Вольга Іпатава - Задарожжа

У час, калі пачынае зноў
Чарнавусы аскабалак мінулага клікаць
Да прывіднай светлай будучыні,
I прабівае "Стынгерам" самалёт,
На якім ты імкнешся ўзляцець —
Ён, Быкаў, ізноў і ізноў
Захіляе чорныя дзіркі сабой,

...Каб табе хапіла паветра да прызямлення
На аэрадроме Свабоды...

Цвіллю тут не нясе ад старонак
I кніжак зляжалых.
Як у мора ўвайсці —
I паскорыцца сэрцабіццё.
Ён атулены крыллем крывінкі Купалавай
Жаны —
I ўплятаецца ў Сёння,
Ў нялёгкае наша жыццё.
Задыхнуцца шуканнем-
„Загадка Купалы".
Праз гады зразумець,
Што адгадкі ў маланкі няма.
Хваля Часу адтрэсла
I адкалыхала,
I, застыўшы ў Паэце,
Між нас засталася сама.
Ападае стагоддзе крываваю,
Змучанай гронкай.
У прарока чырвонцаў няма.
I за ім не ідзе грамада.
Ды Купалава Слова ірвецца
З музейнай скарбонкі,
Бо яму трэба клікаць,
Калі у народа бяда.
Хай яно дапаможа
У чорнай імгле не скарыцца,
Хай струменіць і ў грудзі народныя б'е.
На далоні у Вечнасці
Светлаю кропляй іскрыцца,
I на ніз нашым шалям
Схіліцца ізноў не дае!

20 верасня 1995 г.

Кожны твой тэлефонны званок
Медыятар па струнах - нервах.
Вібрырую: «Як? Што
Ў тваёй далёкай краіне?»
Мільёны тон акіянскай вады
I безліч кубаметраў паветра,
Што ляглі між намі на сёння,
Напаўняюць мяне адчаем.
Я — макавінка ў тэрыконах чалавецтва,
Гэты мак штодзённа таўкуць абставіны.
А ён тонамі правальваецца ў нябыт
I выштурхоўваецца ў жыццё іншым -
Маладзейшым на адзін радавод.
I таму я дзіўлюся, як цуду,
Што ў гэтым шалёным свеце
Ты мяне ўсё роўна любіш.
I не хочаш забыцца на тую,
З чыёй юнай плоці ты выйшаў.
Я ж, мой сын, ужо чую вецер,
Што зганяе з людскога іржэўя,
На якім я адпрацавала
Па ўсіх законах Быцця.
I цяпер я пішу ўпотай
На праграмцы
"Zur Eroffnung der Deutschen Woche"
Гэты ліст да цябе ў першы
Дзень старога Новага году
I шпурну яго ветру як доказ,
Што патрэбна табе,
Мой сын.

Мне не ўтрымацца на дошчачцы кволай.
Лепш падымуся на ўзгорак — здаля
Буду глядзець, як, вандроўнік вясёлы,
Лёгка ляціш па планеце Зямля.
Як парушынка ў возера воку
Парус твой белы — цень аж на дне.
Вецер нясе твой віндсерфінг далёка,
Быццам забраць цябе хоча ў мяне.

О, не знікай, сінявокі Ягорыч!
Лёсу раптоўны і радасны дар.
З вуснаў сціраеш жыццёвую горыч,
Фізік і лірык, мудрэц і гусар.
О, не знікай ! Закруціся ў сувоі
Часу — і ў гэтай хвіліне жыві!
Мы растварыліся ў леце абое
Бегам гарачай, як сонца, крыві!

Ў лёгкасці боскай не ўтрымацца.
„Стань на віндсерфінг!" — гаворыш.

„Пасля!"
Далеч.
Спякота.
Конікаў брацтва.
I прыцяжэння не мае Зямля...

Калі падчас, здаецца, гіну я
Ад цёмнай слепаты людской —
На хутар да цябе, Віргінія,
Я еду — там жыве спакой.

З табою разам мудрасць брамінаў
Нашэптвае, што ўсё цячэ.
Ахутвае, як хусткай мамінай,
Надзея, што прыйду яшчэ

У свет — не купіну іржавую,
Што ў багне шэрае ліпіць,
Дзе над няўдалаю дзяржаваю
Душа ужо не забаліць —

Над бедамі яе і крокамі
Яе дурных правадыроў,
Над апляванымі прарокамі
I пашчамі глухіх двароў.

Вось прыязджаю... Ціхай Свіліцай
Ідзём, пужаючы гадзюк,
I поўдзень дыхае ў патыліцу,
I сцелецца пад ногі луг.

Як хустка, неба цёмна-сіняе
Лягло краёчкам на ваду...
Суцеш няпраўдаю, Віргінія—
Адсюль ніколі не сыйду...

У Шчамялёва — не слова.
У яго адмыслова
Фарбы гавораць пявучаю мовай.
Дрэвы гавораць,
Спяваюць крыніцы,
Хлопцы гамоняць і маладзіцы.
А гадаваў яго край той суровы,
Дзе ад вайны засталіся ўдовы.
Талент спялілі крутыя гады —
Можа, ад гэтага ён малады.
У крутаверці снежнае нашай
Веру: пра нас ён нашчадкам раскажа.
Што ні карціна —лёсу старонка,
Светлая гронка, цёплая гронка...

У іхніх генах - Вечнасць і вяртанне
Да жарала, дзе Дух святы ў купанні
Мігценне дарыць ночы і святла,
Каб сёння нарадзіцца я змагла.
I кропляй ювенальнае вады
Далей адсюль!
У іншы свет - Туды.