Сяргей Грахоўскі - Споведзь

Так «прывячалі» часам нас,
Як пасынкаў адпетых,
I душы бэсцілі не раз
У гулкіх кабінетах.

Ківалі стрымана сябры,
Заўсёды асцярожныя,
А ты, нібыта конь стары,
Быў путамі стрыножаны

I асцярожненька ступаў
Сярод найбольш увішных,
Усім дарогу саступаў
I заставаўся ў «іншых».

Я нешта ўсё ж паспеў зрабіць,
Прыйшоўшы з дзікай замеці,
Мне ўзнагарод не зарабіць…
Застацца б толькі ў памяці.

Сталі прахам, i пылам, i тленам
Невядома за што i калі,
I да трэцяга, мабыць, калена
Ix радню i нашчадкаў звялі,

I таўром, як адзнакай праказы,
Закляймілі на гібель i звод
Кар'ерысты, злачынцы, пралазы
Паслухмяны бяззбройны народ.

Страшным выракам «вораг народа»
Казыралі ў сваей «барацьбе»,
Вынішчалі народ без звароту,
А народам лічылі сябе.

За цвярозыя думкі i словы,
За сумленне без жаднай віны
Навылёт прабівалі галовы,
Каб не думалі болей яны.

Прамаўчалі мы больш паўстагоддзя,
Хоць i бачылі ўсё навылёт.
I парэшце ў маўклівым народзе
Свет убачыў вялікі Народ.

Не маўчым, а гаворым, гаворым
I з патрэбаю, i без патрэб
I прызналіся: есці нам сорам
З кукурузай заморскаю хлеб.

О, каб столькі дабра, як Герояў,
На зямлі нашай шчодрай было,
Не прыпомнілі б сёння старое
З пахам рошчыны наша сяло.

Зразумелі сумленныя людзі
У адкрытым, галосным жыцці,
Што ахвяры — сапраўдныя суддзі,
A злачынцаў пакуль не знайсці.

Завея пазрывала правады,
Скавала сцюжа лужыны i рэчку.
У хаце змрок, але такой бяды,
Магу нарэшце запаліць i свечку.

I запаліў. Яна трашчыць паволі,
Дрыжыць на шыбе i сцяне прамень,
I чорным прывідам гайдаецца на столі
Мой адзінокі i зламаны цепь.

I раптам наплываюць успаміны:
У нашым непрыкметным гарадку
Раса з пялёсткаў хмельнага язміну
Асыпалася на тваю шчаку.

Калі ты помніш першую сустрэчу,
Напэўна, ўспамінаеш i мяне,
Калі здалося, што ружовы вечар
Для нас ужо ніколі не міне.

Быў i працяг: патухла свечка ў змроку,
Я на плячы адчуў тваю руку,
Але ўначы бяда таемным крокам
Прайшлася i па пашым гарадку.

Палалі шчокі, на губах гарчыла,
Дрыжала свечка у тваёй руцэ,
Калі з табою гора разлучыла,
Скацілася расінка па шчацэ.

Не верыла ты ў тую пагалоску,
Што загула ў вушах i ў правадах.
I доўга не сцірала кроплі воску,
Што застывалі на маіх слядах.

Век дажываем з незагойным болем,
Спазнаўшы столькі гора на вяку,
I ведаем, што больш ужо ніколі
Нам не сустрэцца ў ціхім гарадку.

Завея замятае ўсе дарогі.
Няма з кім сумаваць i гаварыць…
Усё міне, i радасць, i трывогі,
Як толькі паша свечка дагарыць.

I сягоння дужа рады
Маладыя рэтраграды,
Паўтараючы азы,
Націскаць на тармазы.

Час застольны, час застойны
I спакойны, i прыстойны,
Бо выгодамі багаты,—
Ўспамінаюць бюракраты.

«Дэмакратыя ж — разлад!
Лепш за ўсё вярнуць назад
Незабыўныя парадкі,
Калі, пляскаючы ў ладкі,

Набівалі мазалі
Чытачы «Малой зямлі».
Усё цяпер ідзе не ў лад —
Не выконваюць загад».

Кіньце вы свае загады,
Маладыя рэтраграды,
Бо працуе не на вас
I народ, i новы час.

Прыходзяць сны, пачварныя, як здані,
То падаю, то на крыжы вішу,
А як у вокнах засінее ранне,
Што значыць гэты сон, я варажу.

I нарастае з кожным днём трывога,
А часам на сябе самога злосць,
Што не лічыў ніколі Богам Бога,
А ён усё ж, магчыма, недзе ёсць.

Не Саваоф з сівою барадою
I не Ілля, разгневаны прарок,
А нехта ж правіць шчасцем i бядою,
Узносіць i карае незнарок.

Ён даў усё, што трэба чалавеку,—
Жыццё, i мудрасць, i любоў навек,
Вёў праведнікаў у Карынф i ў Мекку,
Пакуль не збіўся з тропу чалавек

I, вырваўшыся з боскае улады,
Цягнуў пакуты на сваім гарбе,
A хіжы кат спакойны быў i рады,
Што мог караць мудрэйшых за сябе.