Леанід Дранько-Майсюк: Над пляцам

Ляці!
I шчаслівы махнач
Над нашым дваром закружыўся...
I плакала мама.
«Не плач! —
Сусед каля мамы спыніўся.—

Ты сына праводзь у жальбе,
А з блізкіх вышынь і здалёку
Дасць голуб раптоўны табе
На час развітання палёгку.

Упарты,
Ён, пэўна, адно
Нам сцвердзіць,
Што ведае волю
I неба
Бязмежнае поле,
Якога не ўмесціць акно.

Ад сына бяду адвядзе
I пусціць па свеце вадою.
Убачыш сябе ў той вадзе
Шчасліваю і маладою».

Не простае слова казаў,
Меў рацыю галубятнік,
Нібыта ў прарочы казан
Зірнуў, да дзівосаў прыдатны.

I той галубок малады
Спускаўся да мамы ў далоні.
Самаахвярны палоннік
Бацькам адслужыў два гады...

I з імі у снах лекацеў,
I разам да сонца гарнуўся,
Пасля паляцеў, паляцеў
I болей да нас не вярнуўся.

Праз далечы і туманы
Сачу галубоў я новых,
Ці ў ранішнім небе яны,
Ці ў небе яны вечаровым.

На шыльдзе шукаю любой,
На кожнай шукаю вітрыне,
Ці ўбачу цябе, галубок,
Як некалі на адрыне?

Гандлярка прыпыніць мяне,
Папросіць купіць каляровы,
Астатні, на самым дне
У кошыку, пеўнік цукровы.

А ўвечары дома Васіль
Папросіць пра пеўніка казку:
Ці пеўнік катаўся ў таксі,
Ці любіць салодкую кашку?..
Пад небам Давыд-Гарадка
Ляціць незабыўна вясновы...
«Пра што гэта?»
«Пра галубка».
«А што, ён таксама цукровы?»
(Няхай жа твой лёс, галубок,
Шчаслівую мае разгадку),
Цукровы...
Я згодзен, сынок,
Таму пачынаю спачатку:
«Здалёку ў Давыд-Гарадок,
Як вечнасці позірк ласкавы,
Цукровы ляцеў галубок,
Прапахлы аерам і кавай...»

А ў позірку няма спакусы
I летуценнага святла.
На градах морквы і капусты
Жыве балотная імгла.

З таго раптоўнага імгнення,
З празрыстай вопраткі тваёй
Я зразумеў — ёсць наталенне
Тугі звычайнаю вадой.

Кранецца промень палівачкі,
I можна баечку сплясці,
Як певень бег да дзікай качкі
Па градах, купінах, трысці.

Пра што мы згадаем,
Пра што запяём,
Куды мы на лета паедзем?..
I лютаўскі вецер,
I ліпеньскі гром
Спрыяюць сардэчнай бяседзе.

Хвіліна спакою, калі мы з табой
Адны ў выдавецкім пакоі,
I гэты захоўваючы спакой,
Згадаю здарэнне былое,—

Ці хто блазнаваў у Давыд-Гарадку,
Ці млынам угневалі хмару,
Бо яблык агністы упаў у муку,
I збегліся ўсе да пажару.

А дзеці хацелі той яблык знайсці
I рознай другой садавіны,
Якая за хмарамі можа расці
Амаль увесь год безупынна.

Дарэмны той пошук...
I тою парой
Ці думалі мы, што ў адхланні
Прыносяць нам радасць,
Даюць нам спакой
Дзіцячыя нашы жаданні.

Знерухомленае дыханне —
Гэта лёсу, напэўна, сіло.
Мы не ўмеем пісаць пра каханне
I палохаемся пытання —
Ці яно ў нас, каханне, было?

Мы благія паэты з табою —
Трэба помніць аб гэтым найперш.
Пра любоў, пра святло незямное
Не складзём нават просценькі верш.

I ланцугі,
I злоты
На прымніцы і ў лодцы.
Балеі тонуць,
Боты,
I ступкі,
I жаронцы,

I крама...
«Ўсё па-боску»,—
Гарадчукі не ў крыўдзе.
I нешта там па-польску
Напісана на шыльдзе.

А варта з пастарунку,
Што каля гэтай крамы,
Раве аб паратунку
I ў шыбы б'е рагамі.

Ці лодкі ў іх нямашака,
Ці жаху назапашана
Паўнюткія вантробы —
Равуць, нібы каровы.

— Ратуйце, людзі, варту! —
Гукне вясёлы вязень.
Зялёнай меднай квартай
Па кратах звонка бразне.

А хараство кахання ў тым,
Што навальніцы, снегапады
Прымаем сэрцам маладым
Як спеў пяшчоты і спагады.

Анёл у зорным лахмане
Вартуе чыстае каханне.
Незразумелае жаданне
Анёла пільнага кляне.

Спаткацца ў цукерні прыдумалі Вы,
Там шыльда з імбрычкам у місе,
Там крылы і мяккія лапы савы
З рагамі каровы спляліся.

А тут пра завод, пра плугі трактарам...
І дождж, нібы цемра на шыбы.
Аловак зламаны паперу араў,
Пасля забываўся на сшытак —