Сяргей Грахоўскі - Споведзь

Хоць сам не ведаеш ніводнай ноты
I нават да верлібра не дарос,
A крэсліш бездакорныя работы
I учыняеш аўтарам разнос.

Ды раптам нечакана стала млосна,
Аж сківіцу звярнуў направа боль,
Калі загаварылі пра галоснасць,
А ты дасюль усё глядзіш на столь.

О, колькі голых каралёў
Жыве i ходзіць паміж намі,
I ўсе ў кальчугах з медалёў,
З пасадамі i з ардэнамі.

I кабінеты, i чыны
Ім дасталіся ў час нягоды,
За ix трымаюцца яны,
Хоць голыя заўсёды.

Hi гармонікам, ні песняю
Нас не радуе ніхто,
Толькі дзед, што носіць пенсію,
Часам стукне у акно.

Зіркне, як шчарбаты месяц,
Нешта схлусіць пра калгас
I прапаў, бо кожны месяц
Ён прыходзіць толькі раз.

Нешта шыеш, нешта пораш
Ды куплены хлеб жуеш,
Гучна з радзівам гаворыш
I пытанні задаеш,

А яно i не адкажа —
Ўсё гаворыць пра Каір,
Пра жніво, здабыткі нашы
Ды пра барацьбу за мір.

Ломіць крыж у непагоду,
Хоць ты літасці малі…
Мы ж змагаемся заўсёды,
A рабіць няма калі.

Я няўвагу прабачаю
I што песня ў ix адна,
Але ўсё ж не выключаю
Рэпрадуктар давідна,
Нават сплю i прыкмячаю,
Быццам дома не адна.

Дажываю век з бядою,
З ёю ўстану, лягу спаць,
А прачнуся — зноў надоі,
Зноў касьба i сенажаць,

Зноў пра парыхтоўкі мяса
I гаворыць, i пяе,
Дзе, чаго, якім калгасам
I чаму не дастае.

Слухаю i ўсё дзіўлюся
На світанні i ўначы:
Нас ніхто ж у Беларусі
Жаць i сеяць не вучыў,

Самі сеялі i жалі,
Мелі плуг, касу i цэп,
I таму нас паважалі
За вяндліну i за хлеб.

Мы ж заўсёды шчыравалі
Ад відна i да цямна,
Злыдням спуску не давалi,
А цяпер чыя віна,

Што ўсяго адзін гаруе,
Ды i той часцей з калек,
Але ім штодня кіруе
Аж трынаццаць чалавек.

Хтось крычыць: «Ары па снезе,
Не чакай сухой вясны»,
Бо крыкун у крэсла лезе,
Дзе высокія чыны.

Потым сам жа акт падпіша,
Што насенне звёў мароз,
Што яшчэ на полі мышы
З'елі жыта i авёс.

Ну а сам, бы кормнік, сыты
Рады, што з калгаса ўцёк,
I заместа світкі — світу
За сабою прывалок.

Так вось думаю штодзённа
I ўздыхаю пакрысе
Ды чакаю паштальёна —
Можа, радасць прынясе

Ад дзяцей, што збеглі з дому
I даўно кіруюць мной,
I бяскормніцу, вядома,
Я лічу сваёй віной,

Бо дзяцей не прывучыла
На загоне шчыраваць…
Ноччу вёска як магіла,
Нават плачу не чуваць.

За вокнамі — снег,
I — лясы, i лясы,
У замеці знікла дарога…
Я думаю часта,
Што ў нашы часы
Да Ісціны так, як да Бога,
Ніяк не прабіцца,
Ніяк не дайсці,
Ніяк не паставіць хлусню на калені.
Адзіны ратунак
У нашым Жыцці —
Забытая Праўда, Любоў i Сумленне.
За вокнамі снег, i — лясы, i лясы,
I нехта блукае ўначы недалечка,
Гукае, i ледзьве чуваць галасы,
А я на змярканні запальваю свечку.

Мне семдзесят пяць,
А здаецца, учора
Мне людзі прысвоілі
Тытул селькора,
Я ў вецер i ў стынь
Прабіваўся па снезе,
Каб лямпу хутчэй
Засвяціць у лікбезе.
Да поўначы там
Засядалі камбеды,
I «Мы — не рабы»,—
Паўтаралі кабеты,
А потым у Менску
На беразе рэчкі
Вясной бушавалі
Студэнцкія спрэчкі.
Мы вершы чыталі
З агульнае згоды,
Ды пільна за намі
Сачылі сексоты,
Каб нас паздаваць
У калматыя лапы,
Што рукі круцілі
I гналі ў этапы.
Я верыў, што будуць
Не вечна нягоды,
Што Праўду здабудзем,
I ўжо назаўсёды.
Дажыў, дачакаўся
Жаданае волі,
Каб гора не ведаў
Ніхто i ніколі.

Мае жураўлі
Узнімаюцца клінам,
А я ix прашу:
«Пачакайце хві-лі-ну!»

Мне сніўся страшны суд.
О, як падсудных многа —
Святых i праведных
I грэшных пазнаю,
I перад мудрым i суровым Богам
I я навыцяжку стаю.

Ён перагортвае мае дасье
I робіць на палях паметкі.
Калоціць страх, калі усе
З'явіліся пакрыўджаныя сведкі.

Былы хлапчук стаў барадатым дзедам
I сведчыць, што ў пару пякельных зім
Я сто гадоў назад сваім абедам
Не здагадаўся падзяліцца з ім.

I следчы колішні, хоць выгнаны з пасады,
Гатоў згнаіць усіх да аднаго,
Бо праз мяне за «превышенье» ўлады
На гэты свет адправілі яго.