Вольга Іпатава - Задарожжа

Дзве Паркі - быццам Альфа і прасцяг
Туды, дзе залатая нітка лёсу
У шэрыя ўплятаецца нябёсы,
Каб стаць вытокам іншага жыцця.

Дзве Судзяніцы - іхні суд цяжкі.
Не замінайце так згарэць, як схочу
Замружце вочы, і дазвольце у ночы
Злятаць у Вечнасць з Боскае рукі.

Гэты міг— як на сцэну ідзеш пад сафіты,
Ці ў Нязнанае возьмеш білет.
Трапяткою іголкаю доктар Сафія
Да цябе далучае Сусвет.

Ты і Космас — сам-насам,
I беднае цела
Адпачне ад шалёных стыхій.
Углядайся ў жыццёвыя хітраспляценні,
У памылкі свае і грахі.

Дзе скрыжалі Гармоніі вечнай парушыў,
Дзе — кармічны аплёў цябе Рок...
Мудры доктар Сафія, адкрыйце для душаў
Неба пульс ў краіне Су-Джок!

20 лістапада 1995 г.

Быў — глыток салодкае мікстуры,
Маладосці незабыўны лад.
Семечка, занесенае бурай,
На антонаўцы прышчэплены гранат...

Як цвіце ён, быццам апантаны!
Не відаць ні неба, ні вады!
Ў веснавых садах Азербайджана
Бачыла я гэткія сады.

Жар крыві з усходняга народу,
Сэрца ж - ад матулі ціхай дар.
Прыязджаю ў Гродна год за годам,
Каб аднесці кветкі на цвінтар.

Пастаю, слязу не супакою.
Ты мне быў нібы названы брат...
...Семя, што занесена вайною,
На антонаўцы прышчэплены гранат...

20 лютага 2000 г.

Над вольнаю сцэнай кружаць штовечар
Калярова-пяшчотныя словы й пачуцці
Як матылькі, што аджываюць ў няпэўным святле
Адагрэтае хаты.

Вольная сцэна, ты спрабуеш сабраць
Аскабалкі свету, а ён разлятаецца,
Быццам кавалкі Лёду-9
З рамана Ванегута.

Мо таму ў Чарадзея, які ўтрымае тваю
Раўнавагу ваўчка,
Дзе палос мітусня
Паміж тлом і святлом —
Зледзянелі далоні.

Ён ідзе цераз ноч.
Белы плашч, бел-чырвоны каснік...
Рыцар болю крывіцкае Атлантыды.
I на Вольную сцэну выходзіць
Наш Лёс...

3 сакавіка 1997 г.

Дарагая Ганна Ярахновіч,
Дайце дакрануцца да рукі.
Гэтак Час нам беражна адновіць
Нітку, што праходзіць скрозь вякі.

Нашы продкі там жылі, цярпелі
Мову бераглі, нібы раллю...
Сто гадоў!
Сяджу, як ля цяпельца,
Слова яе кожнае лаўлю

Аб радні — а значыць, аб народзе,
I аб тым, што будзе зноў і зноў...
Дайце дакрануцца да стагоддзя —
Да маёй зямлі і каранёў!

9 верасня 1995 г., Лужкі

На полі, дзе расійская пагарда,
Бы серп, сякла паўстання каласы,
Як рэквіем, гітара Эдуарда.
Сярэбраныя плачуць галасы

Па продках, што за волю тут плацілі,
Прастор палеткаў, сзрца не ірві!
Тут буракоў чырвонае націнне -
Сляды невысыхальнае крыві.

Прарос гарох скрозь тонкія мундзіры,
Прабілася скрозь грудзі сенажаць.
Тут паўтара стагоддзя камандзіры
Са шляхты беларускае ляжаць.

З каменняў, нават, сцерлі іх імёны,
Не адпусцілі душы на спачын
Няхай жа восень дажджавой заслонай
Цябе захіліць, нейчы брат ці сын!

I адпяе завея галашэннем,
Каб старадаўні збыўся запавет -
Ляглі, каб не аддаць сваё найменне,
Ляглі, каб стаў свабодным гэты свет.

Пакутліва мы волю здабываем
Ды гонар чужакам не аддам-о.
Гітара барда плача і спявае -
I з душ спадае рабскае ярмо...

Ліпень, 2003.

Не аднаго ёй залатога веку
Я зычу на свабоднае зямлі.
Нацыянальную бібліятэку
Каб болей заняволіць не змаглі.

Каб да яе ішлі, нібы да Волі,
I прычашчаліся яе святла.
Каб Кніга паланянкай больш ніколі
Ані ў адным спецсхове не была...