Сяргей Грахоўскі - Споведзь

А нешта горача смылела,
Сумненні мучылі спярша,
Пакуль не зразумеў нясмела,
Што ные ўсё-такі душа,

Што ёсць спагада i сумленне,
Што жорсткасць «барацьбы» міне.
Пакуль я думаў, на калені
Цішком паставілі мяне

I так аблыталі хлуснёю,
Так апаганілі душу,
Што ўжо лічылася віною,
Калі нічога не схлушу.

Найбольшы грэшнік i злачынец
Трапляе ў пекла толькі раз,
А я аж двойчы без прычыны
Прайшоў яго ў кароткі час.

Нас болей пеклам не пужаюць
У час сумлення i падзей,
Нібыта нават паважаюць
Бядою мечаных людзей.

Знайшлі ваўчынае лагло.
Брахаў сабака як наняты,
Хоць i ваўчыцы не было,
Вішчалі толькі ваўчаняты.

Ix скідалі ў каляны мех,
Перавярнулі ўсю бярлогу.
Паехалі. I свежы снег
Замёў да раніцы дарогу.

A ў поўнач у канцы сяла,
За хатай пад вярбой пахілай,
Завея лютая гула
I жаласна ваўчыца выла.

Стагнала нема поч у ноч
Ад болю, стомы i марозу,
I падалі з гарачых воч
На ледзяную сцежку слёзы.

Ад сцюжы заінела поўсць,
Як абручы, тырчалі скабы,
У горле клекатала злосць,
Скрываўленыя нылі лапы.

Нацятая, нібы струна,
Паўзла туды, дзе ваўчаняты,
Ды ўдарыла святло з акна,
I выбег паляўнічы з хаты.

Пераляцеўшы цераз плот,
Імчалася ў хмызняк ваўчыца,
Але жакан i буйны шрот
Яе дагналі за крыніцай.

Яна ляжала да пары,
Пакуль не адгула віхура…
I доўга у глухім двары
На плоце вымярзала шкура.

У лесе на аўтобусным прьшынку
Забыла маці сонную дзяўчынку
I з'ехала сама у белы свет.
Завеяў пыл яе няцвёрды след.

Дзяўчынка недзе доўгімі начамі
У дзіцячым доме цягнецца да мамы.
Ёй часам хлусяць добрыя суседзі:
«Не плач. Яна вось-вось прыедзе».

Чакае. Але мамы ўсё няма.
Мінула восень, адгула зіма,
I за вясною прашумела лета.
Ей хлусядь: «Мабыць, не дастаць білета,

А можа, захварэла не на жарты,
Таму чакай, а бедаваць не варта».
Дачка чакае, як дзівоснай явы,
I спіць спакойна на руках Дзяржавы.

А мама недзе у бязладдзі шэрым
Гуляе зноў з чарговым кавалерам,
А потым хлапчука або дзяўчынку
Забудзе на глухім лясным прыпынку.

Няўжо i праўда — варта павучыцца
Такой вясёлай маме у ваўчыцы.

Стварылі нам усе умовы,
Каб адвучыць ад роднай мовы.
Мы паступова ўсе нямеем —
Hi думаць, ні спяваць не ўмеем
На мове Коласа з Купалам,
Бо пераконваюць з запалам
Зацятыя функцыянеры,
Што можна лёгка жыць без веры
У запаветы Скарыны,
Бо мы — Бязродныя сыны,
Што i адной хапае мовы.
Навошта ж нам тлуміць галовы?
А дзе, якія ў нас вытокі,
Не варта лішняе марокі,
Бо ёсць адзін дэвіз: «Наперад!»
Але баліць душа, як верад,
Што робім, крок, а два — назад
I не выконваем загад.
А нам патрэбны не загады,
А больш увагі i спагады,
Душы i чыстага сумлення,
Ад чынадралаў вызвалення,
Каб беды ўсе перамаглі
Сыны Савецкае зямлі.

Намаўчаліся з кляпам у роце,
Зацягнулі папружкі тужэй.
Чынадрал на ранейшай рабоце
Марыць, як бы ўтрымацца даўжэй.

Бюракратаў ад сёл да сталіцы
Не адзін распладзіўся мільён,
А да ix i сілком не прабіцца
Пфаз глухі сакратарак заслон.

Нехта ганьбу з паклёпамі строчыць,
I складае даносы ў тамы,
I атрутаю пырскае ў вочы,
Каб нічога не ўбачылі мы.

Ix нямала яшчэ на пасадах,
Бо наўкол сваякі i радня,
Задаволеных, сытых i радых,
Што вяртушкамі верцяць штодня.

За галоснасць, за праўду з сумленнем
Даражэй анічога няма.
паставім хлусню на калені —
Дэмакратыя ўкленчыць сама.

Усё ты ведаеш, усё ты разумееш,
Што можна, а што нельга i чаму,
Ты слова кожнае прасееш i правееш,
Бо ўсё табе вядома аднаму.

Не тая опера, у п'есе многа солі,
A ў вершы аптымізму не стае.
Адказныя інструкцыі на столі
Запісаны, як ісціны твае.