Леанід Дранько-Майсюк: Над пляцам

Так пасвятлее на душы,
Што ўсё благое, незямное
Пакіне дом,
А сад насупраць
Засне глыбока па-дзіцячы.

Ён ранкам з ветрам барукаўся,
Удзень з агнямі светафора,
Пад вечар з хваляй атлантычнай,
Убачанай ў апошнім промні.

А мы спрачаліся, спявалі,
Успаміпалі анекдоты,
Сок выціскалі з апельсінаў
У чыста вымытыя сподкі.

Глядзелі ў сад.
А дзеці цукру
У сок занадта насыпалі,
Яшчэ зрабіць прасілі соку
З кубінскіх спелых апельсінаў.

Спакой і радасць прыхавана,
Пачуўшы спеўны лад гаворкі,
Да хмар туліліся празрыстых
У глыбіні акна змяркальнай.

Ні тэлеграмы і ні крыку,
I тэлевізар быў спагадны —
Там фільм круціўся пра каханне,
Раптоўнае і назаўсёды.

Вярталіся жанчыны з саду,
Пад пахай несучы пасцілкі,
А па сабе пяшчоту сонца
I цень купальнікаў нядрэмны.

Былі хвіліны, і маўчанне
Нас разлучала ненадоўга,
Мы зноў гаворку пачыналі,
Нібы прасілі прабачэння.

Люблю адзіноту,
Люблю адзіноту скразную,
Да шляху падобную ў вырай
Праз далеч сваю і чужую.
У той адзіноце,
Як стома,
Жыве спамінанне
Пра страты малыя,
Пра клопаты
I пра каханне.
Ах, тое каханне —
Святло невядомае зоркі...
На сцежкі кладзецца чужыя
I родныя песціць пагоркі.
Ах, клопаты-страты,
Як рух безупынны да волі —
Да раніцы весняй,
Што ў родным сустрэнецца полі.
Ратуй ад здранцвення,
Мая адзінота скразная.
У руху — збавенне
I далеч свая і чужая.

Мячом футбольным па галіне!
Дзіця няцямнае, дзіця.
Яно смяецца, што ляцяць
Пялёсткі.
Цвет ружовы гіне.

Тае бяды, такі узрост...
Душа чысцей ад кветкі чыстай,
I ці садоўніка ў ёй лёс,
Ці лёс і радасць футбаліста? —

Ніхто не вызначыць пакуль...

I толькі яблыня адзначыць,
Што спеюць кропелькі пакут
У кожнай забаўцы дзінячай.

Акцёру, які закашляўся,
Падам шклянку вады
I выключу тэлевізар.

Удзячны акцёр
Мусіцьме вярнуць парожнюю шклянку
Суседзям —
Яны на гэты час
Будуць глядзець спектакль.

Шклянку мне аддадуць
І скажуць,
Што акцёр вельмі выбачаўся
За свой раптоўны кашаль
I што мая ўвага
Надала ўсяму спектаклю
Хараство імправізацыі.