю не стала ні адна.

А каб тады яны мяне засеклі
I ўбачылі, як ноччу павялі
I у якім я апынуўся пекле,
Такога б кавалера праклялі.

А вось дрыжыць ссівелы выпівоха,
Над ім гайдаюцца i неба, i Зямля.
Ён папракае i мяне i Бога,
Што на пахмелку не далі рубля.

Юнак абвінавачвае ў няўвазе,
Бо не пусціў «у паэтычны клан».
Я запісаць прашу, што ў кожным сказе
Ён — безнадзейны графаман.

Прашу, нарэшце, злітавацца: «Божа,
Я з пекла выскачыў, дык пеклам не карай,
А твой прысуд, магчыма, дапаможа
I мне пуцёўку выпрасіць у рай».

Хвалююся, i веру, i не веру —
Прысуд падпісаны. Малі ці не малі…
Ды раптам нехта адчыняе дзверы.
Прачнуўся. О, як добра на Зямлі!

Я быў, i неаднойчы, на тым свеце
I не праліў ніводнае слязы,
Калі мяне адвозілі ў карэце
Рэаніматары аж тры разы.

I аніяк не вымаліць ратунку
Амаль што на смяротным рубяжы.
Як ні круці — выцягвайся у струнку
I нерухома дзень i ноч ляжы.

Не ўпэўнены, жывы ці нежывы я,
Вяду з кашчаваю каргою доўгі торг
I прад'яўляю на жыццё правы я,
Яна ж ласкава запрашае ў морг.

А я ўпінаюся, кажу: «Чакаюць дзеці
Даўно мяне ў пакойчыку пустым»—
I пераконваю, што i на гэтым свеце
Ніколечкі не горай, чым на тым.

А смерць дае прывабную параду,
Што буду я ляжаць, нібыта туз,
I што мяне па трэцяму разраду
Ў каміннай залі адпяе Саюз.

Маю анкету ўзяўшы за аснову,
Адолеўшы начальніцкі цяжар,
На паніхідзе па паперцы слова
Прамовіць кансультант ці сакратар.

Не, любая кашчавая, не трэба
Агітаваць. I як ты ні хвалі
Той свет. Замест спакою неба
Мне даспадобы неспакой Зямлі.

I не тлумі мне болей галаву:
Я тройчы паміраў — аднойчы пажыву.

На скрыжаванні раніцы i ночы
Не аціхае неадольны боль
I зноў пакуты новыя прарочыць
I на старыя раны сыпле соль.

Пякельны боль маланкаю забліскаў,
Гатовы скінуць з вышыні ў пралёт.
Не ўратавацца мне, бо самы блізкі
Прабіць гатовы сэрца навылет.

Непагодныя дні. Hi прасвету, ні сонца,
Толькі вецер гудзе i гудзе увушшу,
I пякельным туманам нябачаны стронцый
Раз'ядае істоту маю i душу.

Я ніколькі наступнай вайны не баюся,
Не, у атамным пекле Зямля не згарыць,
Не дрыжу перад будучай бойкай у скрусе,
Бо ніхто i нікога не зможа скарыць.

Хоць не будзе вайны, не ўзарвуцца ракеты,
А жыццё не ўратуе ніхто i нідзе:
Смерць ідзе па Зямлі, выбіраючы мэты
У паветры, на сушы, у мёртвай вадзе.

Мы патруцім сябе радыяцыяй, газам,
Выесць вочы i душы настылыя дым.
Смерць нячутна ідзе, каб не згінулі разам,
A знікалі павольна адзін за адным.

У нябыт адыходзяць счарнелыя пушчы,
Самагубствам канчаюць маржы i кіты.
Акіяны i рэкі дзівак невідушчы
Вынішчае ў прыпадку сваёй слепаты.

За мільёны гадоў не здалелі скалечыць
Так Зямлю, як яе пакалечылі мы.
I сябе i яе давялі да галечы,
А яна ўсё маўчыць, як цярплівы нямы.

А каб мела язык, як яна б закрычала:
«Пашкадуйце, няшчасныя, хоць бы сябе.
Ці не бачыце вы, што «вучонасці» джала
I бяздумная пыха ўсё жывое заб'е.

Знікнуць людзі i рэкі, салавей адспявае,
I, магчыма, з галактык убачаць здаля,
Як павольна плыве, у Сусвеце нямая,
У адвечнай жалобе пустая Зямля».

Уратуйце Зямлю, апантаныя людзі.
Можа, шчасце хоць вашым прапраўнукам будзе!

Не падглядай праз шчыліну ў дзвярах
Мае расчараванні i пакуты.
Ад позірку твайго калоціць страх,
Добразычлівец мой з абліччам Юды.

Мяне ты больш ужо не прадасі
За грош, за срэбранік, за паўчырвонца.
Як ні старайся, рады не дасі
I ў змроку не схаваешся ад сонца.

Я ведаю — не адзінокі ты,
Увішны i актыўны ўсюды.
Здаецца некаму, што ты святы,
Добразычлівец мой з абліччам Юды.

Твае лісты прапахлі лесам
I пылам жытняе красы,
Крутое рошчыны замесам
I кропляю скупой слязы.