Леанід Дранько-Майсюк - Над пляцам

Руплівая жонка пяшчотна
Абдыме і скажа: «Люблю» —
I верне цвікі ўсе ашчадна
Брату свайму, кавалю.

I сонца ў вочы пячэ,
I лапы адужвае змога —
Кот
Вэлюм з вянком валачэ,
Ад стога бяжыць і да стога.
На ніткі не падзярэ,
Не выпацкае ў даліне —
Бугай той вянок адбярэ
I верне з паклонам дзяўчыне.
«Падзякуе хай, зладзюга,
Што цэлым да лесу знік»,—
Жардзіну паклаў на сталюгі
Усхваляваны жаніх.
Ды марныя гэта трывогі —
У садзе вясельны стол,
I, ў танцах адтупаўшы ногі,
Счакаліся госці наўкол.
Нявеста, суседка мая,
Ад радасці заспявала
I сцішанага бугая,
Як бацьку, пацалавала.

Густое воблака скубуць,
Хвастамі засцячы паўнеба.
Лімонныя, як пальцы негра,
Струмені малака цякуць.

Ці вераб'іная гурма
Ля місы малака шчыруе,
Ці ліст ад сябра атрымаў,
Які па Афрыцы вандруе.

* * *

Ці проста бачу каміны,
I на няшчылкай гонце сажу,
I пастуха з той даўніны,
Калі каровы скублі пашу.

Жывы пачне пра клопаты свае,
А мёртваму даслухаць не стае
Ні часу, ні жадання, ні патрэбы.
Ён скажа толькі: «Клопатамі грэбуй».

Жывы пакрыўдзіцца
I гаварыць пакіне,
Да гэбля вернецца —
Хай лепшае настрой!
I раптам на духмянай дамавіне
Зязюлю ўбачыць з дзюбай залатой.

I зноў пачне пра клопаты свае.
А па майстэрні тырса завіруе,
I шэрая зязюля запяе,
I мёртвы спевы гэтыя пачуе.

Смех вуснаў і бліск вачэй —
На рэйкі, на дрот і на бляху.
Трамвай адлюструецца ў Свіслачы
Шпалерынай жоўтага даху.

З маста ён далей прапаўзае
Стракаты, нібыта афіша —
«У памяшканні чыгуначнага вакзалу
Выступаюць паэты «Узвышша».

О, рэвалюцыйная паэзія...
З чаканнем атакі,
З люмпэн-крылымі журавамі,
З лістамі да каханай і сабакі

I музычнымі вечарамі.
Сімфанічная стрункасць падкоў
I пабраная срэбрам вуздэчка
Да трамвайных даносяць званкоў
Крамны водар мястэчка.

Раскладваць вогнішча у возе,
Як секчы дровы на парозе —
Вар'яцтва!
Але усё ж прашу
Незразумелага мастацтва
Доўгачаканыя дзівацтвы,—
Ускалыхніце мне душу.

Не толькі рыфмай ці радком,
Што неспадзеўкай душу лашчыць,
А чым заўгодна,
Хоць ваўком
З метафарай у чорнай пашчы...

Ён зразумелы для мяне,
Як неба роднае і людзі,
Пакуль бяжыць, пакуль імкне,
Пакуль метафары не згубіць.

Круціцеся, колы, сціраючы гуму.
Ніякага груку, ніякага шуму —
Адно што ланцуг скубянуў і грызе
Галінку алешыны ў зыркай расе.

А вось і чыгунка. Суседняя вёска.
I небу не ўпасці ў пустое дупло.
I пасвяцца пчолы, і мёдам і воскам
Там дыхае хмара па даху дэпо.
I ластаўка-маці да глею імкнецца.
Паеду назад, бо мне гэта здаецца...
Круціцеся колы па чорнай шашы.
На беразе чорным з наіўнай душы
Пярун валачобны лагодна смяецца.

Драўляны летапіс гартаю —
Шуміць драўляная трава!
Прымацаваная ганталем
На чорным шулу спіць сава.

На клямцы кропля залатая.
Я не спыняюся,
Далей
Драўляны летапіс гартаю —
У кроплі свеціцца алей,

Платы, і цацачныя крамкі,
I воллі пеўняў уначы.
Сава схіляецца да клямкі,
Драўляным крыллем трасучы.

Выратавання патрабую,
I новай музыкі, і слоў.
Ты, аднастайная любоў,—
У дзень любы і ў ноч любую.

Таму прашу выратавання,
I новай музыкі, і слоў —
Хай нечаканае каханне
Заменіць пэўную любоў.

З любові тое,— дзень пры ночы,—
Рассохлай, як знябыты воз,
Бяруцца недаверам вочы
Да кветак родных і нябёс.

Ты бачыш міску на стале
I ў місцы шэрую вужаку.
На ёй у залатым святле
Расы ці пылу ані знаку.

Яна варушыцца ледзь-ледзь,
На лыжку з болем пазірае,
I пачынае сцюдзянець
Пагляд.
Вужака памірае.

I ты не здолеў зразумець,
Што ёй патрэбна дапамога.
Ты не адчуў чужую смерць,
Бо цэлы дзень не еў нічога.

Давай, вужаку матляні
На дол знянацку
Ці на неба.
Густога крупніку налі
У міску з надпісам «Smacznego».